zougla: Fight the Power

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Fight the Power

Αυτό δεν είναι τραγούδι #941
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Αν η δεκαετία του ’80 ξεκινάει με την αναμφισβήτητη μουσική ηγεμονία του Μάικλ Τζάκσον (στα τέλη του 1982 κυκλοφόρησε το Thriller, το best seller ever στις ΗΠΑ και παγκοσμίως), κλείνει με την καθιέρωση του hip-hop και της rap ως mainstream μουσική είδη. Παρ’ όλο που η προσωπική πορεία του Μάικλ από κάποια στιγμή και μετά υπήρξε μια διαρκής διαδικασία ασπρίσματος, δεν χωράει αμφιβολία ότι σε αυτόν οφείλεται ένα μεγάλο βήμα για την πρόσβαση και συμμετοχή των Αφροαμερικανών στην pop culture: δεν τίθεται πλέον θέμα «μαύρης μουσικής» και «αποδοχής της», με αστερίσκους ή χωρίς, εδώ έχουμε τον απόλυτο σταρ που συντρίβει όλα τα ρεκόρ παγκοσμίως.

Στην εκπνοή της δεκαετίας, το 1989, ο Spike Lee γυρίζει το Do the right thing. Ο περίφημος διάλογος όπου ο ήρωας (τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο Spike) τσακώνεται με τον γιο του αφεντικού του (ιδιοκτήτη πιτσαρίας) αρχίζει με τον Ιταλό να παραδέχεται ότι ο αγαπημένος του μπασκετμπολίστας είναι ο Magic Johnson, ο αγαπημένος του ηθοποιός ο Eddie Murphy και ο αγαπημένος του ροκ σταρ ο Prince (όλοι μαύροι — αν και «όχι ακριβώς, είναι κάτι παραπάνω από μαύροι», σύμφωνα με τον Πίνο) και τελειώνει ως εξής:

— Well, fuck you, fuck your fucking pizza and fuck Frank Sinatra.
— Fuck Michael Jackson.

Λέγονται πλέον δημόσια πράγματα που ήταν αδιανόητο να ειπωθούν μέχρι πριν από λίγα χρόνια — και κυρίως να ειπωθούν από μαύρους καλλιτέχνες που απευθύνονται γενικά στο κοινό των ΗΠΑ, σε εθνικό επίπεδο. Κι αν ο προαναφερθείς διάλογος από την ταινία μπορεί να θεωρηθεί «διακοινοτικός», μεταξύ Αφροαμερικανών και Ιταλών, στο Fight the power, το τραγούδι που ο Spike Lee παράγγειλε στους Public Enemy για την ταινία, κατεδαφίζονται τα είδωλα των Λευκών, με τρόπο απολύτως ευθύ, άμεσο και απενοχοποιημένο:

Elvis was a hero to most
But he never meant shit to me you see
Straight up racist that sucker was
Simple and plain
Motherfuck him and John Wayne

Κάποιος έπρεπε να το πει. Το είπαν οι Public Enemy και ο Spike Lee. O Chuck D, που έγραψε τους στίχους, χρόνια αργότερα εξήγησε ότι εξέφρασε την αίσθηση των μαύρων ότι ο «Βασιλιάς» κατά κάποιον τρόπο έκλεψε και ξέπλυνε τη δική τους μουσική: «Μουσικά εκτιμώ τον Έλβις. Το πρόβλημά μου ήταν η αναγωγή του στο απόλυτο αμερικάνικο είδωλο. Λες και δεν υπήρξε κανείς πριν από αυτόν. Οι δικοί μου ήρωες ήταν άλλοι. Και ήταν και δικοί του ήρωες».

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Με αφορμή την έκθεση GR80s. Η Ελλάδα του Ογδόντα στην Τεχνόπολη (25/1,-12/3) στη στήλη δημοσιεύονται τραγούδια (που δεν είναι τραγούδια) της δεκαετίας του ’80.

gr80s_logotitle_gr