Αυτό δεν είναι τραγούδι #871
Dj της ημέρας, η Μαρίκα Τσεβά
«Είμαι σαν να μου έχεις πάρει το μυαλό για μπαλάκι του γκολφ και να ετοιμάζεσαι με το μπαστούνι να το σουτάρεις για να πετύχεις και τις εννιά τρύπες· ταυτόχρονα».
Κάνουμε μεταμεσονύχτια βόλτα στο πάρκο, οι δυο μας – δική του ιδέα. Ήθελε, είπε, να μου μιλήσει.
«Εγώ; Σου έχω πάρει το μυαλό εγώ;»
«Εμ, ποιος; Ο Σόιμπλε;»
Πιθανότερο ο Σόιμπλε. Εγώ από πού κι ως πού;
«Κάτσε, ρε συ. Εξηγήσου. Τι σου έκανα; Μήπως αυτό, που δεν συμμετέχω στο χτίσιμο της νέας κεντροαριστεράς;»
Πρόσφατα είχαμε σκοτωθεί για το θέμα και σκέφτηκα μήπως αυτό ήταν που τον έτρωγε. Του είχα πει τα γνωστά: Ποια κεντροαριστερά; Το «-αριστερά» μάς τελείωσε: το ξέκανε ο Παππάς, ο Capo di tutti Capi. Έμεινε το «κέντρο-», αλλά αυτό σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Άσε που στον χώρο δεσπόζει ο Λεβεντολεβέντης, η Κόρη Φώφη και ο Backpack Σταύρος. Δεινόν προς κέντρα λακτίζειν. Τέτοια του είχα πει. Είναι δυνατόν να φόρεσε πλερέζα επειδή τον έλουσα με κοινοτοπίες;
«Ποια κεντροαριστερά; Ξέχνα την. Θα την πάρει ο Κούλης να την σπρώξει προς τα κει [δείχνει προς τα δεξιά]».
Τα έχει αυτά το κέντρο – βρίσκεται μες στη μέση· όλο και κάποιος θα το σπρώχνει πέρα-δώθε, ζήτημα (αν)ισορροπίας.
«Τότε τι; Τα χρέη σου;»
«Ούτε. Τα συνήθισα κι αυτά. Αφού δεν πρόκειται να πληρώσω, γιατί ν’ ασχολούμαι;»
«Τότε;»
«Εσύ. Εσύ! Που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις».
Ε, είμαι ζώον. Άργησα, αλλά κατάλαβα: μ’ ερωτεύτηκε ο άνθρωπος! Αλλά πάλι, έπρεπε να μου το πει μαύρη νύχτα μέσα στο πάρκο με ψοφόκρυο; Από ταινία θα το έχει ξεσηκώσει, δεν υπάρχει περίπτωση. Από θρίλερ μάλλον.
Το βουλώνω (επιτέλους) και ανοίγω βήμα. Τρέχω να ξεφύγω από το πρόβλημα: τέρας ωριμότητας.
«Λοιπόν;»
«Τι λοιπόν;»
«Δεν έχεις τίποτα να πεις;»
Μια λέξη μόνο: αποκλείεται! (Το γιατί είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο, δεν κάνει να το πληγώσω το καημένο.)
«Θέλεις τη σύντομη απάντηση ή την άλλη, τη μεγάλου μήκους, με τα “δεν είμαι σε τέτοια φάση, θέλω τον χώρο μου, πρέπει να βρω τον εαυτό μου” και τα λοιπά;»
«Τη σύντομη!»
Είναι και μπούας!
Σταματάω το τροχαδάκι, γυρίζω και τον κοιτάζω περίπου εκεί που υποθέτω ότι βρίσκονται τα μάτια του.
«Δεν πρόκειται να συμβεί».
Αρχίζουμε πάλι να περπατάμε, αργά τώρα, σχεδόν σημειωτόν.
Μετά από εκατό μέτρα που κράτησαν μισή ώρα, μου λέει:
«Εσύ δεν ήσουν που έλεγες ότι “ο έρωτας δεν αξίζει παρά μόνο σε μια προεπαναστατική περίοδο”;»
Ο Γκι Ντεμπόρ ήταν, αλλά ομολογώ ότι το δανείζομαι όταν η λογική λείπει σε ταξίδι για δουλειές.
«Και πού την είδες την προεπαναστατική περίοδο; Μήπως την μπερδεύεις με το Μετέωρο Βήμα της Κεντροαριστεράς; Ξέχασέ το. Αυτό που νόμιζες για μετέωρο βήμα είναι το ζεϊμπέκικο του ζαβού. Εννιά ζαβά όγδοα. Όσα και οι τρύπες στο γκολφ».
Ωραία το έδεσα. Γελάει τώρα, ο κίνδυνος πέρασε.
«Και για να έχουμε καλό ρώτημα, που έμαθες εσύ από γκολφ;» ρωτάω για να διευκολύνω την αποφόρτιση.
«Είμαι άνθρωπος του κόσμου».
«Πάντως όχι τούτου».
Με βρίζει (τρυφερά) και μου ρίχνει μια (όχι και τόσο τρυφερή) μπουνιά στον ώμο. Μάλιστα. Ξανάγινα one of the guys. Πάει κι αυτό. Κοίτα να δεις, λέω μέσα μου, που τελικά γίνεται να κάνεις εννιά τρύπες μ’ ένα χτύπημα. Μήπως να το γυρίσω στο γκολφ; Δεν είναι κακή ιδέα. Κανονικά θα έπρεπε να πάω για ψάρεμα, για να δικαιώσω και το ανέκδοτο, αλλά με πιάνει η θάλασσα.
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Μαρίκα Τσεβά, Μουσική, Mary Coughlan
from dimart http://ift.tt/2g7MTN8
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου