zougla: Moonchild

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1179
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Γλυκοφρύδης

Υπήρχε μια εποχή που στην Ελλάδα η δικτατορία σκότωνε κόσμο, κι εγώ ήμουν στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό σχολείο. Κι ύστερα η δικτατορία τελείωσε, κι ήταν μια εποχή που εγώ ήμουν ακόμη στο Δημοτικό σχολείο στην Ελλάδα, αλλά μακριά εκτός Ελλάδος, όπως πάντα, μια μουσική κι ένας καινούριος κόσμος συνέχιζε να γεννιέται.

1^η του Οκτωβρίου του 1976, και κυκλοφορεί το Calling Card. Το 8^ο solo LP του Rory Gallagher. Ηχογραφημένο στα τότε φημισμένα Musicland Studios στο Μόναχο, ήταν και το πρώτο που εμπιστεύτηκε παραγωγό να του φροντίσει τον ήχο. Γιατί ο Rory ήθελε κάπως να καταφέρει να ξεφύγει από το blues rock και να ανέβει προς το σκληρό rock. (Ας μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε μια δεκαετία που οι Deep Purple και οι Rolling Stones είναι επικαιρότητα και σκληραίνουν τον ήχο του rock όσο μπορούν. Επίσης, το punk, έχει ήδη εμφανιστεί: Lou Reed/Patti Smith/David Bowie κλπ)

Ανάμεσα στα τραγούδια του Calling Card, το μυθικό Moonchild. Εξαιρετικά μελαγχολικό αλλά εξαιρετικά καθαρό rock. Εξαιρετικά σκληρά ρομαντικό και βαθύτατα blues στην ψυχή αλλά σοβαρότατα rock στον ήχο.

Το πόσες εφηβείες στην εφηβική ηλικία ή σε οποιαδήποτε άλλη ηλικία πρέπει να έλιωσαν και να εξομολογήθηκαν με αυτό το τραγούδι σε όλο τον πλανήτη, πιθανότατα κανείς δεν μπορεί να το υπολογίσει.

Παραθέτω τέσσερις εκτελέσεις και ένα clip: (Οι συναυλίες του Gallagher έχουν μείνει στην ιστορία καθώς η σκηνή ήταν ο πλανήτης του και όχι το studio. Λογικό. Ως μουσικός ανδρώθηκε μέσα σε club και σε περιοδείες.)

Αυτή η συγκεκριμένη μεταφορά του τραγουδιού απευθείας από το βινίλιο στο YouTube, ανήκει σε Έλληνα. (YouTube Channel Id: pipis742) Και είναι αυτή που έχει τα περισσότερα views παγκοσμίως οπότε και είναι αυτή που δίνει ως «επίσημη» το Google ως αποτέλεσμα αναζήτησης του τραγουδιού. Κάποια από τα στιγμιότυπα που υπάρχουν στη φωτογραφική σύνθεση που καλύπτει το τραγούδι, είναι από την μυθική συναυλία του Rory Gallagher στο γήπεδο της ΑΕΚ στην Αθήνα. Μιας και η συγκεκριμένη συναυλία έμεινε στην Ιστορία όχι μόνο επειδή μια ολόκληρη χώρα ξεθάβονταν από μια Δικτατορία και άρα έκανε το εκπληκτικότερο δυναμιτισμένο κοινό για τους καλλιτέχνες που έρχονταν, οπότε και ο Rory είχε δώσει μία από τις καλύτερες συναυλίες της καριέρας του, αλλά επειδή τελείωσε μέσα σε δακρυγόνα και πολύ ξύλο. Λογικό. Το rock, τότε, και πόσο μάλλον σε μια Ελλάδα που ξεκινούσε βαθιές ανάσες ελευθερίας, ήταν ξέσπασμα βαρύ και φωτιά. Καύση των πάντων.

RockPalast 1977

Κατά πώς λέγεται αυτή είναι η πρώτη ζωντανή εκτέλεση. (Προσοχή στο πώς προσπαθεί να κρατήσει την κιθάρα στον ήχο της όποιας παραγωγής και να μην φύγει στο βαρύ ζωντανό rock που ήταν και ο πλανήτης του. – Έτσι νομίζω. Δεν είμαι μουσικός. – Πάντα με την ’61 Sunburst Stratocaster του. Εκπληκτικός κιθαρίστας με ταλέντο χωρίς τέλος. Και μία δεύτερη προσοχή στα κρουστά. Δεκαετία του 70…)

Γήπεδο Α.Ε.Κ Νέα Φιλαδέλφεια, Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981

Δυστυχώς η ηχογράφηση είναι απολύτως τραγική. Αλλά δεν νομίζω πως αυτό θα πρέπει να απασχολεί κανέναν. Υπάρχει στο YouTube, και άρα, ως μνημείο, την ανεβάζω. Και έτσι την ακούμε.

Bottom Line, Νέα Υόρκη, 11 Σεπτεμβρίου 1978

Εδώ είναι μόνο το audio. Δεν είναι clip. Η ηχογράφηση αυτής της ζωντανής εκτέλεσης αξίζει τον κόπο να αναφερθεί γιατί ολόκληρο το τραγούδι παίζεται αλλιώς. Θεωρώ. Η μπάσο κιθάρα αλλά και η πρώτη κιθάρα ακολουθούν αλλιώς. Όπως και τα κρουστά. Πολύ ενδιαφέρουσα εκτέλεση. Από τον ίδιο. Κι αυτό είναι το πλέον σημαντικό. Επίσης, στο κείμενο του άρθρου που ακολουθεί την ηχογράφηση, υπάρχουν πολύ σημαντικές πληροφορίες.

«RORY GALLAGHER – Moonchild (HQ Sound, HD, English/Greek Lyrics)»

Και αυτό εδώ, είναι η μοναδική προσπάθεια video clip πάνω στο τραγούδι, που εγώ βρήκα. (Πιθανόν να υπάρχουν και άλλες.) Έχω την αίσθηση πως (και αυτή) η ανάρτηση στο YouTube περί του τραγουδιού είναι Ελληνική. Όπως (πιθανότατα) και το clip το ίδιο ως δημιουργία είναι Ελληνικό.

Οι στίχοι:
You are a moonchild and, pretty soon child
I’ve got that feeling that
I’m gonna make you smile forever if I can
Just give me a sign and I’ll show you my plan

You are a blue child, forever true child
You know that I’ll try to
Paint the skies blue forever if I can
Just give me a sign and I’ll show you my plan

Tell me why you look so sad
Time slips by like grains of sand
Just put your future in my hands
Tell me, tell me why you look so sad
Time slips by like grains of sand
Just put your future in my hands

You are a moonchild and, pretty soon child
I’ve got that feeling that
I’m gonna make you smile forever if I can
Just give me a sign and I’ll show you my plan

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *