zougla: R.T.F.M.*

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1307
DJ της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Όλα ξεκίνησαν από έναν όγκο που είχε κάνει το τσιπάκι του σκυλιού. Το εγχειρήσαμε. Έπρεπε λοιπόν να το παρακολουθούμε για κάνα δυο τρεις μέρες. Θα μπορούσαμε στο διάστημα που θα μέναμε στο σπίτι, να διαβάσουμε, να δούμε ταινίες, να το κάνουμε σαν εσώκλειστες διακοπές. Εμείς πάλι το είδαμε σαν ευκαιρία να βάψουμε έναν μικρό τοίχο. Από τους τέσσερις του σαλονιού, τον έναν. Μόνο. Έχει σημασία που το τονίζω. Ε, κι αφού θα βάφαμε και θα κουνάγαμε τα έπιπλα, είπαμε να αλλάξουμε και την διαρρύθμιση. Ξεκίνησα να αδειάζω τα ράφια από βιβλία και βινύλια. Εκεί χάσαμε ένα τραπέζι και τις καρέκλες του που γέμισαν ασφυκτικά. Μετακίνησα το έπιπλο με τα υπόλοιπα βινύλια και τα στερεοφωνικά και ως άλλος Κολόμβος ανακάλυψα από πίσω ένα liposan, κάτι πετρούλες-ενθύμια από την Φολέγανδρο και ένα cd των Pink Floyd που δεν θυμόμουν καν ότι είχα. Από το διπλανό σύνθετο, όταν το ξεκόλλησα από τον τοίχο, επανάκτησα ένα καλώδιο που ξεκίναγε από το στερεοφωνικό και δεν κατέληγε πουθενά, κάτι κονιορτοποιημένο —ζωή σε λόγου μας— άλλο ένα liposan κι ένα βινύλιο 45 στροφών. Όλα αυτά τα έκανα μόνη μου. Τα κουβαλήματα. Έβαλα και εφημερίδες στο πάτωμα. Έβαλα και γύρω γύρω ταινία για ότι ξεφύγει από το χρώμα. Ο άντρας-καλλιτέχνης ήρθε μόνο για το βάψιμο. Για το οποίο μετά καμάρωνε σαν παγόνι επί δύο εικοσιτετράωρα αναφωνώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα: «Ε, ρε, τι έφτιαξα πάλι, όχι πες, έχεις δει πιο ωραίο βάψιμο;» Παρεμπιπτόντως, είχα δει. Αλλά και να ήθελα να ξεχάσω το καταπληκτικό ροδακινί, δεν μπορούσα, γιατί το έτριβα από τα πατώματα, καθώς ο καλλιτέχνης πάτησε μέσα στο σκαφάκι με την μπογιά, από τους διπλανούς τοίχους, γιατί όπως είπε ο μάστορας, έτσι είναι τα ρολά, πιτσιλάνε, και από τα αυτιά του σκυλιού. Του εγχειρισμένου. Και του άλλου σκυλιού που πήγε να του κάνεις χαρές. Ροδακινί λυκοσκυλοειδές έχετε δει; Υπέροχο! Τρία χέρια σαπουνάδα το περάσαμε για να σταματήσει να είναι δειγματολόγιο της Βιβεχρώμ.

Και εδώ αρχίζουν τα ωραία, γιατί όλο αυτό ήταν η εισαγωγή. Αντί του σύνθετου, στην θέση του θα βάζαμε ένα γραφείο που υπήρχε σε άλλη μεριά και δεν βόλευε. Όπως επίσης θα καταργούσαμε την οθόνη του υπολογιστή και η τηλεόραση θα είχε διπλή χρήση, δηλαδή ως τηλεόραση που κατασκευάστηκε και ως οθόνη του pc. Δύο σε ένα. Πάρα πολύ καλή ιδέα. Κάναμε όλες τις συνδέσεις. Ανοίξαμε. Οθονάρα! Δεν είχε ήχο. Βάλαμε ηχειάκια. Δεν είχε καλό ήχο. Ξανακουνήσαμε το έπιπλο του στερεοφωνικού για να συνδέσουμε εκεί τον υπολογιστή-τηλεόραση. Είχε πολύ ήχο. Έως το σπίτι είχε γίνει κλαμπ. Τα γράμματα όμως ήταν λες κι είχαν πιει πέντε μπιτόνια κρασί. Κατσαρά. Είχε σκατά κάρτα γραφικών. Ξαναξεαποσυνδέσαμε. Κουνήσαμε πάλι όλα τα έπιπλα για να ελευθερωθεί ο πύργος. Βάλαμε άλλη κάρτα γραφικών που είχαμε. Τα γράμματα πάλι ήταν σαν μεθυσμένα. Ή εγώ ήμουν, γιατί ενδιάμεσα είπα να πιω ένα ποτηράκι για να αντέξω. Ήθελε τροφοδοτικό. Κι εγώ καινούργιο μπουκάλι. Δεν είχαμε, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πήγαμε να πάρουμε. Δεν έκανε. Το τροφοδοτικό. Το αλκοολούχο ήταν ότι έπρεπε. Πήραμε καινούργια κάρτα γραφικών. Τα γράμματα ήταν σαν μεθυσμένα μεν, αλλά μετά τον καφέ του ξενερώματος. Μου είπε ότι φταίει η τηλεόραση και να πάρω καινούργια. Ήπια άλλα δύο ποτηράκια. Τα γράμματα δεν έφτιαξαν αλλά με άλλο ένα ποτηράκι ποσώς με ένοιαζε. Μετά ήρθαν κι οι φίλοι του και άρχισαν να λένε ένα κείμενο που είχα πολλές άγνωστες λέξεις, όπως βουντού ένα, βουντού 2, αρσεά. Απάντησα με άλλο ένα ποτηράκι. Τι έκαναν, τι έφτιαξαν, δεν έχω ιδέαν, αλλά αγαπούσα όλον τον κόσμο και την οθόνη κι όλα τα βουντού. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία εκείνο το βράδυ.

Την επόμενη μέρα ανακάλυψα ότι η μεριά που ήταν το άνοιγμα του γραφείου για την καρέκλα δεν βόλευε, ήταν στενά και άρα έπρεπε να αλλάξουν θέση το άνοιγμα με το ντουλαπάκι. Νόμιζα ότι ήταν πολύ σημαντικό και έτσι έπρεπε να ξαναλύσουμε το γραφείο. Είχα κρατήσει το manual του ΙΚΕΑ. Είχα κρατήσει και μισό μπουκάλι. Ήταν πιο έξυπνος από το manual. Στην πρώτη προσπάθεια να το συναρμολογήσει. Παρέμεινε πιο έξυπνος και στην δεύτερη προσπάθεια. Στην τρίτη, του έριξε μια φευγαλέα ματιά κι ήταν ακόμα πιο έξυπνος, μέχρι που δεν έμπαινε το πορτάκι από το ντουλάπι. Στην τέταρτη προσπάθεια δεν έβλεπε καλά το manual γιατί έκλαιγε. Ούτε εγώ το έβλεπα καλά γιατί κι εγώ έκλαιγα. Από τα γέλια. Είχε βοηθήσει και το μπουκάλι που κατέβαινε η στάθμη του δραματικά. Στην πέμπτη αποφάσισε ότι το ΙΚΕΑ είχε κάνει λάθος και δεν είχαν ανοίξει τις σωστές τρύπες. Θα τις άνοιγε αυτός. Πρόταξα τα στήθη που δεν έχω για να σώσω το γραφείο. Του έδωσα ένα ποτηράκι. Βρήκε τις τρύπες. Δεν έβρισκε τα πριτσίνια. Βρήκαμε τα μισά πριτσίνια. Τα υπόλοιπα τα βρήκαμε την άλλη μέρα που αφόδευσαν τα σκυλιά. Τελικά δεν χρειαζόντουσαν τόσα πριτσίνια. Ούτε πορτάκι στο ντουλάπι. Είπε ότι θα ήταν καλύτερα να αερίζεται ο υπολογιστής. Το κεφάλι μου πάλι το είχα βγάλει να αερίζεται στο μπαλκόνι γιατί το αισθανόμουν να καίγεται. Να δεις τα ποτηράκια θα έφταιγαν. Παραδόθηκα. Εγώ έφταιγα που ήθελα να βάψω τον τοίχο. Το manual πάντως το έχω κρατήσει. Για την ακρίβεια το κορνιζάρισα και το κρέμασα πάνω από το δικό του γραφείο. Είναι έργο τέχνης, του είπα. Αφηρημένο, κατά την γνώμη του. Και το γραφείο μου είναι έργο τέχνης. Σουρεαλιστικής όπως γέρνει. Κατά την δική μου γνώμη. Αλλά το χρώμα του τοίχου; Πάαααρα πολύ ωραίο.

Και ιδού και το χαμένο 45άρι.

* Read The Fucking Manual

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *