zougla: Eleanor Rigby

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Eleanor Rigby

eleanor-rigby

Αυτό δεν είναι τραγούδι #858
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

Είδα τις προάλλες στο όνειρό μου την ‘Ελινορ Ρίγκμπυ. Εξακολουθούσε να μαζεύει τα ρύζια που έπεφταν χάμω στους γάμους, στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, στο Λίβερπουλ. Ακόμα δεν την προσέχει κανείς. Εξάλλου, ήταν πάντα αόρατη. Ο πατήρ Μακένζι την έχει από καιρό ξεχάσει. Αυτός, εκεί που είναι τώρα, μαντάρει ακόμα κάλτσες, και μάλιστα, όλες εκείνες τις τρύπιες από το σαρκασμό του χρόνου κάλτσες, που τα γεμάτα ευγνωμοσύνη μέλη του ποιμνίου του απιθώνουν τώρα στην νυσταλέα, συγχωρητική αγκαλιά του.

Είδα την ‘Ελινορ, λοιπόν, να πασπαλίζει με αυτό το παλιωμένο, αλλά ζαχαρωμένο από τον ιδρώτα της περιφρονημένης παλάμης της ρύζι, τα μέρη πάνω από τα οποία εκείνη ήθελε να πετάξει. Την είδα την ώρα που ίπτατο, ενώ το άφηνε δίπλα και μέσα σε κάδους σκουπιδιών, στις βάσεις των πασάλων των φαναριών, έξω από εκκλησίες στα σκαλοπάτια τους, και παραπέρα, γύρω γύρω από τους τοίχους και τα κιγκλιδώματα των καταυλισμών. Την είδα καθαρά που πέταγε πάνω από θάλασσα και έραινε με το ρύζι τα φουσκωτά με τα συνωστισμένα κορμιά. Στο τέλος τέλος, άφησε κάποια σπυράκια και για τα περιστέρια, των οποίων τη γλώσσα μίλαγε.

‘Υστερα, την ένιωσα σαν κάπως κουρασμένη. Την είδα στο όνειρο, που ήρθε και κούρνιασε σε ένα μπαλκόνι πολυκατοικίας, με νοτισμένα φτερά. ‘Ένα μεγάλο περιστέρι, σαν από μάρμαρο, που μου θύμιζε τις μορφές των επιβλητικών πλασμάτων στην οροφή της Παναγίας των Παρισίων, της μίλησε, με ανέλπιστα τρυφερή σε σχέση με το μέγεθός του φωνή.

«Έλα μέσα, πουλάκι μου, θα κρυώσεις», της είπε. Και η Έλινορ στράφηκε, και δάκρυσε.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.