zougla: Seeing Black

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1264
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Ο Vic Chesnutt γεννήθηκε το 1964 και αυτοκτόνησε το 2009. Στο ενδιάμεσο πρόλαβε και κυκλοφόρησε 17 δίσκους – χώρια οι συμμετοχές και οι συνεργασίες. Καθόλου άσχημα, αν αναλογιστούμε τις συνθήκες.

Στα 18 του, ένα τροχαίο τον καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα για το υπόλοιπο της ζωής του. Μετά τις θεραπείες, μπορούσε να παίζει πάλι κιθάρα – τα στοιχειώδη βέβαια. Έγραφε τραγούδια, τα ηχογραφούσε, το πάλευε.

Πέθανε τα Χριστούγεννα του 2009 από υπερβολική δόση μυοχαλαρωτικών. Λίγες βδομάδες πριν, στην τελευταία του ραδιοφωνική συνέντευξη, παραδέχτηκε ότι είχε αποπειραθεί τρεις-τέσσερις φορές να αυτοκτονήσει. Στην ίδια συνέντευξη είχε πει ότι χρωστούσε ήδη 50 χιλιάδες δολάρια για ιατρικά έξοδα γιατί, ως παραπληγικός, δεν τον ασφάλιζε κανείς και συνεπώς τα νοσήλια βάρυναν τον ίδιο. Ανέβαλε, είπε, επί έναν χρόνο μία κρίσιμη εγχείρηση γιατί δεν την άντεχαν τα οικονομικά του. Και κατέληγε: «And, I mean, I could die only because I cannot afford to go in there again. I don’t want to die, especially just because of I don’t have enough money to go in the hospital.» Θλιβερό.

Δεν ήθελε να πεθάνει. Αλλά πέθανε. Από αξιοπρέπεια.

Δύο χρόνια μετά την «εθελούσια έξοδο» του Vic Chesnutt, η Lucinda Williams έγραψε ένα τραγούδι, το «Seeing Black», αφιερωμένο στη μνήμη του. Βρίσκεται στον δίσκο Blessed (2011). Στην κιθάρα ο Elvis Costello (όπως δεν τον έχουμε συνηθίσει).

Παραθέτω και τους στίχους, γιατί είναι από τους ωραιότερους που έχουν γραφτεί με θέμα την αποδοχή (ή την προσπάθεια αποδοχής) της απώλειας. Η Lucinda δεν κρίνει την απόφαση του Vic να ξεμπερδέψει μιας για παντός με τη ζωή που του ’λαχε. Απλώς του κάνει διάφορες ερωτήσεις – και απαντήσεις δεν παίρνει. Ο Vic δεν είχε απαντήσεις – και τώρα πια δεν έχει ούτε ερωτήσεις. Στην περίπτωσή του, το ιππικό έφτασε αργά. Άμα τη αφίξει τους, οι φίλοι αφίππευσαν και περιφέρονταν αμήχανοι. Συμβαίνει. Θα τον θυμούνται, βέβαια. Και τραγούδια θα του γράφουν. Γιατί η ζωή συνεχίζεται. Το τέλος αφορά άμεσα μόνο εκείνον που δεν μπορεί να πει τίποτα γι’ αυτό. Το τέλος μάς ειρωνεύεται μέχρι τέλους.

Seeing Black

How did you come up with a day and time
You didn’t tell me you’d changed your mind
How could I have been so blind
I didn’t know you’d changed your mind

When you made the decision to get off this ride
Did you run out of places to go and hide
Did you know everybody would be surprised
When you made the decision to get off this ride

When you made the decision to jump ship
Once and for all lose your grip
Did you wax the deck to make it easier to slip
When you made the decision to jump ship

When did you start seeing black
Was it too much good you felt you lacked
Was it too much weight on you back
When did you start seeing black

When did you start seeing red
Did you see me standing over your bed
Did you hear anything I said
When did you start seeing red

When did you start seeing white
Tell me baby what was it like
Was it when you received your last rites
When did you start seeing white

Did you use a compass to get out of this place
Did you ever hear my voice, did you see my face
Did you finally get tired of running the race
Did you use a compass to get out of this place

Did you feel your act was a final truth
The dramatic ending of a misspent youth
Did you really feel you had all the proof
Did you feel your act was a final truth

Was it hard to finally pull the plug
Was it hard to receive that final hug
Did evil triumph over love
Was it hard to finally pull the plug

When did you start seeing black
Was it too much good you felt you lacked
Was it too much weight on you back
When did you start seeing black

When did you start seeing red
Did you see me standing over your bed
Did you hear anything I said
When did you start seeing red

When did you start seeing white
Tell me baby what was it like
Was it when you received your last rites
When did you start seeing white

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *