zougla: Εσύ έφτυσες στον τάφο του Κάστρο;

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Εσύ έφτυσες στον τάφο του Κάστρο;

01-%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%83%ce%b9%ce%bf

—του Γιώργου Τσακνιά—

[για τη στήλη: «Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο» — Ασκήσεις καθημερινότητας εν Queneau]

* * *

Εσωτερικό δημόσιας υπηρεσίας. Φως μπαίνει πλάγια από τα στόρια — τα μισά είναι σπασμένα και κρέμονται στραβά. Στον τοίχο ένα προπέρσινο ημερολόγιο. Μεγάλος χώρος με οκτώ γραφεία κοντά κοντά.Τα τέσσερα έχουν υπολογιστές και είναι άδεια, στα δύο που δεν έχουν υπολογιστές κάθονται ένας άντρας και μια γυναίκα που μιλάνε μεταξύ τους, σε ένα άλλο κάθεται υπάλληλος που πίνει καφέ και μιλάει στο τηλέφωνο και τσακώνεται με τη γυναίκα του σχετικά με το ποιος θα πάει να πάρει το παιδί από την κατασκήνωση. Στη θέση μπροστά στο γκισέ, βλέπουμε το προφίλ 50άρη δημοσίου υπαλλήλου. Μιλάει με κάποιον απέξω, τον οποίον δεν βλέπουμε, μόνο ακούμε πότε πότε τη φωνή του μουντά, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς λέει, μοιάζει να ζητάει διευκρινίσεις για κάτι και να διαμαρτύρεται απελπισμένος για αυτά που του λέει ο υπάλληλος.

Κοντινό στον υπάλληλο στο γκισέ.

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ (μουρμουράει ενώ φυλλομετράει κάτι χαρτιά): «Λοιπόν, φωτοτυπία ταυτότητας, ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, αριθμός πρωτοκόλλου, φορολογική ενημερότητα, ασφαλιστική, βεβαίωση του εργοδότη, υπεύθυνη δήλωση ότι συμφωνείτε πως ο Κάστρο ήτανε δικτάτορας… (Παύση. Σηκώνει τα μάτια και απευθύνεται στον άνθρωπο έξω από το γκισέ): Τάφος του Κάστρο; (Ο απέξω κάτι ρωτάει απορημένος). ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟ; (επαναλαμβάνει, εμφανώς ενοχλημένος, την ερώτηση ο υπάλληλος, σχεδόν ουρλιάζοντας. Παύση. Ο υπάλληλος κοιτάει απλανώς έξω. Εικάζουμε ότι ο έξω κάνει ακριβώς το ίδιο. Ο υπάλληλος αναστενάζει και αρχίζει να εξηγεί): Πρέπει να φέρετε μια βεβαίωση ότι έχετε φτύσει στον τάφο του Κάστρο. Ναι, τη βλέπω τη δήλωση… Άλλο λέω… (Αγριεύει κάπως): Σας παρακαλώ πολύ, μη φωνάζετε… Μισό λεπτό, αφού σας εξηγώ: δεν αρκεί η Δήλωση Δικτατορίας, πρέπει να προσκομίσετε πιστοποιητικό… (Ο απέξω διαμαρτύρεται έντονα. Ο υπάλληλος αναπηδά στη θέση του θυμωμένος): Κι εγώ τι φταίω, που φύγατε από τη δουλειά σας για να πάρετε το χαρτί; Να μου φέρετε βεβαίωση ότι φτύσατε στον τάφο… Τι λέτε κύριε, εδώ προκύπτει ότι δεν έχετε φτύσει σε τάφο λατινοαμερικάνου ηγέτη, γενικά. Καλά, τόσα χρόνια πώς παίρνατε ενημερότητα; Τέλος πάντων… Μπορείτε να φτύσετε αναδρομικά, αλλά να το ξέρετε, έχει πρόστιμο. Θα μπει στο TAXIS και θα το βρείτε μπροστά σας. Όχι, όχι, μην επιμένετε, αδύνατον. Το λέει, κύριέ μου, να η εγκύκλιος. Αν όχι του Κάστρο, τότε έστω του Πινοσέτ. Του Νοριέγκα, πού ξέρω γω, όποιου θέλετε… Ναι, είτε αριστερού είτε δεξιού, αρκεί να μην έχει κάνει εκλογές… Ακριβώς, ακριβώς!… Ναι, θέλει Βεβαίωση Ολοκληρωτισμού από την αρμόδια αρχή και… Τι; Τίνος; Μισό, να ρωτήσω… (Γυρνάει προς τα μέσα, προς την κλειστή πόρτα με την επιγραφή ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗ, και φωνάζει): «Καίτηηη! Καίτη, έχω έναν κύριο εδώ που ρωτάει αν μπορεί να φτύσει στου Φράνκο… ΣΤΟΥ ΦΡΑΝΚΟ! Ναι, ναι! Ναι, γιατί του πέφτει λέει πιο κοντά… Τιιιιι; Μόνο Αμερική; Να δω στον Άτλαντα;» (Ξεφυσάει βαριεστημένος. Σηκώνεται όρθιος, πάει σε ένα από τα άδεια γραφεία, παίρνει ένα βιβλίο, ξανακάθεται στη θέση του και το ξεφυλλίζει, μουρμουρίζοντας ονόματα): Πάγκαλος, Παπαδόπουλος, Πατακός, Πεισίστρατος, Πολ Ποτ, Σαλαζάρ, Σάντα Άννα, Σομόζα, Σίλβα, Στάλιν, Τεχάδα, Τορίχος, Φράνκο… Εδώ είμαστε…» (Σέρνει το δάχτυλο στη σελίδα, από τα αριστερά προς τα δεξιά. Στρέφεται ξανά προς τον άνθρωπο έξω από το γκισέ): Ισπανία ήταν αυτός, λυπάμαι, δεν γίνεται. Όχι, όχι, μόνο Αμερική… (Κουνάει το κεφάλι). Δεν μπορώ να κάνω κάτι κύριε, ακούσατε την προϊσταμένη… Μη φωνάζετε, δε βγάζουμε εμείς τους νόμους…»