zougla: Τα ξενοδοχεία

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Τα ξενοδοχεία

Αυτό δεν είναι τραγούδι #867
Dj της ημέρας, η Τσαμπίκα Χατζηνικόλα

Πάντα της ασκούσαν μια περίεργη έλξη. Ιδιαίτερα εκείνα των μεγάλων πόλεων. Όπως μπορούσε ανώνυμα να ζήσει στις μεγάλες πόλεις και μέσα στην ανωνυμία της να απολαύσει την ύπαρξή της, έτσι απολάμβανε τη ζωή στα ξενοδοχεία. Και φρόντιζε να ταξιδεύει συχνά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο: να μπορέσει να ζήσει, χωρίς κανέναν περισπασμό, χωρίς περιορισμούς, χωρίς τα αδιάκριτα βλέμματα.

Τα ξενοδοχεία στις μεγάλες πόλεις έχουν έναν ιδιόμορφο χαρακτήρα. Τα τυχαία δωμάτια είναι εκεί για να σε κρατήσουν, και όχι να σε φιλοξενήσουν, για όσες μέρες το επιλέξεις. Δεν έχουν τίποτα που να μπορεί να αποσπάσει την προσοχή σου, τίποτα οικείο, τίποτα δικό σου. Θέλεις να λες πως είναι γυμνά από μνήμες ή έστω πως αυτές είναι αόρατες σε σένα, κι ας είναι φορτωμένα με κατακερματισμένες αναμνήσεις, στιγμιαίες απολαύσεις, σύντομα πάθη και ανομολόγητες πίκρες. Όλα επιλεκτικά αόρατα για σένα που ίσως και να υποψιάζεσαι, αφού και συ γι’ αυτό επιλέγεις να ζήσεις για λίγο σε τέτοια δωμάτια· για ν’ αποθέσεις ό,τι αλλού θα ήταν βραχνάς και άλυτος κόμπος στο λαιμό.

Σε τέτοια δωμάτια, απερίσπαστη μπορούσε έτσι να αναλύσει σκέψεις, να αγγίξει τα βάθη της ψυχής της, ό,τι σε ένα δικό της χώρο έτρεμε να κάνει. Γιατί αυτός, ο δεύτερος, ήταν ήδη φορτισμένος από μέρες, μήνες, χρόνια με όσα κουβαλούσε μέσα της: χαρές, γέλια, δάκρυα – πολλά δάκρυα. Αν μπορούσαν οι τοίχοι του σπιτιού της να μιλήσουν, λίγο θα χαμογελούσαν, μα πιο πολύ θα ούρλιαζαν. Τους είχε πολλά φορτώσει με τα χρόνια. Ούτε αυτοί άντεχαν περισσότερα μα ούτε κι εκείνη μπορούσε ή ήθελε να τους αποκαλύψει άλλα, αφού κάθε φορά που το έκανε, της ήταν μετά αδύνατο να αντέξει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του σπιτιού της, κι ας έμενε μόνη.

Το τελευταίο ταξίδι της ήταν ταξίδι λύτρωσης και αποφάσεων. Μια χαρμολύπη τη βάραινε, όπως η βαλίτσα που κουβαλούσε εκείνη τη μέρα. Και αποφάσισε πως θα την ξεφορτωνόταν, μαζί με το σαρκίο της, που έτσι κι αλλιώς είχε αρχίσει από καιρό να διαλύεται εκ των έσω. Και έλεγε πως θα ντυνόταν άλλο και μια καινούρια, μυστική ζωή θα ξεκινούσε. Στο φως.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.