zougla: Lady Eleanor

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Lady Eleanor

Αυτό δεν είναι τραγούδι #861
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Σαν σήμερα πριν από 21 χρόνια (17/11/1995) πέθανε ο Allan Hull. Παύση. Άκρα του τάφου σιωπή. «Ο ποιος;»

Ο Allan Hull! Αν πέθαινε φέτος, ακόμα κι αυτός θα είχε ένα μικρό μερίδιο στα «RIP», «καλό ταξίδι» (;), «καλό παράδεισο» (!;), «χαιρετίσματα στη γειτονιά των αγγέλων» (!!!;;;) και όλα τα σχετικά. Αλλά, βλέπετε, πέθανε προ Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ). Η είδηση πέρασε τότε μονόστηλο στα μουσικά περιοδικά και αυτό ήταν όλο.

Σημαίνει κάτι αυτή η αναφορά; Θέλω μήπως να την «πω» στους βαρυπενθούντες διασημοτήτων στα ΜΚΔ; Μπα, όχι. Η περίοδος που διανύουμε είναι υπερβολική στα πάντα της· η εκδήλωση δημόσιου πένθους δεν είναι η χειρότερη έκφανση αυτής της υπερβολικής υπερβολής: ας πενθήσουμε ελεύθερα, δεν πειράζουμε κανέναν (εκτός ίσως από το καλό γούστο, ώρες-ώρες). Από την άλλη, όσοι σκοπεύουν στο εγγύς μέλλον να εξηγήσουν το μπάχαλο κατά την παιδική ηλικία των ΜΚΔ, θα πρέπει να βάλουν στην εξίσωση και την τρέχουσα θανατολαγνεία. Αλλά αυτή δεν είναι δική μου δουλειά – όχι εδώ, όχι τώρα. Επί του παρόντος, θα βάλω ένα τραγουδάκι όλο κι όλο, αφού πρώτα πω δυο πράγματα για τον Allan Hull. (“Για ποιον;» – Άντε πάλι! Υπομονή.)

Ο Allan Hull (1945-1995) ήταν Άγγλος τραγουδοποιός και η ηγετική φυσιογνωμία (συνθέτης, κιθαρίστας πιανίστας, τραγουδιστής) των Lindisfarne, ενός folk rock συγκροτήματος από το Newcastle. Δεν θα σας πω την ιστορία του συγκροτήματος, αφενός γιατί είναι μεγάλη (αρχής γενομένης από το 1968) και αφετέρου αυτά μπορεί κανείς να τα βρει εύκολα σήμερα στο Διαδίκτυο. Θα σας πω μόνο για τον πρώτο (και, δυστυχώς τον καλύτερο) δίσκο τους, το Nicely Out of Tune (1970), και ειδικά για το πρώτο τραγούδι στην πρώτη πλευρά, το “Lady Eleanor”, που ήταν (δυστυχώς και πάλι) το καλύτερό τους. (Το «δυστυχώς» που εμφανίζεται δις στην προηγούμενη πρόταση πάει στην τραγική ειρωνεία να ηχογραφείς από το 1970 μέχρι το 2002 – με πάμπολλες αλλαγές μελών στο ενδιάμεσο, βέβαια– και ό,τι καλύτερο έχεις κάνει να είναι το πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς του πρώτου δίσκου. Χάλια.)

Οι Lindisfarne είχαν κάποια επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αλλά τίποτα το τρομερό. Στην Ελλάδα ήταν σχεδόν άγνωστοι. Για κάποιον λόγο που αγνοώ, στη δισκοθήκη του (πολύ μεγαλύτερου) αδερφού μου υπήρχε το Nicely Out of Tune. Επειδή μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο στο πατρικό μας, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν το είχε παίξει ποτέ. Μια μέρα που μάλλον θα είχα χρόνο για σκότωμα (δεν είχα και τίποτα άλλο τότε – ούτε αρκετά μεγάλος ήμουν για να κάνω ό,τι γουστάρω ούτε αρκετά μικρός για να παίζω με τα στρατιωτάκια μου), έβαλα να τον ακούσω. Ε, αυτό ήταν: κόλλησα με τη “Lady Eleanor” (αναφορά στο διήγημα «Η Πτώση του Οίκου των Άσερ» του Edgar Allan Poe, όπως ανακάλυψα πολύ αργότερα). Τι μου άρεσε; Δεν ξέρω. Τους στίχους δεν τους καταλάβαινα, εννοείται. Ίσως η μελωδία. Ίσως οι φωνητικές αρμονίες. Ίσως το μαντολίνο. Αυτά, όμως, τα λέω τώρα, εκ των υστέρων. Εκείνο που μου άρεσε τότε ήταν το γεγονός ότι δεν το ήξερε κανένας άλλος!

Ήταν εξαιρετικά σημαντικό για τα βαρεμένα πιτσιρίκια που υπήρξαμε στα 70s να ξεχωρίζεις. Η μείζων διαμάχη της εποχής Pink Floyd vs. Deep Purple (αν είναι ποτέ δυνατόν! – ακόμα και τώρα σοκάρομαι) μας άφηνε παγερά αδιάφορους εμάς τους γνώστες, τους «ειδήμονες» (τρομάρα μας). Ένα από τα δικά μου μυστικά όπλα ήταν οι Lindisfarne. Είχα φτάσει στο σημείο να ισχυρίζομαι ότι το “Lady Eleanor” ήταν ανώτερο από το “Eleanor Rigby”. Φυσικά, καμία σχέση μεταξύ των δύο (και σήμερα ασφαλώς αναγνωρίζω ότι το δεύτερο είναι τουλάχιστον μια κλάση ανώτερο από κάθε άποψη) πέρα από το όνομα στους τίτλους. Μόνο που το τραγούδι των Beatles το ήξεραν οι πάντες (boring), ενώ εκείνο των Lindisfarne (συνήθως) μόνο εγώ (cool). Αν δεν το έχετε ζήσει, δεν έχετε ιδέα πόσο σημαντική ήταν αυτή η διαφορά εκείνα τα περίεργα χρόνια. Κουλαμάρες, δε λέω· αλλά εφηβικές κουλαμάρες – δηλαδή, οι σοβαρότερες κουλαμάρες κάθε δεδομένης ζωής. Μετά από λίγο, έσκασε το punk (ευτυχώς) και ήρθαμε στα ίσα μας.

Πάντως, το τραγούδι μού άρεσε πραγματικά – και μου αρέσει ακόμα. Γι’ αυτό και μνημονεύω απόψε τον Allan Hull που πέθανε πρόωρα από ανακοπή (θρόμβωση). Υπό μία έννοια, παραμένω ο πειραγμένος έφηβος που χαίρεται επειδή μόνο αυτός θυμήθηκε να πει δυο κουβέντες σήμερα, μέρα που ’ναι. (Εννοώ την επέτειο θανάτου ενός ξεχασμένου τραγουδοποιού – γιατί, κατά τα άλλα «σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει», σύμφωνοι.)

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.