Αυτό δεν είναι τραγούδι #976
Dj της ημέρας, το dim/art
Ο Τσακ Μπέρι πρωτίστως —αλλά και ο Φατς Ντόμινο κι ο Μπο Ντίντλεϊ κι ο Λιτλ Ρίτσαρντ— ήταν αυτός που εξήγησε στους αμερικάνους πιτσιρικάδες στα μέσα της δεκαετίας του ’50 ότι έχει πλάκα να κουνάς τους γοφούς σου κι ότι έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα να τους κουνάει μαζί σου και κάποιος άλλος ή κάποια άλλη κι ότι αφού ξεγοφιαστείτε χορεύοντας έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα να ξεγοφιαστείτε έτι περαιτέρω κάνοντας σεξ στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου — ή και το μπροστινό, δεν θα κολλήσουμε εκεί. Εντάξει, υπήρξε και ο Μπιλ Χάλεϊ, κι άλλοι λευκοί: αλλά ο Τσακ κι ο Φατς κι ο Μπο ήταν αυτοί που δεν υπονοούσαν αλλά σε ξεσήκωναν πραγματικά να ξεγοφιαστείς. Ακούστε τους και σήμερα· εξακολουθεί να ισχύει. Και στο κάτω κάτω, αυτό ακριβώς σήμαινε rock and roll: ο ιδιωματισμός που σε εμάς αποδίδεται ως «φίκι-φίκι» και διάφορα τέτοια σαχλά — και ο ιδιωματισμός αυτός προήλθε από τις γειτονιές των μαύρων, όχι των λευκών.
Ναι, αλλά είναι δυνατόν οι λευκές κόρες μας να κουνιούνται ξετσίπωτα στον ρυθμό που δίνει από σκηνής ένας νέγρος; Όλη αυτή η σεξουαλικότητα που απελευθερώθηκε όταν εκτοξεύτηκε το καπάκι της χύτρας έπρεπε να εκφραστεί με έναν πιο μέινστριμ τρόπο, πιο αποδεκτό: και, φυσικά, ο Βασιλιάς ήταν λευκός —λαϊκό παιδί, της εργατιάς, αλλά της λευκής εργατιάς— κι έβαζε ρολό χαρτί μέσα στο παντελόνι του για να φαίνεται πιο προικισμένος, όταν κουνούσε τους γοφούς του στη σκηνή.
Οκ, έχει πει και ωραία τραγούδια ο Έλβις· αλλά ο Βασιλιάς ήταν, είναι και θα είναι ο Τσακ.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Chuck Berry, Μουσική
from dimart http://ift.tt/2mfJQqk
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου