Ένα δάκρυ παλιό

Το βιβλίο της άμμου #61

Τη Δευτέρα, καθώς ανέβαινα στο δωμάτιό μου, έχοντας γυρίσει από το σχολείο, είδα πως η πόρτα της κυρίας Χένσοου ήταν ελαφρώς γερτή. Αναγνώρισε τα βήματά μου και με φώναξε. «Μπορείς να έρθεις ένα λεπτό, Νέλυ;»

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, αλλά φορούσε το καλύτερο φόρεμά της και περιποιόταν τα καλοφτιαγμένα μικρά χεράκια της — καλό σημάδι, σκέφτηκα.

«Μπορείς να μείνεις να πιούμε τσάι μαζί και να μιλήσουμε; Θα είμαι καλή σήμερα, σ’ το υπόσχομαι. Ξύπνησα τη νύχτα κλαίγοντας, κι αυτό μου έκανε καλό. Βλέπεις, έκλαιγα για πράγματα που δεν αισθάνομαι πια· ονειρεύτηκα πως ήμουν νέα, κι ήταν η θλίψη της νιότης που μου έφερε δάκρυα!» Κάθισα πλάι της κι εκείνη πήρε το χέρι μου ανάμεσα στα δικά της. «Ξέρεις εκείνο το ποίημα του Χάινε, για το πώς βρήκε στα μάτια του ένα δάκρυ που δεν ήταν τωρινό, ένα δάκρυ παλιό, από θρήνο αλλοτινό, που είχε απομείνει εκεί λησμονημένο· ένα δάκρυ που ανήκε σε μιαν εποχή πεθαμένη από καιρό: ένας αναχρονισμός. Δεν μπορεί να εξηγήσει το πώς βρέθηκε εκεί, κι όμως υπάρχει και του απευθύνεται τόσο χαριτωμένα: «Συ, παλιό, μοναχικό δάκρυ!» Θα μου το διαβάσεις; Να ο μικρός μου Χάινε, στο ράφι, πάνω στον καναπέ. Μπορείς εύκολα να βρεις τον στίχο, «Du alte einsame Thräne!»»

Διέτρεξα τον τόμο, διαβάζοντας ένα ποίημα εδώ κι ένα εκεί, όπου με οδηγούσε το μάτι μου, ή όπου έβλεπα κάποιο στίχο που γνώριζα καλά. Ήταν ένα χοντρό παλιό βιβλίο, με κίτρινες σελίδες, δεμένο με κατεργασμένο δέρμα και, στην πρώτη σελίδα, με ξεθωριασμένο βιολετί μελάνι, ήταν γραμμένη μια αφιέρωση: «Στη Μάιρα Ντρίσκολ, από τον Όσβαλντ», και η χρονολογία 1876.

Η φίλη μου ήταν ξαπλωμένη ακίνητη, με τα μάτια της κλειστά, και πότε πότε ένα από κείνα τα αναχρονιστικά δάκρυα πύκνωνε στις βλεφαρίδες της κι έπεφτε στο μαξιλάρι, σχηματίζοντας ένα μικρό γκρίζο σημαδάκι. Συχνά έπαιρνε το στίχο από το στόμα μου και τον ολοκλήρωνε η ίδια.

«Ψάξε εκείνο το σύντομο ποίημα, για το λουλούδι που φυτρώνει στον τάφο του αυτόχειρα, die Armesünderblum, το λουλούδι του φτωχού αμαρτωλού. Ω, αυτό είναι το λουλούδι που μου ταιριάζει, Νέλυ, die Arme-sünder-blum!» Απάγγειλε τη λέξη, σαν να ‘ταν ποίημα από μόνη της.

«Έλα τώρα καλή μου», είπε όταν ξανάβαλα το βιβλίο στη θέση του, «δεν μπορεί να σου αρέσει αυτή η καινούργια ποίηση που κυκλοφορεί τελευταία, άσχημοι στίχοι για άσχημους ανθρώπους και κοινά αισθήματα — δε σου αρέσει στ’ αλήθεια, έτσι δεν είναι;»

* * *

Γουίλλα Κάθερ, Ο θανάσιμος εχθρός μου, μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, Νεφέλη, Αθήνα 1998.

Ανθολόγος σήμερα, ο Γιώργος Τσακνιάς

Εικόνα εξωφύλλου: Man Ray, δάκρυα, 1930

* * *

—Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται αποσπάσματα βιβλίων που μιλούν για άλλα βιβλία, πραγματικά ή φανταστικά. Εντοπίστε σχετικά αποσπάσματα και στείλτε τα στο dimartblog@gmail.com για να γίνετε ο ανθολόγος της ημέρας—

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Το βιβλίο της άμμου

from dimart http://ift.tt/2myaKXH
via IFTTT