zougla: Λιανοχορταρούδια

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Λιανοχορταρούδια

axmetsik_xografia

Αυτό δεν είναι τραγούδι #890
Dj της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

Παρότι μεγάλωσα στην επαρχία, δεν έχω αναπτύξει την παραμικρή σχέση με τη φύση, παρά μόνο με τα ποτάμια μου και τις λεύκες μου στον Έβρο, ως ιδέα περισσότερο, νομίζω. Ήδη η απόφαση να μαζέψω τα φύλλα από τον κήπο με την τσουγκράνα σήμερα (δουλειά που 2-3 φορές τον χρόνο αναθέτουμε σε έναν κύριο) ήταν για μένα αρκετά περιπετειώδης. Όταν τα κιτρινισμένα φύλλα έγιναν μεγάλες στοίβες, φόρεσα γάντια μιας χρήσης για να τα βάλω σε σακούλες. Και δεν ξέρω αν ήταν που ο εαυτός μου έγινε άλλος με τα χειρουργικά γάντια ή η εικόνα του κήπου που αποκαλύφθηκε με την απομάκρυνση του χαλιού από φύλλα που τον σκέπαζε, πάντως εκπλήσσοντάς με άρχισα να ξεχορταριάζω και όσο απομάκρυνα τα άγρια χόρτα τόσο μου φαινόταν πως ανέπνεε το χώμα, κάπου το έχω διαβάσει αυτό, ότι το καλύτερο για το χώμα είναι να αφαιρείς τα χόρτα με το χέρι, μπορεί να μου το έχει πει η Δέσποινα που τα κατέχει αυτά, ίσως και η Βίκυ, μπορεί η πληροφορία να προέρχεται και από κείμενο του Παύλου Αγιαννίδη για κάποιο από τα μπόλικα χρηστικά βιβλία που έχουμε φτιάξει μαζί για τα Νέα, πάντως έβλεπα το χώμα να γίνεται αφράτο και μαζί έφευγαν και οι κόμποι από τη σκέψη μου. Και διαρκώς ανακάλυπτα κι ένα ακόμα χόρτο που έπρεπε να απομακρυνθεί. Και σκεφτόμουν μήπως έχω κάτι πάθει, έτσι που δεν με αναγνώριζα καθώς απολάμβανα τη σωματική δουλειά. Το μυαλό μου ξεκουραζόταν όσο εγώ κουραζόμουν μες στο κρύο. Ο εαυτός μου ωστόσο με κορόιδευε, έτσι που απολάμβανα το χώμα πεσμένη στα γόνατα. «Άμα είσαι μάγκας», του είπα, για να τελειώνουμε, «πες ποια είναι η άσπρη, ποια είναι η ρούσα, ποια είναι η γαϊτανοφρυδούσα». «Μάλιστα», απάντησε, «αυτό μάς έλειπε τώρα να γίνεις και ρεζίλι στη γειτονιά, να αρχίσεις Δω στα λιανοχορταρούδια τι τρανός χορός θα γένει». Τα χέρια μου ξεχορτάριαζαν και ο νους μου χόρευε ζωναράδικο με τους αγαπημένους μου νεκρούς Θρακιώτες που ήξεραν από τη γη: τον χορό έσερνε ο μπαμπάς, τον κρατούσε η γιαγιά Ελένη, ακολουθούσε ο παππούς, πλάι της ο θείος Παναγιώτης, ο θείος Στέφανος και η θεία Στειριανή, ο θείος Γιώργης, στο τέλος η γιαγιά Γλυκερία καμάρωνε τους γιους της που έκλαψε ζωντανή και, κάθε τόσο, αναφωνούσε: ιιιχού! Η τριανταφυλλιά έπιασε το μπουφάν μου, μου υπενθύμισε να συνέλθω. Ο κήπος δεν είναι σινεμά. Εβγαλα τα γάντια και το χοντρό μπουφάν για να το απαγκιστρώσω από την τριανταφυλλιά (Κυρούδη;) και σκέφτηκα πως έχω πολλές εκκρεμότητες. Τέλος, τόσες ώρες στον κήπο δεν είδα πουθενά τη χελώνα μας την Κεντροαριστερά. Κοιμάται κάπου καλά κρυμμένη. Αυτά.

* * *

axmetsik_xografia

Εικόνα εξωφύλλου: Αχμετσίκ Αϊσέ, 2012

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.