zougla: Concierto de Aranjuez

jardines-de-aranjuez

Αυτό δεν είναι τραγούδι #981
Dj της ημέρας, η Νάση Αναγνωστοπούλου

Και ξαφνικά, με αφορμή ένα αθώο παιχνιδάκι σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης —ξέρετε, από αυτά που όλοι λατρεύουμε να μισούμε—, να μια ακόμη βουτιά στο παρελθόν, που όμως έγινε αιτία κι αφορμή για ένα γερό ξεσκόνισμα της «πατίνας του χρόνου» που έχει κατακάτσει και σε άλλα «διαμερίσματα» χωμένα στις έτσι κι αλλιώς παραχωμένες κυψέλες των εγκεφαλικών μου κυττάρων, χωμένα όμως σε επίπεδα πιο πρόσφατα από τις εικόνες της παιδικής μου ηλικίας στις οποίες με ταξίδεψε μια μνήμη…

Το ξέρω σας τα λέω μπερδεμένα, η σειρά είναι άλλη: η μαμά μου, οι ραδιοφωνικές εκπομπές που άκουγε (άρα κι εγώ καθισμένη στα πόδια της για παρέα, τώρα τί παρέα μπορεί να κάνει ένα νήπιο στη μαμά μου δεν το ξέρω αλλά μάλλον με παραμύθιαζε να της κάνω παρέα για να μην κάνω αταξίες στη διάρκεια της …απουσίας της, γιατί απούσα ήταν η μαμά όταν άκουγε στο ραδιόφωνο λυπητερές ιστορίες αγάπης), οι φωνές που έβγαιναν από το μαγικό κουτί, αλλά πριν από αυτές μια μουσική που ειδοποιούσε τις νοικοκυρές πως να, τώρα δα, ξεκινάει η εκπομπή…

Θυμάμαι τον τίτλο: «Μείνε κοντά μου αγαπημένη» λεγόταν, μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι τη μουσική της έναρξης της εκπομπής. Δεν τη θυμάμαι απλά, ούτε θα πω αυτό που έχω ξαναπεί χιλιάδες φορές για τα οχήματα που με διαστημικές ταχύτητες μας γυρίζουν πίσω στο χρόνο. Είναι γραμμένη πλέον στα κύτταρά μου αυτή η μουσική, και σε πολλών άλλων τα κύτταρα φαντάζομαι, αν ψάξει κανείς την προσωπική του έλικα dna κάπου θα τη βρει να έχει τρυπώσει αυτή η αλλουλουχία από νότες που τη λέμε μουσική/σύνθεση/τραγούδι.

Μετά μεγάλωσα… Κι έτσι λίγο η προσωπική μου επανάσταση απέναντι στη μαμά και τις εκπομπές της, λίγο που τα ενδιαφέροντά μου ως έφηβης πια άλλαξαν γραμμή πλεύσης και λίγο που το θέατρο της Δευτέρας ήταν απείρως πιο ενδιαφέρον, τελικά έβγαλα από τη ζωή μου τελείως τις εκπομπές της μαμάς.

Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον…

Υπάρχουν πράγματα που ανεξήγητα καρφώνονται στη μνήμη ενός παιδιού και που ανεξίτηλα παραμένουν στο διάβα του χρόνου, εκεί, καρφωμένα. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσο κι αν έβγαλα από το μυαλό μου και τη ζωή μου τις ραδιοφωνικές αυτές εκπομπές, το μουσικό σήμα της εκπομπής που ανέφερα παραπάνω «ενσωματώθηκε» με το κολλαγόνο το απαραίτητο για τη σωματική και ψυχική ανάπτυξη και διάπλαση ενός παιδιού. Συνεκτική και συνδετική ουσία και αυτή η μουσική μαζί με πολλά άλλα στοιχεία απαραίτητα να στήσουν αλλά και να κρατήσουν το …οικοδόμημα γερό και σταθερό. Και καθώς μεγάλωνα δεν την ξεχνούσα κι όσο δεν την ξεχνούσα τόσο συνειδητοποιούσα πως δεν μου έμοιαζε με κάτι άλλο απ’ όσα είχα ακούσει την κάθε δεδομένη στιγμή. Πολύ αργότερα, ενήλικη πλέον, συνειδητοποίησα ή μάλλον ανακάλυψα πως επρόκειτο για το Concierto de Aranjuez.

Tο ανακάλυψα με έναν παράδοξο είναι η αλήθεια τρόπο.

Το ανακάλυψα όταν σε μια σαββατιάτικη βόλτα μου στα …βινυλάδικα της εποχής εκείνης αγόρασα το Sketches of Spain (1960) του Miles Davis, κι ως συνήθως το πρώτο πράγμα που έκανα επιστρέφοντας σπίτι ήταν να βάλω τον δίσκο αυτόν στο πικάπ ακούγοντάς τον την κάθε φορά καπάκι πάνω στην άλλη. Όπως ακριβώς συνήθιζα με τους δίσκους που αγόραζα, να τους «τσακίζω» ακούγοντάς τους συνεχώς σε όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου κι αν ήσαν περισσότεροι του ενός σε όλη τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας μέχρι το επόμενο Σάββατο που είχαμε new entries από βινύλια στη δισκοθήκη μας. Σε αυτό το καταπληκτικό λοιπόν άλμπουμ από το πουθενά εμφανίστηκε ένα τζαζ κομμάτι που όχι απλά κάτι μου θύμιζε,ξεδιπλώθηκε μπροστά στα έκπληκτα αυτιά μου η τζαζ εκδοχή της μουσικής της έναρξης της εκπομπής που άκουγε η μαμά, κι εγώ μαζί της, τη δεκαετία του ’60! Κάθε τμήμα της κάθε νότας, ακόμη και τζαζ παιγμένης, κούμπωνε τέλεια με ό,τι είχε αποθηκευθεί στην ακουστική μου μνήμη.Όλο λαχτάρα και γεμάτη συγκίνηση κοίταξα το εξώφυλλο του άλμπουμ και πήρα ό,τι πληροφορίες χρειαζόμουν.

Κι έτσι λοιπόν, Δευτέρα πρωί πρωί, έσπευσα στη Λέσχη του Δίσκου για να είμαι σίγουρη 100% πως θα βρω το υλικό μου. Και το βρήκα αρμονικά να συνυπάρχει με το Noches En Los Jardines De España και παιγμένο μοναδικά από τον Narciso Yepes και την κιθάρα του όχι όμως ως μονάδα (αν και ως σολίστ συμμετέχει) αλλά ως μέρος ενός μοναδικού ορχηστρικού συνόλου που το κάθε όργανο και η ψυχή του συμπλήρωνε το ένα το άλλο αυξάνοντας τη μοναδικότητα του έργου και κάνοντας εμένα ευτυχισμένη.

Tο Concierto de Aranjuez είναι μια σύνθεση για κλασική κιθάρα και ορχήστρα του Ισπανού συνθέτη Joaquin Rodrigo. Γράφτηκε το 1939, είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του και η επιτυχία της καθιέρωσε τη φήμη του ως έναν από τους σημαντικότερους συνθέτες της Ισπανίας του εικοστού αιώνα.

jardines-de-aranjuez

Εικόνα εξωφύλλου: οι κήποι του Aranjuez

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *