zougla: Στην Αμερική

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Στην Αμερική

Αυτό δεν είναι τραγούδι #862
Dj της ημέρας,η Χαρούλα Ζάρα

Βρίσκεσαι σ’ ένα λεωφορείο —όχι magic bus, κοινό λεωφορείο— για να πας από το Λος Άντζελες στο Λας Βέγκας. Επέλεξες το λεωφορείο της γραμμής για να απολαύσεις τη διαδρομή και να δεις μέρη που δεν πρόκειται να ξαναδείς στη ζωή σου. Έλα όμως που η διαδρομή είναι μια έρημος και δεν έχει να δεις τίποτα πέρα από χώμα, βράχια, αγκάθια… Η ερημιά του Θεού!

Το λεωφορείο μισογεμάτο, οι περισσότεροι κοιμούνται. Δίπλα σου ένας κακομοίρης απροσδιόριστης ηλικίας, ζαρωμένος στο κάθισμά του, δε βγάζει άχνα….

Κοιτάς το χάρτη σου και κάνεις κάποιες ερωτήσεις σε έναν υπάλληλο του λεωφορείου, που στο τέλος σε ρωτάει από πού είσαι. «Έλληνας», απαντάς. Και τότε ακούγεται από τη γαλαρία η φωνή:

— Έλα πίσω, ρε πατριώτη, να τα πούμε!

Ξαφνιασμένος —και περίεργος— παίρνεις το σακίδιο, προσπερνάς τον κατάκοπο σιωπηλό διπλανό σου και πας πίσω.

Είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων της… Μελβούρνης! Ο άντρας μετανάστης, η κυρία γεννημένη στην Αυστραλία, έχουν συγγενείς στην Ελλάδα και την έχουν επισκεφτεί. Μιλάνε κανονικά τα ελληνικά. Πήραν τη σύνταξή τους και κανουν το ταξίδι των ονείρων τους στο…Λας Βέγκας! Αποκλειστικά! Πουθενά αλλού δεν θα πάνε!

Σε ρωτάνε για την Ελλάδα, για την Αθήνα, για την περιοχή όπου ζεις. Όλα θέλουν να τα μάθουν. Τους λες ότι μένεις στην Καισαριανή. Δεν ξέρουν πού είναι. Αρχίζεις να τους εξηγείς (βαριέσαι και πρέπει κάπως να περάσει και η ώρα) ότι βρίσκεται ανάμεσα στο Κολωνάκι, το Παγκράτι και τον Βύρωνα. Τους περιγράφεις τη μισή Αθήνα και είναι πανευτυχείς να σε ακούνε. Και τότε ακούγεται μια φωνούλα στα ελληνικά από μπροστά:

— Α! Εγώ τα έχω περπατήσει όλα αυτά τα μέρη στα νιάτα μου! Βρίσκομαι στην Αμερική 37 χρόνια αλλά τα θυμάμαι!

Ο κακορίζικος της διπλανής θέσης είχε ανασηκωθεί κι ερχόταν κι αυτός πίσω…

Αχ, στην Αμερική! Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί.

Τότε φάνηκαν τα φώτα του Λας Βέγκας μέσα στα σκοτάδια. Σε λίγο, απέναντι από το ξενοδοχείο σου, θα έκανες τη γνωριμια του STEFO’S SOUNLAKI.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.