Αυτό δεν είναι τραγούδι #1267
Dj της ημέρας, η Φένια Παπαγεωργίου
«Πάλι καλά που δεν ακούει Τράγκα», σκέφτομαι. Θα μου πεις, δεν έχει τέτοια ώρα Τράγκα στο ραδιόφωνο. Είναι περασμένες 9 το βράδυ κι έχω μόλις φύγει από το γραφείο μετά από μια μέρα-κόλαση. Οι γόβες με πεθαίνουν και το μόνο που θέλω από τη ζωή μου αυτή τη στιγμή είναι να με πάει το ταξί στο σπίτι μου, να πάρω ένα ολόκληρο κουτί ασπιρίνες και να μπω στο ντους, από το οποίο να μη βγω παρά μόνο αφού αλλάξω δέρμα από το καυτό νερό. Σίγουρα δεν θέλω να ακούω Ρέμο στο τέρμα. Έλα όμως που ακούω…
— Μήπως μπορείτε να το χαμηλώσετε, παρακαλώ; ρωτάω βλοσυρά.
— Ε;
Εμ βέβαια, πού να ακούσεις, χρυσέ μου; Θα με αναγκάσεις να ουρλιάξω και δεν το θέλω. Δε θα με φτάνει μετά το ένα κουτί ασπιρίνες.
— Μήπως μπορείτε να το χαμηλώσετε, παρακαλώ; ουρλιάζω.
Μου ρίχνει ένα λοξό βλέμμα από τον καθρέφτη. «Πάλι καλά που δε μου έριξε τον ίδιο τον καθρέφτη», σκέφτομαι. «Στο κεφάλι».
— Τι έγινε κοπελιά; Δε σ’ αρέσει ο Ρέμος;
«Κατ’ αρχήν δε μ’ αρέσει η λέξη κοπελιά, μαλάκα», σκέφτομαι — αλλά δεν το λέω. Όλο σκέφτομαι, δεν είναι καλό αυτό. Αντ’ αυτού, απαντώ:
— Όχι, δε μ’ αρέσει. Επιπλέον, έχω πονοκέφαλο.
Πατάει το κουμπί και κλείνει τη μουσική εντελώς. Χωρίς σχόλιο. Η Βασιλίσσης Σοφίας είναι πήχτρα στην κίνηση. Πού διάολο πάνε τέτοια ώρα όλοι αυτοί; Εκεί που πάω κι εγώ. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Όχι σπίτι μου, ελπίζω. Σπίτια τους. Αρχίζει να βρέχει. Θυμίζω στον εαυτό μου ότι η μέρα δεν τελείωσε ακόμα. Μπορεί πάντα να γίνει χειρότερη. Ή καλύτερη. Με πιάνουν τύψεις που του μίλησα τόσο απότομα. Κλασική Φένια.
— Καλά, δεν είπα να το κλείσετε τελείως. Απλώς, όχι τόσο δυνατά. Το κεφάλι μου…
— Ε, αφού σας ενοχλεί, δεν πειράζει, το γυρίζει στον πληθυντικό — και καλά κάνει. Αντέχω και χωρίς Ρέμο.
Είναι πιτσιρικάς. Και ευγενικός, εν τέλει. Και τώρα που τον κοιτάω κλεφτά στον καθρέφτη, είναι συμπαθητικός. Παρά τον Ρέμο και κυρίως παρά το«κοπελιά». Όχι ακριβώς όμορφος, αλλά συμπαθητικός και χαριτωμένος.
Κοιτάζω τα διπλανά αυτοκίνητα. Πέρα δώθε οι καθαριστήρες. Τα πρόσωπα των οδηγών φωτίζονται από καύτρες τσιγάρων ή από οθόνες κινητών, στα οποία ρίχνουν κλεφτές ματιές, περιμένοντας το φανάρι να ανάψει πράσινο.
— Ξέρετε, ούτε εγώ τρελαίνομαι για Ρέμο γενικά.
— Μόνο ειδικά;
Δεν πρόφτασα να συγκρατηθώ και την πέταξα την ειρωνεία. Now, now, that was uncalled for, θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες. Θα έλεγαν, αλλά δε λένε. Ή, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι εδώ για να τους ακούσω εγώ, αν λένε. Πού είναι; Υποθέτω στην Αγγλοσαξονία. Ο οδηγός, πάντως, δεν παρεξηγείται. Χαμογελάει.
— Ναι, μόνο ειδικά. Έχει ιστορία το τραγούδι που άκουγα. Έχει να κάνει με μια γυναίκα. Αλλά δεν χρειάζεται να σας ζαλίσω με τις ιστορίες μου, πονάει και το κεφάλι σας. Να βάλω ένα άλλο κομμάτι; Εντελώς διαφορετικό. Και πολύ σιγά.
Χαμογελάω κι εγώ τώρα. Του λέω ναι, να βάλει. Και βάζει αυτό. Ακούμε σιωπηλοί. Η διαδρομή γίνεται πολύ καλύτερη. Η μέρα επίσης.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/2G2a3hy
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου