zougla: Καρδιά μου καημένη

13jun_fm10-motherindia04

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

«Δεν θα παραδώσουμε ποτέ το λαό μας στους «yes-men», που θέλουν επέκταση της λιτότητας για πολλά ακόμη χρόνια», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός, στη νέα φάση της «σκληρής», όπως πάντα, διαπραγμάτευσης, από το προνομιακό βήμα του συνεδρίου του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι ο λαός στον οποίο αναφέρεται ο πρωθυπουργός ούτε κατανοώ τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επικοινωνεί απευθείας μαζί του, ιδίως όταν οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια εικόνα κατάρρευσης του κυβερνώντος κόμματος. Αναρωτιέμαι ωστόσο για το νόημα της φράσης. Τι σημαίνει άραγε αυτή η ηρωική άρνηση : «δεν θα παραδώσουμε ποτέ το λαό μας…»; Τη διαφύλαξη μιας εθνικής συλλογικότητας, ενόψει εξωτερικών απειλών; Την αντίσταση μιας ταξικής ταυτότητας που απορρέει από την «πρώτη φορά» αριστερά; Την πολιτική βούληση της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ορίζει το Σύνταγμα; Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να θυμόμαστε πως ο λαός δεν είναι μια ομογενοποιημένη και ενιαία μάζα που υπάρχει για να εξυπηρετεί τη ρητορική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανάλογα με τη συγκυρία, περιμένοντας μάλιστα τη συμπόνια της απερχόμενης κυβέρνησης, για να συνεχίσει να δοκιμάζεται από την κρίση μέχρι το 2060.

Δεν είναι τυχαίο ωστόσο ότι ο κ. Τσίπρας έκανε αυτές τις δηλώσεις στο συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Με μια μάλλον αιφνίδια πρόσκληση για νέες συμμαχίες, ο πρωθυπουργός «υπογράμμισε ότι η δημοκρατική, κοινωνική, σοσιαλιστική και οικολογική επανίδρυση της Ευρώπης πρέπει να αποτελεί συλλογική προσπάθεια όλων των δυνάμεων, και όχι αποκλειστικό δικαίωμα κάποιας, οποιασδήποτε πολιτικής δύναμης».[1] Αναφέρθηκε μάλιστα ειδικότερα στο καλοκαίρι του 2015 και στην τεράστια προσπάθεια που έγινε για να μην παραδοθεί η χώρα στα χέρια των συντηρητικών δυνάμεων. Ξέχασε μάλλον να υπενθυμίσει στους συντρόφους της δικής του πολιτικής οικογένειας, ότι το κρίσιμο εκείνο καλοκαίρι της «βαρουφακειάδας», το Die Linke καταψήφισε το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, για το οποίο ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε διαθέσει δεκαεπτά συνεχόμενες ώρες διαπραγμάτευσης από τον πολύτιμο χρόνο του.

Ο ένας «εχθρός του λαού», λοιπόν, βρέθηκε. Είναι οι «συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης» και ειδικότερα ο «ντόκτορ Σόιμπλε», το ΔΝΤ που ζητάει νέα μέτρα αλλά και η νέο-δεξιά που ξεσπαθώνει σε πολλές χώρες. Ο άλλος, ο εσωτερικός αυτή φορά, «εχθρός του λαού» ήταν πιο εύκολο να βρεθεί, ακριβώς επειδή προϋπήρχε. Το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της Αυγής («με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε;») έδωσε τον έναυσμα για να εκτοξευτούν και πάλι οι γνωστές κατηγορίες απέναντι στους «Εφιάλτες» και την «τρόικα εσωτερικού», που θέλει δήθεν να αφήσει νηστικούς τους χαμηλοσυνταξιούχους τα Χριστούγεννα. Εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί λυσσομανούν επομένως απέναντι σε μια κυβέρνηση που πασχίζει να μοιράσει εφάπαξ ένα κοινωνικό μέρισμα, γιορτάζοντας το πλεόνασμα μιας πλαστής οικονομικής υπερ-απόδοσης. Στην πραγματικότητα, το “true-story” της κυβέρνησης έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο: τα ελλείμματα του κράτους έχουν μειωθεί λόγω υπερφορολόγησης και περικοπών μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, οι εισαγωγές έχουν μειωθεί λόγω πτώσης της αγοραστικής δύναμης, το κόστος εργασίας έχει περιοριστεί λόγω της δραματικής περικοπής των αμοιβών των εργαζομένων και τέλος, οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί ήδη δύο φορές, με μεγάλο κόστος για την πραγματική οικονομία και την υγιή επιχειρηματικότητα.[2]

Θριαμβολογώντας για αυτή την θολή εικόνα, η κυβέρνηση δεν εξετάζει τον τρόπο της επιστροφής σε μια στοιχειώδη, έστω, κανονικότητα, αλλά επινοεί διαρκώς νέους εχθρούς. Μόνο που εδώ και καιρό, το νέο «αφήγημα» της κυβέρνησης έχει αρχίσει να παίρνει μια κάπως μονότονη και σαφώς «ινδοπρεπή» απόχρωση : «καρδιά μου καημένη, πώς βαστάς και δεν ραγίζεις / στον ψεύτη ντουνιά, τόση απονιά που αντικρίζεις;» Ο πρωθυπουργός μιλάει διαρκώς για «ανόητους τεχνοκράτες», για ανάλγητους πολιτικούς, για νέο-φιλελεύθερες πιέσεις και «παρεξηγήσεις», που καθυστερούν το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και επιτείνουν την εθνική μας μοναξιά. Σαν τη Ναργκίς στην ταινία «Μητέρα Ινδία»[3], η κυβέρνηση εκπαιδεύει το «λαό της» σε μια λογική μακρόσυρτης αυτοθυσίας, με σκοπό να εκβιάσει μια θυμική ψήφο συμπαράστασης μέσω της πληβειοποίησης. Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι πως η Μέρκελ μάλλον δεν προλαβαίνει να μάθει τα τραγούδια της Ναργκίς και ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να μπερδεύει τα νταούλια με το ρετρό Bollywood.