zougla: Apollo 18

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

Apollo 18

Μια άγνωστη κινηματογραφική ταινία, προπομπός ενός ολόκληρου (και ολοκαίνουργιου) είδους;

—του Γιώργου Γλυκοφρύδη—

Το Apollo 18, ταινία του 2011, δεν το είχα δει. Σκηνοθετικά, πατάει στα βήματα του υπέροχου Blair Witch Project. Και του Cloverfield, βεβαίως, αλλά αλλιώς. Δραματουργικά, είναι βαριά. Δεν πλατειάζει, αλλά βαραίνει αναίτια, ίσως, κάποιες φορές. Εκπληκτική η κλειστοφοβία της. Εκπληκτική η απόγνωση. Και ο αδιανόητος εφιάλτης.

Ως αναπαράσταση της διαβίωσης και του Διαστήματος και της Σελήνης, στο επίπεδο του ρεαλισμού, η ταινία έχει αστοχίες. Και όχι λίγες. Και όχι ασήμαντες. Αλλά, από ένα σημείο και μετά, λίγο μάς νοιάζουν. Ζήτημα είναι αν και πόσοι θα τις αντιληφθούν. Ο θεατής θα μεταφερθεί τόσο ρεαλιστικά στη Σελήνη, παρέα με το πλήρωμα του Apollo 18 το 1974, που τα άλλα σχόλια περιττεύουν. Και καλό είναι να πούμε πως πρόκειται για ταινία χαμηλού προϋπολογισμού. Που όμως εισπρακτικά πήγε πάρα πολύ καλά σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Το Apollo 18 προηγείται του Gravity κατά περίπου 4 χρόνια. Όπως και του Life που, όπου να ’ναι, θα καταλάβει τις αίθουσες. Αν και οι τρεις αυτές ταινίες ουδεμία σχέση έχουν αναμεταξύ τους, το δραματουργικό concept είναι το ίδιο: Μια απολύτως ρεαλιστική ιστορία που συμβαίνει στο Διάστημα. Στο σύγχρονο Διάστημα. Όχι στο μελλοντικό. Αυτό και τις τρεις ταινίες τις καθιστά εκπροσώπους ενός καινούργιου είδους που έχει ήδη πάρει όνομα: Space thriller. Το οποίο και είναι το σωστό. Γιατί ό,τι συμβαίνει στο Διάστημα δεν είναι, υποχρεωτικά, Επιστημονική Φαντασία.

Δείτε το fiction που δεν είναι Επιστημονική Φαντασία αλλά παραμένει fiction: Το Apollo 18 δεν συνέβη ποτέ. Η αποστολή Apollo 18 δεν πραγματώθηκε ποτέ. Ακυρώθηκε. Ό,τι βλέπετε στην ταινία είναι η αποστολή Apollo 17. To Gravity δεν συνέβη ποτέ. Το σύνδρομο Kessler, το οποίο σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας προκάλεσε το δυστύχημα και την καταστροφή του ISS (International Space Station, Διεθνής Διαστημικός Σταθμός της NASA), δόξα τω Θεώ, δεν έχει συμβεί ποτέ. Το Life δεν συνέβη ποτέ. Κανένα κιβώτιο προερχόμενο από αποστολή στον Άρη δεν σταμάτησε στον ISS για να ερευνηθεί προτού φτάσει στην Γη… Κι ωστόσο, καμία από τις τρεις ταινίες δεν είναι Επιστημονική Φαντασία.

Αν το δούμε αυτό ξέχωρα από το σινεμά, θα αντιληφθούμε πως ο κόσμος έχει αρχίσει (επιτέλους) να αντιλαμβάνεται το σύγχρονο και κοντινό Διάστημα (αυτό το μέχρι τον Άρη, να το πω απλοϊκά, πόσο μάλλον αυτό το έως τη Σελήνη ή το σχετικό με την τροχιά της Γης) ως έναν χώρο όπου μπορούν να λάβουν χώρα γεγονότα χωρίς τέρατα και θεούς, ή εξωγήινους. (Αν κι αυτό το τελευταίο εσχάτως δεν είναι και κάτι το απαραίτητο, άρα δεν είναι και κάτι το αδιανόητο. Το αν θα είναι τρομακτικό ή όχι είναι μια άλλη ιστορία…)

Έτσι, η τέχνη έχει αρχίσει να τριγυρίζει το Διάστημα με ανθρώπινες ιστορίες σαν κι αυτές στις οποίες οι άνθρωποι ζουν στη Γη, μόνο που τώρα ζουν και στο Διάστημα. Τώρα, όχι στο μέλλον.

Η Επιστημονική Φαντασία δεν πέθανε. Διόλου. Μόνο που το Διάστημα και τα διαστημόπλοια και τα λαμπερά φωτάκια των κόπκιτ, σταμάτησαν να αποτελούν χαρακτηριστικό της.

Ότι συμβαίνει στο Διάστημα δεν είναι Επιστημονική Φαντασία, πια._

Apollo 18