zougla: Jazz poetry: Weary blues

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Jazz poetry: Weary blues

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1301
DJ της ημέρας, ο Τάκης Φωτιάδης

Πριν από μερικές μέρες, παρουσιάσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη το Raven του Edgar Allan Poe, όπως το κατάλαβε ο Buddy Morrow — μικρό δείγμα της μακρόχρονης και βαθιάς σχέσης της τζαζ με την ποίηση.

Την εποχή που οι λευκοί beatniks ανακάλυπταν την τζαζ και διάβαζαν τα ποιήματά τους με τη συνοδεία της (Kerouac, Ferlinghetti κ.ο.κ.), ο αφροαμερικανός ποιητής Langston Hughes (1902-1967) ήταν ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της jazz poetry. Γνώστης και λάτρης της τζαζ και των μπλουζ και, ταυτόχρονα, υπέρμαχος της αφύπνισης της «φυλετικής συνείδησης» των Αφροαμερικανών, ο Hughes θεωρούσε την τζαζ και τα μπλουζ ως κατεξοχήν έκφραση της μαύρης κουλτούρας, ως τέχνη που δεν ετεροπροσδιοριζόταν, πασχίζοντας να κερδίσει την αποδοχή των λευκών και να αφομοιωθεί από τον πολιτισμό τους αλλά, αντίθετα, ήταν μια τέχνη αυτάρκης, που αντλούσε από —και ταυτόχρονα εμπλούτιζε και απογείωνε— την παράδοση και τη δημιουργικότητα των μαύρων.

Στο βίντεο, ο Langston Hughes διαβάζει το ποίημα του Weary Blues (1925) στην εκπομπή «The 7 O’Clock Show» του CBUT (CBC του Βανκούβερ) με τη συνοδεία της Doug Parker Band — ο Doug Parker, που πέθανε το 2008, ήταν σημαντική μορφή της τζαζ σκηνής του Βανκούβερ επί μισό αιώνα, από τη δεκαετία του ’40 μέχρι τη δεκαετία του ’90. Οι μουσικοί είναι όλοι λευκοί, αλλά η μουσική είναι μαύρη.

54dbb7d04f64e.image

Weary Blues

Droning a drowsy syncopated tune,
Rocking back and forth to a mellow croon,
I heard a Negro play.
Down on Lenox Avenue the other night
By the pale dull pallor of an old gas light
He did a lazy sway . . .
He did a lazy sway . . .
To the tune o’ those Weary Blues.
With his ebony hands on each ivory key
He made that poor piano moan with melody.
O Blues!
Swaying to and fro on his rickety stool
He played that sad raggy tune like a musical fool.
Sweet Blues!
Coming from a black man’s soul.
O Blues!
In a deep song voice with a melancholy tone
I heard that Negro sing, that old piano moan—
“Ain’t got nobody in all this world,
Ain’t got nobody but ma self.
I’s gwine to quit ma frownin’
And put ma troubles on the shelf.”

Thump, thump, thump, went his foot on the floor.
He played a few chords then he sang some more—
“I got the Weary Blues
And I can’t be satisfied.
Got the Weary Blues
And can’t be satisfied—
I ain’t happy no mo’
And I wish that I had died.”
And far into the night he crooned that tune.
The stars went out and so did the moon.
The singer stopped playing and went to bed
While the Weary Blues echoed through his head.
He slept like a rock or a man that’s dead.

The first book of jazz

Το 1955 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Franklin Watts, στη σειρά βιβλίων για παιδιά με τίτλο «Το πρώτο βιβλίο», το The first book of jazz του Langston Hughes, με εκπληκτική εικονογράφηση του Cliff Roberts (1929-1999), δημιουργού κόμιξ, animator και φωτογράφου, συνεργάτη για πολλά χρόνια του New Yorker και του Playboy:

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.