zougla: Δύο ποιήματα της Ντόροθι Πάρκερ

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Δύο ποιήματα της Ντόροθι Πάρκερ

Επιλογή – μετάφραση: Ασημίνα Λαμπράκου

Μια αρκετά θλιβερή ιστορία

Ποτέ νομίζω δε θα ξέρω πόσο
Γιατί ’μαι έτσι, κι είμαι τόσο.
Γύρω μου, άλλα κορίτσια στ’ αρσενικά,
Βιασύνη εμπνέουν και βουητό από φωτιά,
Του γυαλιού τη διαφάνεια την καθαρή,
Του χόρτου τ’ απριλιάτικου τη γλυκιά μορφή,
Του γρανίτη το γέμισμα το δυνατό·
Αλλ’ εγώ – δεν ξέρω να το σχεδιάζω αυτό.
Τ’ αγόρια που στου Έρωτα τ’ αδιέξοδο είχαμε βρεθεί
Είχαν –θα λέγαμε– εκτός γάμου στραφεί.
Το τραγούδι μου ’κοψαν, ράγισαν την καρδιά,
Κι είπαν να φύγουν, έπρεπε, μακριά,
Εξηγώντας στα δάκρυά μου έτσι κατευναστικά,
Πρώτα οι καριέρες έρχονται και τα γονικά.
Μα ποτέ δε μ’ αρνήθηκε η εμπειρία
Σοφία, γνώση κι ηρεμία!
Παρότι ανόητη είναι όποια να πιάσει επιθυμεί
Το εικοστό πρώτο σαν ποινή – μια αδιάφορη ηδονή,
Να συνεχίσω πρέπει εγώ, ως το σχοινί μου τελειωθεί,
Που απ’ τη γέννησή μου να ελπίζω, μ’ είχαν καταραστεί.
Μια καρδιά μισή παρθενικό είναι κι αρχαϊκό·
Μα η δική μου μοιάζει με ψηφιδωτό–
Το πράγμα κάνει κοροϊδία!
Γιατί είμαι έτσι; έχω απορία.

A Fairly Sad Tale

I think that I shall never know
Why I am thus, and I am so.
Around me, other girls inspire
In men the rush and roar of fire,
The sweet transparency of glass,
The tenderness of April grass,
The durability of granite;
But me- I don’t know how to plan it.
The lads I’ve met in Cupid’s deadlock
Were- shall we say?- born out of wedlock.
They broke my heart, they stilled my song,
And said they had to run along,
Explaining, so to sop my tears,
First came their parents or careers.
But ever does experience
Deny me wisdom, calm, and sense!
Though she’s a fool who seeks to capture
The twenty-first fine, careless rapture,
I must go on, till ends my rope,
Who from my birth was cursed with hope.
A heart in half is chaste, archaic;
But mine resembles a mosaic-
The thing’s become ridiculous!
Why am I so? Why am I thus?

Δίλημμα

Ήπια αν ήμουν, και γλυκιά,
Και την καρδιά μου των ποδιών σου έστρωνα ποδιά,
Και τις πιο φιλικές μου σκέψεις σε σένα οδηγούσα,
Και τ’ άνετά σου ψέματα γι’ αληθινά περνούσα·
«Ναι» αν επρόκειτο να ψιθυρίζω, και μετά
«Πόσο αλήθεια, αγαπητέ,» και «Ναι», ξανά,
Και τη ματιά μου διακριτικά χαμηλά κρατούσα,
Κι ασπρουλιάρικα στη δυσαρέσκειά σου ριγούσα,
Κι αν φύλαγα τα λόγια μου κρυφά
Αγάπη μου, θα ’τρεχες μακριά!

Αδύναμη αν τύχαινε να είμαι και τρελή
Και την καρδιά μου να μοιράζω σε κάθε μουστερή
Αλλά στον τοίχο χτυπούσα το κεφάλι
Όποτε εσύ έφευγες πάλι και πάλι·
Αν επρόκειτο να αμφιβάλλω και να σε χλευάζω εγώ,
«Αντίο!» αν στρίγγλιζα κι ήμουν ακόμη εδώ,
Κι αν τη χαρά σου σκότωνα, κι έσβηνα τη σιγουριά–
Καπνός θα γινόσουν, θα σ’ έχανε η ματιά.

Dilemma

If I were mild, and I were sweet,
And laid my heart before your feet
And took my dearest thoughts to you,
And hailed your easy lies as true;
Were I to murmur «Yes,» and then
«How true, my dear,» and «Yes,» again,
And wear my eyes discreetly down,
And tremble whitely at your frown,
And keep my words unquestioning
My love, you’d run like anything!

Should I be frail, and I be mad,
And share my heart with every lad,
But beat my head against the floor
What times you wandered past my door;
Were I to doubt, and I to sneer,
And shriek «Farewell!» and still be here,
And break your joy, and quench your trust-
I should not see you for the dust!

* * *

Η Ντόροθι Πάρκερ γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1893 στο Νιού Τζέρσεϊ. Πέθανε το 1967 από καρδιακή προσβολή, στην ηλικία των 73 ετών.Παθιασμένη με θέματα Πολιτικών Δικαιωμάτων κληροδότησε την λογοτεχνική/πνευματική της περιουσία στον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μετά την δολοφονία του οποίου μερικούς μήνες αργότερα, η περιουσία παραδόθηκε στο National Association for the Advancement of Colored People.

* * *