Σώσε με

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1289
DJ της ημέρας, η Ελένη Κεχαγιόγλου

− «Νιώσε με» μου γράφει σαββατιάτικα στο ίνμποξ συνεργάτιδα που έχει αναλάβει να διορθώσει ένα βιβλίο. Αφού έχουμε συνεννοηθεί για το πόνημα που μας συνδέει αυτή την εποχή, μου στέλνει φωτογραφία με τρεις-τέσσερις εκτυπώσεις πάνω στο γραφείο της να περιμένουν τη ματιά και το στιλό της, σελιδοποιημένα κείμενα που οδεύουν προς την έκδοσή τους − λεζάντα της φωτογραφίας της: «Νιώσε με».

− «Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο» της απαντώ, εξάλλου έχουμε επικοινωνήσει για δουλειά και πιο άγριες ώρες από τις 9 το βράδυ — και ακούω ήδη μες στο κεφάλι μου τον αυθεντικό νταλκά της Ρίτας Σακελλαρίου: «Σώσε με… / Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο / θα ‘ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο / τώρα που πια δε μ’ αγαπάς».

− «Το τραγουδάω ήδη» παίρνω τη γραπτή απάντηση, και σκέφτομαι ότι αυτό, μεταξύ άλλων, κάνουν τα τραγούδια, γίνονται κοινός κώδικας, ένας τρόπος συνεννόησης και επικοινωνίας, ένα κλείσιμο του ματιού, ένα χαμόγελο. Και το συγκεκριμένο τραγούδι σαν να έχει σφηνωθεί στο μυαλό μας, λες κι είναι μέρος του συλλογικού μας ασυνείδητου (κι αυτό δεν το λέω για καλό απαραιτήτως).

«Σώσε με» εκλιπαρεί η Ρίτα από τα έιτις, και παρόλο που αρχίζω να σκέφτομαι πώς περιγράφει ολόκληρη την καθοριστική δεκαετία του 1980 το τραγούδι, μια φωνή μέσα μου με εγκαλεί και απαιτεί να αφήσω τη Ρίτα στην ησυχία της βραδιάτικα, πεθαμένη 19 χρόνια τώρα, που τα τελευταία της λόγια ενώ ζήτησε να της βάψουν τα νύχια ήταν: «Αχ, και είχα τόσα να κάνω ακόμα!» Η Ρίτα-Μαργαρίτα, όμως, γεννημένη τυχαία στη Σητεία της Κρήτης, μεγαλωμένη στα Ταμπούρια του Πειραιά, με μάνα από τη Σμύρνη και κομμουνιστή πατέρα που σκοτώθηκε στον Εμφύλιο, παντρεύτηκε στα 14 χρόνια της, απέκτησε δυο παιδιά και χώρισε, συνεργάστηκε με τον Τσιτσάνη και τον Γιάννη Παπαϊωάννου, εμφανιστηκε στον κινηματογράφο πλάι στον Νίκο Ξανθόπουλο, παντρεύτηκε στα 35 της έναν 22χρονο, απέκτησε άλλα τρία παιδιά (κάποιοι λένε πως παρίστανε την έγγυο κι ύστερα από κάπου τα εμφάνιζε, από κάπου τα διέσωζε), έγινε σταρ στα σέβεντις με το «Ιστορία μου, αμαρτία μου», ταυτίστηκε με την πιο ισοπεδωτική για τον πολιτισμό περίοδο του ΠΑΣΟΚ στα έιτις, έγινε ντίβα στα σκυλάδικα πολυτελείας, μαλλιοτραβήχτηκε σε τρας εκπομπές. Η Ρίτα ήταν απλή, λαϊκή και ακομπλεξάριστη. Τούτων δοθέντων, σχόλιο για το τι σημαίνει η εγγραφή στο συλλογικό υποσυνείδητο της γενιάς μας ο στίχος: «Σώσε με, δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο» σαββατιάτικα δεν θα κάνω. Ας κατακτήσουμε πρώτα τη μαγκιά της και μετά τα λέμε, από Δευτέρα − οπότε και θα αρχίσουμε δίαιτα και γυμναστήριο επίσης.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/2H14gcl
via IFTTT