zougla: Γόρδιες απορίες

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Γόρδιες απορίες

shot-in-the-back-of-the-head-by

Αυτό δεν είναι τραγούδι #951
Dj της ημέρας, η Ερασμία Κρητικού

«Πέφτουνε σκέψεις του έρωτα
μεσ’ στα σβησμένα ηφαίστεια;»

Pablo Neruda – Το βιβλίο των Ερωτήσεων

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να χαζεύω ένα άδειο ψηφιακό χαρτί για ώρες χωρίς να έχω τίποτα να γράψω, κι έναν κέρσορα ν’ αναβοσβήνει ανυπόμονος, ώσπου τα μάτια μου να λιώσουν μπροστά στα πίξελ των ανείπωτων λέξεων μου;

Να έχω τόσα πολλά να πω, να σου πω να σου φωνάξω, αλλά να ξέρω ότι τίποτα απ όλα αυτά τα φλύαρα επιχειρήματα που τριβελίζουν το μυαλό μου δεν έχει πια σημασία, γιατί δεν θα καταλάβεις, δε θα συγκινηθείς, δε θα τα νιώσεις, δεν θα με νιώσεις

Το τηλεπαθητικό wifi μου δεν λαμβάνει πια τα σήματά σου. Πάει έσβησε. Μαζί με όλες μου τις ελπίδες.

Όλο μου λες: είσαι μακριά. Και όλο το γράφεις λάθος: μακρυά – και όταν σου το επισημαίνω μου απαντάς «δεν έχεις φαντασία – το γράφω με ύψιλον για να ξεκουράζομαι μέσα του, επειδή είναι μακριά».

Εντάξει, μπορεί να μην μου βγήκε έτσι όπως το λογάριαζα το όνειρο, όμως να σου πω κάτι; Εγώ αγάπη μου όλα θα τα ξαναέκανα έτσι ακριβώς από την αρχή. Με όλα τα λάθη και τα πάθη, με ό,τι κι αν έχασα κι ό,τι κι αν κέρδισα. Κι ας ήταν αυτό κυρίως πόνος. Η θλίψη. Σαν αυτές τις ανόητες αυτοκαταστροφικές νυχτοπεταλούδες που πάνε και ρίχνονται στις φωτιές χωρίς δεύτερη σκέψη. Καίνε τα φτερά τους και ξανααυτοκτονούν. Aμετανόητες και αδυσώπητες. Αλλά θεέ μου τόσο ζωντανές!

Και πώς εσύ να με πείσεις πως πρέπει να περπατάμε από το πεζοδρόμιο, να είμαστε συνετοί, επιφυλακτικοί, προσεκτικοί; Και πώς θα βιώσεις την έκρηξη του ηφαίστειου αν μόνο κάθεσαι στον όχι και τόσο αναπαυτικό ΙΚΕΑ καναπέ σου και μόνο περιμένεις να το δεις στο νάσιοναλ τζεογκράφικ;

Γράφεις για έρωτες παράφορους, για πόθους δολοφονικούς, και όταν έρχεται και χτυπάει την πόρτα σου το πάθος, κρύβεσαι κάτω από το χαλάκι της εισόδου τρέμοντας και κάνεις την σκιά.

(κάποιος μου είπε πως γι’ αυτό τα γράφεις – επειδή στ’ αλήθεια φοβάσαι να τα ζήσεις)

— Θυμάσαι τότε που κάναμε μεταξύ μας την σύμβαση πως το να σου γράφω σε παρένθεση σημαίνει να σου ψιθυρίζω;—

Μιλάς για Παράτολμο/ και φιλάς στο στόμα την ασφάλεια.

Μιλάς για Φωτιές/ και κρατάς πυροσβεστήρα.

Φορτίζω τον απινιδωτή να σ’ επαναφέρω στη ζωή/ και κατεβάζεις πανικόβλητος τον γενικό.

(Και στην δική μου Αίρεση, η δειλία είναι το όγδοο Θανάσιμο Αμάρτημα.)

Όμως λύσε μου αγάπη μου αυτή την απορία: Γιατί εγώ που έχασα είμαι η πιο κερδισμένη απ όλες; Γιατί ο χαμένος τελικά τα παίρνει όντως όλα; Γιατί εγώ έζησα με καρδιά που μου έσπαγε το στέρνο, ενόσω εσύ ασθμαίνεις μέσα στην ασφυκτική ρουτίνα σου; Γιατί εγώ βλέπω λιβάδια και γκρεμούς και τρέχω, χωρίς κανέναν Φύλακα στη Σίκαλη να με πιάσει να μην γκρεμοτσακιστώ, ενόσω εσύ τρομοκρατημένος χτίζεσαι με τούβλα και με λάσπη σε ένα οχυρό γύρω από τον ασφαλή εαυτό σου;

Ξέρεις τι θα είχα κερδίσει αν ζούσα όπως εσύ; Τίποτα.

Ξέρεις τι θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί στη ζωή; Το Τίποτα.

Τώρα θα σου ζητήσω να κοιτάξεις αλλού, γιατί θα γίνει άσχημο. Στα όνειρα μου πέφτω πολύ αργά από τα σύννεφα, μάλιστα έχω τον χρόνο να τα θαυμάζω, με γοητεύει το χρυσογάλανο φως, με τις ιριδίζουσες ροζ έως πορτοκαλί αποχρώσεις να τρεμοπαίζουν ανάμεσά τους, και λίγο πριν το τέλος, πάντα πέφτω απότομα και τραντάζομαι και σπάω τα μούτρα μου στο κράσπεδο της Πραγματικότητας.

Όμως μάντεψε αγάπη μου: Είμαι ακόμη ζωντανή όταν ξυπνάω.

(Γιατί δεν με περίμενες;)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *