ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, στις 23 Μαρτίου του 1910, γεννήθηκε στο Τόκιο ο Ακίρα Κουροσάουα (黒澤 明). Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στη ζωή και έργο το ενός κινηματογραφικού γίγαντα, με επιμέλεια της Ειρήνης Βεργοπούλου.
Η εμβληματική σκηνή στο τέλος του «Θρόνου του Αίματος», με τον πληγωμένο άρχοντα Γουασίζου/Μάκβεθ.
O Κουροσάουα επί τω έργω, σε μέση ηλικία, με το χαρακτηριστικό κασκέτο, που το είχε αντιγράψει από τον σκηνοθέτη Τζων Φορντ.
To 1957, σε επίσκεψη του Κουροσάουα στην Αμερική, δίπλα στον Τζων Φορντ.
Ο Ακίρα τριών ετών, είκοσι, και κοντά στα τριάντα.
Βοηθός σκηνοθέτη στο «Ο θρύλος των αλητών», το 1937.
Με τον μέντορά του, Καχίρο Γιαμαμότο, δίπλα στον οποίο μαθήτευσε και δούλεψε σε 17 ταινίες ως βοηθός σκηνοθέτη, προπολεμικά.
Στο σετ του «Δεν λυπάμαι τα νιάτα μου», 1946.
Ο Κουροσάουα (αριστερά) με τον Μιφούνε, κάποτε στη Ρώμη.
«Σκάνδαλο», 1950. (Τοσίρο Μιφούνε, Σίρλεϋ Γιαμαγκούτσι).
«Λυσσασμένος σκύλος», 1949. Τοσίρο Μιφούνε, Τακάσι Σιμούρα.
«Ρασομόν», 1950. Η ταινία που τον έκανε γνωστό παγκόσμια.
Οι ηθοποιοί όμως το διασκεδάζουν εκτός γυρίσματος, καθώς ο Κουροσάουα τους είχε βάλει να κατοικούν μαζί στο σετ.
«Ο καταδικασμένος», Ikiru, 1952, με τον Τακάσι Σιμούρα.
Στο σετ.
«Ο ηλίθιος» 1951. Βασισμένο στο έργο του Ντοστογιέφσκι.
«Επτά Σαμουράι» (προφανώς), 1954.
Στο σετ.
«Ο Θρόνος του αίματος», 1957. Συγκλονιστική απόδοση του «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, επηρεασμένος ο Κουροσάουα και από το θέατρο Νο.
Στο σετ του «Θρόνου».
«Το μυστικό φρούριο», 1958.
Από τους δυο περιπλανώμενους εξαθλιωμένους της ταινίας εμπνεύστηκε και αντέγραψε ο Λούκας τα ρομπότ στον «Πόλεμο των ‘Αστρων», όπως και από τους στρατιώτες στον «Θρόνο» είχε αντιγράψει τις στολές για τους στρατιώτες της σκοτεινής πλευράς.
«Γιοζίμπο», 1961.
Στο σετ.
« Ο δολοφόνος του Τόκιο», 1963. Κανονικός τίτλος: «Ψηλά και χαμηλά». Φιλμ νουάρ.
«Κοκκινογένης», 1965.
«Ντοντεσκαντέν», 1970.
Στο σετ.
«Καγκεμούσα», 1980.
Στο σετ.
«Ντερσου Ουζαλα» 1975.
«Ραν», πάνω στον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ, 1980.
«Όνειρα», 1990. Βασισμένο σε πραγματικά όνειρα που έβλεπε, το σκηνοθέτησε το περίπου τυφλός.
Στο σετ των «Ονείρων».
«Μαανταντάγιο», 1993, τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε.
Με το τιμητικό Όσκαρ, το 1990, με δυο φίλους του. Βέβαια, μάλλον ο ίδιος είναι τιμή για το Όσκαρ και όχι το ανάποδο.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/2DPOm2u
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου