Αυτό δεν είναι τραγούδι #961
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά
Σαββατόβραδο και περιμένω το τελευταίο μετρό να πάω σπίτι να ξεραθώ. Μόνη μου σ’ έναν σταθμό («Ελαιώνας») που δεν έχω ξαναβρεθεί. Το σκηνικό έχει κάτι από θρίλερ, αλλά δε μασάω. 14 λεπτά αναμονή, μου λέει ο πίνακας. Καλώς. Βάζω τα ακουστικά, πατάω το «shuffle» και περιμένω.
Ξαφνικά αισθάνομαι κάποιον να με χτυπάει ελαφρά στον ώμο. Αλαφιάζομαι. Γυρνάω, έτοιμη να βάλω τις φωνές ή/και τη μαύρη ζώνη, και βλέπω έναν ηλικιωμένο κύριο να μου χαμογελάει. Ντυμένος στα μαύρα, αλλά αχαμνός: δε με φοβίζει, τον ανικάω — αν χρειαστεί.
«Τι ακούς;»
Έτσι, κατευθείαν. Ούτε «συγγνώμη που σε τρόμαξα» ούτε τίποτα.
«Εχμ, το Bone Machine του Tom Waits».
«Σε ποιο τραγούδι βρίσκεσαι;»
«Στο “I don’t wanna grow up”. Στην τύχη».
«Μην υποτιμάς την τύχη. Η βούληση δεν είναι πάντα ελεύθερη».
«Η δική μου είναι μονίμως αγκαζέ, πάντως».
«Ούτε αυτό γίνεται. Έρχεται κάποτε η στιγμή που αποφασίζεις».
«Τι; Να μεγαλώσεις;
«Ακόμα κι αυτό… Το ξέρεις ότι το έχουν πει και οι Ramones; Και το έκαναν pop, π’ ανάθεμά τους! Το πιστεύεις;»
Το ήξερα. Και υπό μία έννοια, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει δίκιο. (Τώρα, «pop» και «Ramones» στην ίδια πρόταση; Είπαμε: υπό μία έννοια!)
«Φιλοσοφία και rock ’n’ roll στον Ελαιώνα στις δύο τα χαράματα. Δεν είναι και κάτι που μου συμβαίνει συχνά».
«Είναι που όλο φοράς τα ακουστικά, γι’ αυτό. Σ’ εμποδίζουν να δεις αυτό που είναι μπροστά στα μάτια σου».
Δεν αποκλείεται. Βγάζω τα ακουστικά.
«Όταν ήμουν μικρή μού άρεσε ένα άλλο με τον ίδιο τίτλο, αλλά καμία σχέση. Το έλεγαν οι Descendents».
«Το θυμάμαι. “I don’t want to grow up / If growing up means being like you / Then I don’t want to be like you / Recycled trash”».
«Αυτό, ναι!»
«Μπρούτο, αλλά τίμιο».
«Παιδάκι ήμουν τότε. Εύκολα ξεχώριζα τα τίμια».
«Δεν είναι θέμα ηλικίας. Η ωρίμαση, εννοώ. Μερικές φορές συμβαίνει εκτός χρόνου. Όπως το οτιδήποτε».
Εκτός χρόνου δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά δεν θέλω να του το χαλάσω. Άλλωστε, ο χρόνος είναι κοινωνική κατασκευή, μπλα-μπλα-μπλα. (Μαμά, γερνάω!)
«Ξέρεις ποια άλλη το έχει διασκευάσει, εκείνο του Tom Waits;»
Δεν ήξερα.
«Η Scarlett Johansson. Το φαντάζεσαι;»
«Η ηθοποιός;!»
«Ναι! Και το έχει φτιάξει… ώριμο. Η μικρότερη απ’ όλους. Γι’ αυτό σου λέω: μην υποτιμάς το απρόβλεπτο. Εκτός κι αν μπορείς να το προβλέψεις».
Τι; Πώς το ’πε;
Έρχεται τρένο. Θα συνεχίσουμε στο βαγόνι, υποθέτω. Και ελπίζω. Ίσως υπάρχουν και άλλες διασκευές που πρέπει να μάθω. Αλλά εκείνος δεν με ακολουθεί.
«Καλό βράδυ. Εγώ θα πάρω το επόμενο».
Μόνο που δεν έχει άλλο απόψε, αυτό είναι το τελευταίο! Δεν προλαβαίνω να πω «αύριο είναι μια άλλη μέρα», πρέπει να επιβιβαστώ. («Και σήμερα μια άλλη μέρα είναι», συμπληρώνω νοερά».) Του γνέφω «αντίο».
Από το παράθυρο τον κοιτάζω να στέκεται μόνος στην αποβάθρα μέχρι που χάνεται από τα μάτια μου. Τριγύρω τούνελ σκοτεινό.
Όταν φτάσω σπίτι θα βάλω ν’ ακούσω τη Scarlett. Γιατί δε θέλω να μεγαλώσω, λέμε! Θέλω να γίνω άλλο ρήμα.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Μαρίκα Τσεβά, Μουσική
from dimart http://ift.tt/2lERCVw
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου