Popcorn

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1313
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Η πρώτη φορά που είδα συνθεσάιζερ ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Με είχαν σύρει δια της βίας επίσκεψη σε μία μακρινή θεία. Τελικά, ευτυχώς που πήγα γιατί πέρασα καλά – σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, τους οποίους έφερα στα όρια της παράκρουσης.

Ο κατά πολύ μεγαλύτερος από μένα ξάδερφος, αν και δεν ήταν μουσικός, είχε αποκτήσει με κάποιον τρόπο (που δεν θυμάμαι πια) ένα αναλογικό Moog. Δεν υπήρχαν και πολλά τότε στην πιάτσα. Εξωτικό φρούτο. Το κοιτούσα με δέος.

Ο ξάδερφος, αφού πρώτα μου έδειξε κάποιες από τις δυνατότητες που είχε το διαστημικό εξάρτημα, με άφησε να το εξερευνήσω. Κάθισα μπροστά του χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Δεν είχα ιδέα από πλήκτρα. (Μέχρι τότε ταλαιπωρούσα μόνο έγχορδα και κρουστά.) Πολύ θα ήθελα να πω ότι, με το που ακούμπησα τα δάχτυλά μου στο κλαβιέ, ξεπέταξα μια φούγκα. Μόνο που δεν έγινε έτσι. Καθόλου όμως.

Πάτησα δοκιμαστικά ό,τι κουμπάκι βρήκα – διστακτικά, βέβαια, για να μην κάνω και καμιά ζημιά. Μα τι ωραία που ακουγόταν! Ήθελα να παίξω κάτι, αλλά τι; Το σκέφτηκα λίγο και δεν άργησε να μου έρθει φαεινή ιδέα: το «Popcorn»! Ήταν μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή και σχετικά εύκολο – έτσι νόμιζα, δηλαδή· τουλάχιστον θυμόμουν πώς πήγαινε. Μετά από αναρίθμητες δοκιμές, κατάφερα να παίξω κάπως υποφερτά το βασικό θέμα (η πλήρης ανάπτυξή του διέφευγε ακόμα της σύλληψης). Πόσο είναι όλο κι όλο, 29 νότες; Τις είχα πετύχει (στο δόξα πατρί) όλες! Θα πρέπει να τις επανέλαβα περί τις εκατόν-εφτακόσιες φορές – και σε διάφορες οκτάβες. Ο ξάδερφος στην αρχή, όσο εγώ έπαιζα, πατούσε διάφορα κουμπάκια και δοκίμαζε εφέ. Μετά από λίγο, όμως, βαρέθηκε και τα παράτησε. Περνούσε η ώρα κι εγώ εκεί: τσίμπα-τσίμπα-τσίμπα-το / τσίμπα-τσίμπα-τσίμπα-το / ξανά-τσίμπα-ξανά-τσίμπα-ξανά-τσίμπα-τσίμπα-το – και πάλι από την αρχή, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων (της υπομονής του σύμπαντος κόσμου).

Είχα μαγευτεί! Η αίσθηση της πιστής (κατά το δυνατόν…) αναπαραγωγής ήταν ασύλληπτη. Δεν έλεγα να ξεκολλήσω από τα πλήκτρα. Ο ξάδερφος, αφού πρώτα προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο –και με το καλό και με το άγριο–, κάποια στιγμή έφυγε από το δωμάτιο γιατί δεν άντεχε άλλο. Επιτέλους μόνος!

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασα μέσα στη λούπα. Δεν είχα αίσθηση του χρόνου: είχα πέσει σε έκσταση.  (Τσίμπα-τσίμπα-τσίμπα-το / τσίμπα-τσίμπα-τσίμπα-το. Όνειρο!) Ο ξάδερφος, πάντως, με το που επέστρεψε, δεν σεβάστηκε ούτε την αισθητική μου χαρά ούτε τίποτα: πρώτα μου έριξε μια καρπαζιά ξεγυρισμένη και μετά πάτησε ορμητικά το κουμπί πανικού: OFF!

[Αυτό είναι το αυθεντικό: Gershon Kingsley, 1969.]

[Κι αυτή είναι η διασκευή των Hot Butter του 1972, που έγινε τεράστια επιτυχία.]

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart https://ift.tt/Bj54Gu
via IFTTT