—του Τέλη Σαμαντά—
Ένας από τους μεγάλους σκιτσογράφους, από τους πρώτους που μας έμαθε να γελάμε για πράγματα που μέχρι τότε ήταν «ιερά», ο Marcel Gotlib, δεν υπάρχει πια. Είχε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Πριν ωστόσο αφήσει κάτω τα μολύβια του, στα τριάντα σχεδόν χρόνια της παρουσίας του, είχε καταφέρει να σημαδέψει με την άψογη γραμμή του και το ανατρεπτικό χιούμορ του περιοδικά όπως το Vaillant, το Pilote του Goscinny, το L’ Echo des savanes, μαζί με την Claire Bretécher και τον Nikita Mandryka, το Fluide glacial.
Γεννημένος στις 14 Ιουλίου του 1934, ουγγροεβραίος που γλύτωσε κρυμμένος την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ήταν ένας από τους λίγους σκιτσογράφους που το κοινό τον αναγνώριζε στο δρόμο: σκιτσάριζε άλλωστε τον εαυτό του –συνήθως καθισμένο σ΄ένα θρόνο στεφανωμένο με δάφνες. «Είμαι τελείως κομπλεξικός. Έχω την εντύπωση πως το ξεπερνάω κάνοντας τον μαλάκα, δείχνοντάς με υπέροχο στον θρόνο μου», έλεγε. Και πώς αλλιώς άλλωστε: ήρωες του ήταν οι Αδελφοί Μαρξ ενώ το γραφείο του κοσμούσε μια προτομή του Γούντυ Άλλεν.
Το 2014, το Μουσείο της ιουδαϊκής τέχνης και ιστορίας του Παρισιού του αφιέρωσε μια μεγάλη αναδρομική του έργου του: Για να χαιρετήσει «τον καλλιτέχνη, τον άθεο εβραίο, τον αντικομφορμιστή». Τον αποχαιρετούμε, μαζί με τον θλιμμένο, ανατρεπτικό σκύλο του, τον Gai Luron και την αγαπημένη του πασχαλίτσα, την υπογραφή του.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Comics
Στο:Comics Tagged: Τέλης Σαμαντάς, Marcel Gotlib
from dimart http://ift.tt/2g0pJnZ
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου