zougla: Τα 80’s δεν ήταν μόνο βάτες

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017

Τα 80’s δεν ήταν μόνο βάτες

Αυτό δεν είναι τραγούδι #934
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Ναι, ήταν στο ξεκίνημά της η δεκαετία του ΄80, με όλη την ξενερωσιά της, αλλά υπήρχαμε και εμείς, οι «άλλοι», οι ξεχασμένοι που μας άρεσαν οι προηγούμενες δεκαετίες.

Έχει τελειώσει το καλοκαίρι, υπάρχει αυτή η δυσθυμία του καιρού που αλλάζει, νυχτώνει νωρίτερα και τελικά πολύ καλά κάνει και νυχτώνει, για να ανοίξουν οι προβολείς, να ανοίξουν οι ενισχυτές, να ανοίξουν τα ηχεία, να ανοίξουν οι θύρες να μπεις στο γήπεδο, πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, περισσότερο δεν πάει, να γυρίσει το βλέμμα σου στο πέταλο —στην σκεπαστή και στην εξέδρα από πάνω— κι εκεί, κοντά κοντά όλοι, πολλοί, πάρα πολλοί, έτοιμοι, με αγωνία κι ανυπομονησία να βγει στην σκηνή, να ακουστεί το πρώτο ακόρντο της κιθάρας, ώστε όλοι μαζί να σηκώσουνε τα χέρια ψηλά και να αρχίσουν να χορεύουν και να τραγουδάνε.

eisitiriio-gkalaxer

Βράδυ 12 Σεπτεμβρίου 1981. Στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας (που δεν υπάρχει πια), οργανωμένη από το Happening (που ούτε αυτό υπάρχει πια), η συναυλία του Rory Gallagher (κι αυτός πια φευγάτος).

Ήμουν αρκετά κοντή δυστυχώς, αλλά πολύ αδύνατη ευτυχώς, γιατί όλη την συναυλία την έβγαλα στους ώμους του καλού μου, άσε που χοροπήδαγα και χόρευα κιόλας εκεί στα ψηλά που ήμουνα — το τι τράβηξε ο έρμος μάλλον δεν το είχε φανταστεί όταν αποφάσισε να με ερωτευτεί. Αλλά αλήθεια σας λέω, απέσπασα κάποια στιγμή το βλέμμα μου από την σκηνή κι άρχισα να κοιτάω τον κόσμο γύρω μου: αυτό το ατέλειωτο πανηγύρι, την διάχυτη χαρά, την εξέδρα η οποία παλλόταν – πραγματικά πήγαινε πάνω κάτω, όχι λίγο, πολύ!- σκέφτηκα προς στιγμήν ότι θα γίνει καμιά στραβή και θα έχουμε δράματα. Ε, τι το ΄θελα να το σκεφτώ, το δράμα ήρθε από αλλού. Γιατί μπήκαν τα ΜΑΤ στο γήπεδο, ποτέ δεν κατάλαβα. Ήταν άλλες εποχές (ήταν;) πέραν του ότι «αφού περνάτε καλά τσογλάνια, θα σας κάνουμε νταούλια στο ξύλο». Μάτια, μύτες, τρέχανε ποτάμια, τα δακρυγόνα πέφταν σύννεφο. Τα φεγγαρόπαιδα που τραγούδαγε ο Gallagher βρέθηκαν στριμωγμένα στα κάγκελα, αρχίσαμε να τα σκαρφαλώνουμε, κι ήταν από εκείνα τα ρημαδιασμένα που ήταν αιχμηρά στο τέλος της κούρμπας, (ευτυχώς οι αιχμές ήταν από την έξω μεριά, αλλά ψηλά), κι έπρεπε να πηδήξεις από εκεί πάνω για να μην καρφωθείς, καλύτερα δηλαδή με στραμπουληγμένο αστράγαλο παρά κομμένος στην κοιλιά ή όπου αλλού. Κι οι άλλοι από πίσω να βαράνε να εκτοξεύουν δακρυγόνα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στο πέταλο να γίνεται επίσης πανικός, αλλά εμείς οι μέσα στο γήπεδο ήμασταν εγκλωβισμένοι. Ειλικρινά, αφού πήδηξα απ τα κάγκελα και δεν τσακίστηκα, δεν θυμάμαι να πατάω γη για να βγω μέχρι έξω, βγήκα λίγο αιωρούμενη, δέκα εκατοστά πάνω από το έδαφος. Και δεν τελείωσε εκεί το πατιρντί. Στους δρόμους τριγύρω, το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι ήταν στο απόγειό του. Και να μην θέλω να φύγω, ήθελα να μείνω να δώσω και την μάχη μου. Ε, δεν θα το πιστέψετε, γύρω μας να γίνεται το έλα να δεις, (ή να μην δεις γιατί το μάτι είχε απολέσει την ικανότητα του), κι εγώ να τσακώνομαι με τον καλό μου και να εκτοξεύουμε τσιτάτα ο ένας στον άλλον μέχρις ότου μας εκτοξεύτηκε στα πόδια το δακρυγόνο το καλό, που λες κι είχε το όνομά μας πάνω. Έσκασε εκεί, ανάμεσά μας, η συζήτηση δεν μπορούσε να συνεχιστεί, ήταν το τελικό χτύπημα. Φύγαμε. Δεν ξέρω πόση ώρα περπατάγαμε, δεν ξέραμε και την περιοχή κι είχαμε μπλεχτεί και στα στενά, όπως και να έχει, φτάσαμε κάποτε στον Περισσό. Άλλο μπάχαλο εκεί για το τραίνο. Το πήραμε τελικά, γυρίσαμε με μαύρους κύκλους στα μάτια από όλη την μάσκαρα και τις μπογιές που είχαν τσουλήσει από το κλάμα, πάντως σώοι και σχετικά αβλαβείς.

Κι από τότε, όποτε ακούω Gallagher , δακρύζω. Δεν είναι η συγκίνηση, ή δεν είναι μόνο αυτή. Είναι γιατί εκείνο το δακρυγόνο, όχι το χημικό, το άλλο, το δικό μου, μέσα μου, ενεργοποιείται.

* * *

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το αφιέρωμα στη συναυλία του Gallagher στη Νέα Φιλαδέλφεια
στη «Μηχανή του χρόνου».

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Με αφορμή την έκθεση GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη (25/1,-12/3) στη στήλη δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.

gr80s_logotitle_gr