zougla: Ο Οδυσσέας δεν διάβαζε Όμηρο

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Ο Οδυσσέας δεν διάβαζε Όμηρο

—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Στράγγιξε τις τελευταίες σταγόνες κρασί από την κούπα του και έμεινε μισογερμένος στο ανάκλιντρο χαζεύοντας απλανώς το λίπος της ψητής προβατίνας να στερεοποιείται στην πιατέλα με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Για τον Οδυσσέα, αυτή ήταν η πιο ωραία ώρα: η Πηνελόπη είχε ήδη αποσυρθεί, οι υπηρέτες είχαν μάθει πια και δεν έσπευδαν να μαζέψουν το τραπέζι, τον άφηναν να χαζεύει τα υπολείμματα του γεύματος σαν να μελετούσε τον χάρτη της οικιακής του επικράτειας. Σε λίγο, θα ακουγόταν η φωνή της βασίλισσάς του να τον καλεί στο κρεβάτι. Θα ακολουθούσε μια δόση από τη νέα, ενθουσιώδη χορογραφία της συζυγικής συνεύρεσης που είχε προκύψει μετά την Επιστροφή, και ύπνος. Ή μάλλον, όχι ακριβώς: πριν τον ύπνο, έπρεπε να προηγηθεί η ερώτηση της Πηνελόπης: «Εμένα πότε θα με πας ένα ταξιδάκι;»

Την πρώτη φορά που του το πρότεινε, ο Οδυσσέας έβαλε τα γέλια. Η Πηνελόπη, πάλι, δεν γέλασε καθόλου, και η συζήτηση τότε έληξε με ένα «Καλά, καλά, θα τα πούμε το πρωί». Όπως ήταν αναμενόμενο, το πρωί ο Οδυσσέας ήταν πολύ απασχολημένος με την εκκαθάριση των τελευταίων θυλάκων υποστηρικτών των μνηστήρων, και δεν ευκαιρούσε, αλλά το βράδυ η Πηνελόπη επανήλθε, απαιτώντας «να το συζητήσουν λίγο σοβαρά».

Ο Οδυσσέας δεν ήθελε να το συζητήσει. Δεν ήθελε γενικώς. Ταξιδάκι; σκεφτόταν με έναν ελαφρό μορφασμό ντροπής, καθισμένος μόνος του στο αμάζευτο τραπέζι. Δέκα χρόνια – δέκα! – μου πήρε να γυρίσω, κατάφερα να χάσω τους πάντες και τα πάντα στον δρόμο, απέκτησα εχθρούς σε κάθε στεριά, έκανα έξαλλους τους Θεούς, μέχρι και στον γαμημένο τον Άδη κατέβηκα, και τώρα θέλει να την πάω «ταξιδάκι»; Τι άλλο πρέπει να γίνει, δηλαδή, για να καταλάβει ότι δεν μου πάνε τα ταξίδια;

Κάμποσους μήνες αργότερα, ο πολυμήχανος Οδυσσέας απάντησε στην ίδια ερώτηση με την ίδια φράση που είχε σκαρφιστεί και καθιερώσει καιρό τώρα, και το ίδιο αξιαγάπητο, αθώο χαμόγελο: «Αχ, αγάπη μου, πρέπει πρώτα να τελειώσω το καραβάκι μας!» «Ακόμα να το τελειώσεις, ε;» είπε η Πηνελόπη. «Ε, ξέρεις τώρα πώς είναι αυτά…»

Φυσικά και ήξερε. Η Πηνελόπη δεν είχε καν ανάγκη να δει τις σανίδες που καρφώνονταν και ξηλώνονταν αενάως, λίγα μέτρα από το μισητό, τέλεια χαρτογραφημένο πέλαγος της συζυγικής συμβατότητας.

* * *