zougla: Rebel, Rebel

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Rebel, Rebel

Αυτό δεν είναι τραγούδι #865
Dj της ημέρας, η Νάση Αναγνωστοπούλου

Παραμιλούσε· όχι δεν έφταιγε ο πυρετός, τα λόγια, οι πράξεις έφταιγαν, δεν είχε πυρετό, αλλά από τα άλλα δύο έβριθε το σύμπαν — και δεν ήταν για καλό.

Το παραμιλητό ή αυτό που έμοιαζε με παραμιλητό τον ξύπνησε, στάθηκε στους αγκώνες του κι έστρεψε το κεφάλι προς το μέρος της, παραμιλάει, είπε, αλλά δεν καταλαβαίνω τί λέει. Μα ό,τι κι αν είναι αυτό της ανήκει, δεν θα κρυφακούσω τις σκέψεις που δραπέτευσαν από το κεφάλι της κι άταχτα ρίχτηκαν στη μάχη, να πολεμήσουν, να σκοτωθούν ή να νικήσουν, ας σηκωθώ καλύτερα μέχρι να ησυχάσει, κοιμήσου ήρεμα καλή μου, είπε και βγήκε στη βεράντα.

Η νύχτα ήταν γλυκιά, πηχτή όμως, τι θα πει αυτό εκείνη μου το είχε εξηγήσει, το είχα καταλάβει αλλά δεν έβρισκα τα λόγια να το περιγράψω, η μνήμη μου δεν είχε καταγράψει τις όμορφες λέξεις της, να θυμηθώ να τη ρωτήσω να μου τις ξαναπεί, σκέφτηκε.

Η νύχτα ήταν απρόσμενα χλιαρή για νύχτα του Νοέμβρη, έστω και της αρχής του, σαν χάδι πέφτει πάνω μου, θα έρθουν και τα χαστούκια του Δεκέμβρη, ας μην βιάζομαι.

Η νύχτα ήταν διάφανη, μεμβράνη αδιαπέραστη όμως, μόνο το βλέμμα ταξίδευε, η ανάσα σκάλωνε πάνω της, τη θόλωνε και την ξεθόλωνε γρήγορα, το ταξίδι συνεχιζόταν, σαν στεναγμός έφυγε ο Οκτώβρης, μ’ έναν «πόνο» θα φύγει κι ο χειμώνας, πότε ήρθε πότε έφυγε, θα πούμε.

Η νύχτα ήταν λεπτή, σαν χαρτί που όμως φαίνονταν οι ίνες του, τα μόριά του, τα κύτταρά του, κομμάτια δέντρο το καθένα τους, αν συγκεντρωνόταν κανείς θα έβλεπε ένα ιδιόμορφο παζλ, δύσκολο να ενώσεις τα κομμάτια του αν όμως το κατάφερνες θα έβλεπες το δέντρο και θα ήξερες πως λίγο πιο πίσω είναι πυκνό το δάσος νοημάτων κι ιδεών.

Το όνειρο θα έχει σκορπίσει τώρα μαζί και τα ηχητικά ντοκουμέντα — αν και, συνήθως, όσο ακαταλαβίστικο είναι ένα όνειρο, δυο φορές ακαταλαβίστικα είναι τα λόγια που μπαίνουν στους υπότιτλους. Το όνειρο θα σβήσει, ο κοιμισμένος υποβολέας θα σιωπήσει, ο λαθρακουστής ηθοποιός δεν θα επαναλάβει τα λόγια, ίσως τα ξεχάσει, ίσως τα θυμηθεί όταν ξυπνήσει, την άλλη μέρα το πρωί θα είναι μια άλλη μέρα, τί νόημα έχει να ανατρέχουμε στη νύχτα που προηγήθηκε κι αύριο μέρα είναι γι’ αυτό το λένε αύριο με την έννοια του εγγύς μελλοντικού.

Μου το είπε πως παραμίλαγα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε γιατί όσο ακαταλαβίστικος κι αν ήταν ο λόγος μου μια λέξη εδώ μια λέξη εκεί κάτι θα έπιανε. Μου είπε όμως πως δεν στάθηκε ν’ ακούσει μήπως καταλάβει. Δεν ήθελε να καταλάβει.

Θυμόμουν το όνειρο και προτού σκορπίσει, το έγραψα στο μπλοκάκι για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, αυτό βρήκα πρόχειρο.

Δεν είπα τίποτα, τί να διηγηθώ με λέξεις κλεισμένες σε φουσκάλες αέρα, αδιάσπαστες και αδιαπέραστες ή φουσκάλες που άλλα φαίνεται ότι έχουν μέσα τους κι άλλα έχουν τελικά, άλλα να λέω δηλαδή κι άλλα να εννοώ, κάπως σαν τον λόγο της κυβερνητικής εκπροσώπου που τώρα τελευταία θυμίζει όλο και περισσότερο βορειοκορεάτισα εκφωνήτρια ειδήσεων, δε νομίζετε;

Bubble, bubble… Bubble…

Μία ξεφεύγει, άδεια ή γεμάτη ποιός ξέρει, ξεστρατίζει από τον, σαν ατμό, ειρμό της σκέψης μου που προσπαθεί να γίνει λόγος, σα φουσκάλα γεμάτη τρόμο μοιάζει και διατρέχει το σώμα μου.

Bubble, bubble… Bubble… τη νύχτα που μόλις έφυγε γέμισα με αυτές το δωμάτιο ως απάνω που ‘λεγε κι ένα τραγουδάκι που κάποτε ήτανε της μόδας.

* * *

Τους ακούω κι ας κάνω πως δεν, τους βλέπω κι ας προσποιούμαι πως όχι, τίποτε δεν μπορεί να με γλιτώσει από το να διαπερνώ τα προπετάσματα και τα ψέματα και να διακρίνω την αλήθεια. Σαν χαμένη τριγυρνώ κρατώντας τη μαγική μου ακίδα, μη νομίζετε μια απλή βελόνα πλεξίματος είναι, από τις λεπτές για ύφανση ντελικάτη, σπάω τις φούσκες, τις δικές τους – οι δικές μου ξέρω τί έχουν μέσα τους δεν χρειάζεται να «απασφαλίσουν» — και το περιεχόμενο σκορπάει γύρω μου. Μια λέξη εδώ και μία παραπέρα, χωρίς συνοχή, χωρίς ειρμό, χωρίς σκοπό, όμως όλα υπάρχουν στο κεφάλι τους, follow the words και μπήκες μέσα του όμως πρώτα πρέπει να τις βάλεις σε σειρά. Τη σωστή σειρά κι αν ξέρεις τί ψέμα είπαν και γιατί, ξέρεις και τη σειρά και κάνοντας τη διαδρομή ανάποδα ξέρεις και την αλήθεια.

Bubble bubble… Πέτρα όμως που αγκομαχάει στον ανήφορο, ολομόναχη, Σίσυφο δεν έχει να τη σπρώχνει. Bubble bubble… πέτρα που κυλάει στον κατήφορο πάλι ολομόναχη αλλά ελεύθερη, σκάει στο πρώτο εμπόδιο που βρίσκει, σύντομα δηλαδή, και το ρίχνει στο τραγούδι σε ρυθμό Rebel Rebel, you’ve torn your dress… Rebel Rebel, your face is a mess… Rebel Rebel, how could they know?

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.