Αυτό δεν είναι τραγούδι #1251
Dj της ημέρας, η Χαρούλα Ζάρα
Μου είχε κολλήσει όλη τη νύχτα! Σχεδόν δεν κοιμήθηκα. Έτσι ξαφνικά μετά από χρόνια και χρόνια! Και θυμόμουν όλους τους στίχους σαν να ήταν χτες! Πού στην ευχή ήσαν κρυμμένοι τόσον καιρό και ξεπετάχτηκαν μες στη νύχτα; Και να πεις ότι ήξερα και τίποτα αγγλικά της προκοπής τότε; Στρατηγάκης και κυρία Μαίρη από τα Μέγαρα… Τώρα, όμως, ξέρω την αφορμή για το συνειρμό και το ξύπνημα μιας απροσδόκητης μνήμης της εφηβείας.
Το πατρικό σπίτι στο χωριό βρίσκεται δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η κυριαρχία του στους ήχους και στις εικόνες της καθημερινότητάς μας ήταν απόλυτη. Τα κομμάτια της μέρας μας σημαδεύονταν από τις αφίξεις και αναχωρήσεις των τρένων. Στην αρχή είχαμε τους μουντζούρηδες και αργότερα τις ντιζελομηχανές. Η κίνηση και η ζωή στο δρόμο μας ήταν έντονη και διαρκής. Από τις 5.30 το πρωί που περνούσε το πρώτο «τομοτρίς» από Καλαμάτα για Πειραιά.
Εμείς έτσι το λέγαμε κι έτσι το λέμε ακόμα. Μ’ αυτό φεύγαμε για το λιμάνι κάθε Ιούνιο για να πάρουμε το πλοίο για τα Μέθανα, που πηγαίνανε οι παππούδες για ιαματικά λουτρά και μας παίρνανε μαζί τους για να κάνουμε μπάνια στη θάλασσα. Μ’ αυτό φεύγαμε αργότερα για την Αθήνα, για φροντιστήρια και σπουδές. Στις γραμμές και στους σωρούς με τις τραβέρσες (κι αυτές έτσι τις λέγαμε κι έτσι τις λέμε ακόμα) παίζαμε κρυφτό και κυνηγητό κι ό,τι άλλο επινοούσαμε. Πίσω απ’ το σταθμό, στο δασάκι, είχαμε και τα πρώτα φλερτ. Καμιά φορά με νεαρούς σιδηροδρομικούς.
Δεν είχα πατήσει το πόδι μου στον σταθμό εδώ και χρόνια. Περνάω δίπλα και κοιτάζω αλλού… Χθες, μ’ έβγαλε ο δρόμος αναγκαστικά εκεί, γιατί έψαχνα τη γάτα που είχε χαθεί. Αγκάθια παντού, το οίκημα κλειδωμένο με λουκέτο, οι δυο πράσινοι ξύλινοι πάγκοι στο προαύλιο σαπισμένοι, φωλιές ζώων στην αυλή του σπιτιού του σταθμάρχη — εκεί που κάποτε ζούσε η καλύτερή μου φίλη… Πήρα δρόμο και παράτησα και τη γάτα που γύρισε έτσι κι αλλιώς στο πατρικό σπίτι μόνη της, μετά από λίγο… Και τη νύχτα παιδεύτηκα μ’ αυτό το τραγούδι. Με αυτό το όχημα μιας πίκρας και μιας νοσταλγίας — όχι μόνο για το νεκρό τραίνο Πελοποννήσου…
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
from dimart http://ift.tt/2GfbKsS
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου