zougla: Hot lanta

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Hot lanta

Αυτό δεν είναι τραγούδι #970
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Ατλάντα αναφερόταν ως «η πόλη ανάμεσα στους λόγους» ή, συχνότερα, «η πόλη μέσα στα δάση» (αμφότερα για προφανείς γεωφυσικούς λόγους). Γύρω στη δεκαετία του 1870, ήταν γνωστή ως «η Νέα Υόρκη του Νότου». Μετά, λίγο πριν το τέλος του αιώνα, έγινε «το Σικάγο του Νότου».

«Η Ατλ» ή «η Α» είναι δύο από τα επικρατέστερα μέχρι σήμερα παρατσούκλια της Ατλάντα, ιδίως στη αφροαμερικανική κοινότητα και στην τοπική ραπ και χιπ χοπ σκηνή. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα προσωνύμιά της, ωστόσο, η Ατλάντα το κέρδισε το 1965: The City Too Busy to Hate.

Το 1964, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η βράβευση ενθουσίασε την αφροαμερικανική κοινότητα της πατρίδας του Ατλάντα, αλλά οι λευκοί συντοπίτες του μάλλον αγνόησαν το γεγονός. Όλοι; Όχι. Μια μικρή —και φυλετικά μεικτή— ομάδα προοδευτικών ντόπιων αποφάσισε να οργανώσει ένα δείπνο προς τιμήν του βραβευμένου τέκνου της πόλης. Ο δήμαρχος Ivan Allen Jr για να βοηθήσει ανέλαβε να προσκαλέσει την επιχειρηματική ελίτ της πόλης. Διαπίστωσε όμως τότε ότι τα —προφανώς λευκά— μέλη της δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να παρευρεθούν σε μια βραδιά με τιμώμενο μαύρο, δεν πα να είχε και δέκα Νόμπελ. Το δείπνο κινδύνευε να αποτύχει προτού καν λάβει χώρα και η ιστορία έγινε γνωστή σε εθνικό επίπεδο, προκαλώντας μάλιστα ένα ιδιαίτερα ντροπιαστικό για την πόλη δημοσίευμα των New York Times.

Ο δήμαρχος συνειδητοποίησε ότι μια αποτυχία του δείπνου θα κατέστρεφε την προσπάθειά του να υπογραμμίσει τη σημασία της πόλης ως επιχειρηματικού κέντρου του Νότου («Σικάγο του Νότου» και πάλι) και να τη βγάλει από το κάδρο των φυλετικών συγκρούσεων, η δε καμπάνια του προς αυτή την κατεύθυνση με κόστος πολλά εκατομμύρια και με σλόγκαν «The City Too Busy to Hate» θα πήγαινε στον βρόντο. Ο Allen έκανε τότε την κίνηση ματ: έκλεισε ραντεβού με τον Robert Woodruff, πρόεδρο της Coca Cola από το 1923 ως το 1954 και άνθρωπο με τεράστια επιρροή στην περιοχή. Ο Woodruff συμμερίστηκε την εκτίμηση και την ανησυχία του δημάρχου και απευθύνθηκε στον εν ενεργεία πρόεδρο και CEO της Coca Cola Paul Austin ο οποίος, με τη σειρά του, κάλεσε την ελίτ της ελίτ σε μια συνάντηση και τους είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να τσακιστούν να αγοράσουν εισιτήρια για το δείπνο για να μην τους πάρει ο γεροδιάολος: «Είναι ντροπή για την Coca Cola να έχει την έδρα της σε μια πόλη που δεν τιμά τον νομπελίστα της. Είμαστε πολυεθνική επιχείρηση. Η Coca Cola δεν έχει ανάγκη την Ατλάντα. Αποφασίστε εσείς αν η Ατλάντα έχει ανάγκη την Coca Cola». Μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, το δείπνο ήταν sold out. Στις 27, περισσότερα από 1500 άτομα παρευρέθηκαν στο Dinkler Plaza Hotel — οι μισοί από αυτούς πιθανότατα δεν είχαν ξαναδειπνήσει παρέα με άνθρωπο άλλης φυλής. Κι όχι απλώς δείπνησαν αλλά, κάποια στιγμή, πάνω στο τσακίρ κέφι, επεδόθησαν σε μια αυτοσχέδια a capella εκτέλεση του We shall overcome.

Cover.rendition.598.336

Dinner-Center.rendition.584.326

Την ίδια πάνω κάτω περίοδο κυκλοφορεί το παρατσούκλι – λογοπαίγνιο – εξυπναδίτσα Hotlanta. Θες γιατί το καλοκαίρι στην Ατλάντα κάνει τρελή ζέστα (sic), θες γιατί η περιοχή με τα «κόκκινα φανάρια» της είναι σούπερ ντούπερ και πολύ καυτή, το Hot lanta (ή Hotlanta, μία λέξη) άρχισε να παίζει τη δεκαετία του ’60. Καθιερώθηκε όταν έγινε τίτλος ενός instrumental των Allman Brothers — αποκλειστικά live κομματιού, που προέκυψε από τζαμαρίσματα και περιλαμβάνεται πρώτη φορά στο αριστουργηματικό διπλό live album Αt Filmore East (1971).

hbblp

Υ.Γ.: Δεν έχω πάει στην Ατλάντα και δεν ξέρω: θα μπορούσε το παρατσούκλι Hotlanta να είναι απλώς ένας από αυτούς τους αστικούς-τουριστικούς μύθους ή στερεότυπο των «άλλων», κάτι σαν τη «Θεσσαλονίκη, ερωτική πόλη». Σίγουρα τη σπάει σε μια μερίδα ντόπιων:

images