Αυτό δεν είναι τραγούδι #1256
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης
Φαντάσου έναν κλασικό πιανίστα που προετοιμάζεται για το τρίτο κονσέρτο για πιάνο του Rachmaninoff. Πρώην παιδί-θαύμα. (Περισσότερο θαύμα και λιγότερο παιδί.) Όταν έρθει η ώρα, θα καταρρεύσει πάνω στη σκηνή, αλλά δεν το ξέρει – πώς θα μπορούσε; Σε μια στιγμή αδυναμίας, μονολογεί: «Πώς έμπλεξα έτσι; Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να κοπανάω με κοντόχοντρα δάχτυλα τα πλήκτρα μέχρι να ματώσουν». Τα δάχτυλα; Τα πλήκτρα; Δεν ξέρει. Υπάρχει διαφορά;
Αργότερα, όταν οι λεπτομέρειες εγκαταλείψουν τις αναμνήσεις, θα προβληματιστεί με τη χρήση του ρήματος «παίζω». «Τι σημαίνει “παίζω πιάνο”; Τι σήμαινε αυτό για μένα; Έπαιξα ποτέ πιάνο;» Ξέρει ότι δεν έπαιξε, ούτε πιάνο ούτε τίποτα. Και αυτό είναι που καθιστά ένα παιδί «θαύμα»: το γεγονός ότι το παιχνίδι γερνάει στα χέρια του χωρίς ποτέ να «παίξει τον ρόλο του». Λάθος χρήση. Λάθος κρίση. Ενήλικο λάθος σε παιδικά χέρια.
Τώρα είναι αργά. Δεν παίζει πια. (Και πότε έπαιξε;) Δεν θα γίνει γραφικός. Δεν ξέρει πώς. Και, γαμώτο, αυτό ήταν το μόνο που ήθελε μιας εξαρχής. Τα δάχτυλά του τρέχουν πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια, από μόνα τους, κυνηγώντας φασματικές οκτάβες. Και ντρέπεται γι’ αυτό, τα κρύβει. Ευτυχώς μόνο εκείνος ακούει τη μουσική. Μήπως τώρα όντως «παίζει»; Μήπως δεν είναι τελικά αργά; Δεν ξέρει. Καλού-κακού απαντάει σε οποιαδήποτε ερώτηση με τον ίδιο τρόπο: «Το παιχνίδι μαθαίνεται παίζοντας».
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/2En9EGX
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου