Τούτη την όψη της αλήθειας
—Ντύλαν Τόμας—
Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου
Τούτη την όψη της αλήθειας
Γιε μου μπορεί να μην τη δεις,
Βασιλιά των γαλάζιων ματιών σου
Στην εκτυφλωτική χώρα της νιότης,
Πως όλα καταλύονται
Κάτω από τον αδιάφορο ουρανό,
Αθωότητας ή ενοχής
Πριν κινήσεις να κάνεις
Νεύμα με την καρδιά ή την κεφαλή,
Όλα συνάζονται και ξεχύνονται στο ελικωτό σκοτάδι
Όπως η σκόνη των νεκρών.
Το καλό και το κακό δυο δρόμοι
Για να σε βγάλουν στον θάνατο
Εκεί που αλέθει η θάλασσα,
Βασιλιά της καρδιάς σου μες στους τυφλούς καιρούς,
Όλα φυσούν κι εκπνέουν
Πάνε κλαίοντας μέσα σου και μέσα μου
Και μέσα σ’ όλων των ανθρώπων τις ψυχές
Προς το αθώο
Σκοτάδι και το ένοχο σκοτάδι, τον καλό
Θάνατο, και τον κακό θάνατο, και μετά
Στο ύστατο στοιχείο
Πετούν καθώς το αίμα των άστρων
Καθώς του ήλιου τα δάκρυα
Καθώς του φεγγαριού το σπέρμα, σκουπίδια
Και φωτιά, φτερωτός κομπασμός
Τ’ ουρανού, βασιλιά των έξι σου χρόνων.
Κι η επιθυμία η πονηρή
Χαμηλά στην αρχή των φυτών,
Των πουλιών και των ζώων,
Νερό και φως, γη και ουρανός,
Έχουνε μπει σε κίνηση προτού να κινηθείς,
Κι η κάθε πράξη ή λέξη σου,
Αλήθεια ή ψέμα,
Πεθαίνουν στα χέρια μιας αγάπης που δεν κρίνει.
* * *
Dylan Thomas (1914-1953)
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
Στο:Το ποίημα της εβδομάδας Tagged: ποίηση, Λύντια Στεφάνου, Λογοτεχνία, Ντύλαν Τόμας
from dimart http://ift.tt/2mrFQiD
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου