—του Γιώργου Θεοχάρη—
Η Chrissie Hynde είναι ζόρικη. Μολονότι αυτό δεν φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, όσοι παρακολουθούν την πορεία της 40 χρόνια τώρα ή έχουν διαβάσει την αυτοβιογραφία της Reckless: My Life as a Pretender (Doubleday 2015) –ή, έστω, μία οποιοδήποτε βιογραφική της σύνοψη στο Διαδίκτυο– γνωρίζουν ότι πρόκειται για προσωπικότητα με ισχυρή θέληση που δεν μασάει τα λόγια της και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Είναι ζόρικη, τελεία και παύλα.
Στην ιστορία της ροκ μουσικής θα μείνει ως η ηγετική φυσιογνωμία των Pretenders και για μερικά καλά τραγούδια. Σήμερα, στα 66 της (γεν. 7/9/1951), συνεχίζει να δισκογραφεί και να εμφανίζεται με ένα σχήμα που το λένε πάντα «Pretenders», αν και τώρα πια είναι η μόνη που έχει μείνει από την αρχική σύνθεση. Αυτό ακούγεται μάλλον φυσιολογικό, γιατί η Hynde ήταν ανέκαθεν η ψυχή του συγκροτήματος: αυτή ήταν η Great Pretender.
Προσφάτως η Chrissie Hynde έπεσε στα νύχια των ταμπλόιντ για τη συμπεριφορά της σε μια συναυλία. Το συμβάν δίνει αφορμή για σκέψεις και προσφέρεται για συζήτηση. Ας δούμε πρώτα τα γεγονότα.
Οι Pretenders εμφανίστηκαν την Πέμπτη, 26 Οκτωβρίου 2017, στο Irish Village, στο Ντουμπάι. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η Chrissie Hynde σόκαρε το κοινό της, βρίζοντας σκαιώς, ασχημονώντας και διακόπτοντας τη συναυλία πριν την ώρα της. Αφορμή αυτού του ξεσπάσματος ήταν η από μέρους των θεατών χρήση των κινητών κατά τη διάρκεια της ζωντανής εμφάνισης.
Εκείνο το βράδυ στο Irish Village, πριν από τους Pretenders έπαιξαν η Heather Small (η τραγουδίστρια των M People, ενός ποπ συγκροτήματος των 90s) και οι Aswad (ένα μακρόβιο βρετανικό συγκρότημα που παίζει «πειραγμένη» ρέγκε). Η ανταπόκριση του κόσμου στα ονόματα που άνοιξαν τη συναυλία ήταν θετική (πράγμα που δεν είναι αυτονόητο: όσοι ανοίγουν συναυλίες συνήθως υποφέρουν). Όλα έδειχναν να πηγαίνουν μια χαρά.
Πριν βγουν στη σκηνή οι Pretenders, ακούστηκε από τα μεγάφωνα μια ανακοίνωση που ζητούσε από το κοινό να μην χρησιμοποιήσουν τα κινητά τους κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αλλά από το πρώτο κιόλας τραγούδι που έπαιξαν, τα επίμονα κινητά εκνεύρισαν την οξύθυμη (και αθυρόστομη) Hynde τόσο ώστε να τα βάλει με το κοινό. Τους είπε: «σταματήστε να τραβάτε με τα γ#$%^&*@ κινητά σας» και «χώστε τα στον κ#$%^ σας» και «είσαστε όλοι σας παλιόμ#$%^». Μπινελίκια, όχι αστεία!
Κάποιοι από τους θεατές, είτε γιατί δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε είτε γιατί (νομίζουν πως) ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, την αγνόησαν και συνέχισαν να φωτογραφίζουν και να τραβάνε βίντεο. Ως αποτέλεσμα, η Chrissie φόρτωνε διαρκώς και μετά από κάθε τραγούδι επαναλάμβανε το υβρεολόγιο με αυξανόμενη ένταση – μάλιστα, σύντομα άρχισε να επιλέγει συγκεκριμένους κινητομανιακούς θεατές και να τους τα χώνει προσωπικά και εξατομικευμένα. Οι προσβολές είχαν πλέον περάσει σε άλλο επίπεδο χυδαιότητας. Καθώς το συγκρότημα έπαιζε το τέταρτο τραγούδι, η Chrissie σταμάτησε να τραγουδάει και είπε από μικροφώνου: «Δεν είμαι η Lady Gaga, ούτε η Katy Perry· άμα θέλετε να τραβάτε με τα γ#$%^&*@ τα κινητά σας να πάτε να δείτε αυτές – εμείς είμαστε ροκ συγκρότημα!»
Ο κόσμος απόρησε. Κάποιοι το διασκέδαζαν, άλλοι εξαγριώθηκαν. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ο ντραμίστας πλακώθηκε στο ξύλο με έναν σεκουριτά. (Το κάνουν αυτό οι ντραμίστες, λες και είναι όρος στο συμβόλαιό τους. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για την κλινική –μουσική– ψυχοπαθολογία.) Όλα πλέον έδειχναν ότι η βραδιά δεν θα τελείωνε ομαλά.
Μετά από τις πολλές και επαναλαμβανόμενες από μικροφώνου προσβολές, ο κόσμος, ζοχαδιασμένος, άρχισε να γιουχάρει. Σε κάποια φάση, αφού πρώτα η Hynde είχε σύρει τα εξ αμάξης σε μία αμετανόητη κινητοχρήστρια, ρώτησε το κοινό εν μέσω γιουχαϊσμάτων: «Εμένα γιουχάρετε ή εκείνην εκεί;» δείχνοντας τη γυναίκα που εξακολουθούσε να τραβάει τραβούσε βίντεο, αγνοώντας την επιδεικτικά. Ένα μέρος του κοινού απάντησε με σαφήνεια: «Εσένααα!»
Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε σε κάθε διακοπή μεταξύ των τραγουδιών. Πριν καν συμπληρώσει μία ώρα επί σκηνής, η Hynde φαίνεται πως βαρέθηκε να τσακώνεται με τον κόσμο και αποφάσισε να βάλει το ζήτημα σε διαβούλευση. Είπε στο κοινό: «Αν συνεχίσετε να τραβάτε με τα κινητά, θα σταματήσω να παίζω και να πάτε σπίτια σας να μας ακούσετε από δίσκους». Τα γιούχα συνεχίστηκαν, τα κινητά δεν μπήκαν στις τσέπες. Και τότε, όπως τους είχε προειδοποιήσει, σταμάτησε να παίζει, σήκωσε το πόδι της σαν σκυλί που κατουράει, και τους είπε: «Εντάξει λοιπόν, τραβήξτε μια γ#$%^&*@ φωτογραφία αυτό εδώ». Τούτου λεχθέντος, σηκώθηκε κι έφυγε από τη σκηνή, ακολουθούμενη από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. (Και δεν είχαν καν παίξει τη μεγάλης τους επιτυχία στα 80s, το «Brass in Pocket»!)
Οι περισσότεροι θεατές έμειναν άναυδοι, αρκετοί ανταπέδιδαν το βρισίδι μέχρι να κλείσει η φωνή τους (και κάποιοι άλλοι κατέγραφαν τη φάση με τα κινητά τους, είμαι βέβαιος), αλλά τελικά όλοι διαλύθηκαν ησύχως όταν κατάλαβαν ότι το συγκρότημα δεν επρόκειτο να ξαναβγεί στη σκηνή.
Όπως ήταν φυσικό, αμέσως άρχισαν τα παράπονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τους «πελάτες» να ζητάνε τα λεφτά τους πίσω.
Δείγμα από το Twitter: «Δεν σέβεσαι το κοινό σου. Εμείς σε πληρώνουμε, όχι εσύ εμάς. Ανεβαίνεις στη σκηνή για μας, μας χρωστάς, δεν σου χρωστάμε. Θέλω τα λεφτά μου πίσω».
Άλλο δείγμα, από την ίδια πηγή: «Απαράδεκτη ασέβεια προς το κοινό και τη χώρα που τη φιλοξενούσε».
Άρχισαν και οι κακίες: «Έχω πάει σε συναυλίες σε όλο τον κόσμο και τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί, τέτοια προσβλητική συμπεριφορά. Ίσως να φταίει το ότι όταν [οι Pretenders] είχαν την τελευταία τους επιτυχία, δεν υπήρχαν ακόμα κινητά».
Τα γνωστά, εν ολίγοις. Δεν έχει νόημα η αναπαραγωγή των σχολίων, το πήραμε το μήνυμα. Εκείνο που ίσως έχει κάποιο νόημα είναι να δούμε αν όντως η Chrissie Hynde έχει μόνο άδικο σ’ αυτή την ιστορία.
Είναι γνωστό ότι η Hynde δεν τα γουστάρει τα κινητά όταν βρίσκεται στη σκηνή. Συνήθως, στις αφίσες που προαναγγέλλουν τις συναυλίες του συγκροτήματός της, υπάρχει η εξής παραίνεση προς όποιον σκοπεύει να παρευρεθεί: «Άφησε το κινητό στην τσέπη σου για να χαρείς την παράσταση σε πραγματικό χρόνο».
Λίγο καιρό πριν, οι Pretenders έκαναν μία δεκαπενθήμερη περιοδεία στη Βρετανία για να προωθήσουν τον καινούριο τους δίσκο Alone (2016). Φαίνεται πως και τότε σημειώθηκαν παρόμοια επεισόδια, αν και όχι τέτοιας έντασης, γιατί δεν υπήρξαν σχετικά δημοσιεύματα. Πάντως, οι θεατές στο Ντουμπάι σίγουρα δεν ήταν οι πρώτοι που είδαν τη Hynde να ξεσπάει πάνω τους. Αυτό φανερώνει μία ανάρτηση της ίδιας στην προσωπική της σελίδα στο Facebook (19/10/2017 – μετά τη βρετανική περιοδεία), όπου προσπάθησε να ζητήσει συγγνώμη, επαναλαμβάνοντας την άποψής της για τα κινητά:
«Γεια σας, φίλοι κι εχθροί.
Η περιοδεία στη Βρετανία ήταν φανταστική. Τη λατρέψαμε. Γνωρίσαμε σπουδαίους ανθρώπους και είδαμε όμορφα μέρη.
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη που ήμουν λιγάκι σκύλα σε ό,τι έχει να κάνει με τα κινητά, τις φωτογραφίες και τα βίντεο. Και για το ότι ήμουν ο εαυτός μου, γενικά. Όπως ίσως ήδη γνωρίζετε, όταν δεν είμαι στη σκηνή μού αρέσει να διατηρώ ένα φυσιολογικό προφίλ και με φέρνει σε δύσκολη θέση η προσοχή που μου δείχνουν κάποιοι στις ιδιωτικές μου στιγμές. Έτσι, αν είπα σε κανέναν «χάσου από μπροστά μου», δεν φταίω εγώ – έτσι είμαι! Ξέρω ότι μερικές φορές δεν είμαι η διασημότητα που επιθυμείτε, αργότερα έχω τύψεις για τη συμπεριφορά μου και μακάρι να ήμουν καλύτερος άνθρωπος. Αλλά δεν είμαι και δεν προβλέπεται να αλλάξω τώρα κοντά».
Τώρα νομίζω ότι έχουμε όλα τα δεδομένα για να ανοίξουμε τη συζήτηση. Έχει κάποιο δίκιο η Chrissie Hynde; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμπεριφορά της στο Ντουμπάι ήταν αντιεπαγγελματική. Από την άλλη, το είπε μία, το είπε δύο. Το έγραψε μέχρι και στις αφίσες! Δεν θα έπρεπε το κοινό να σεβαστεί την επιθυμία της; (Ρητορικό είναι το ερώτημα· αν γινόταν πάντα αυτό που «θα έπρεπε», θα είχε αφαιρεθεί η ρητορική από τη διδακτέα ύλη.)
Πριν απαντήσω (που δεν–), να ομολογήσω δύο πράγματα. Πρώτον, συμπαθώ την Chrissie Hynde. Δεν θεωρώ τη συνεισφορά της καθοριστική στην εξέλιξη της μουσικής (γιατί δεν είναι), αλλά ακούω ευχάριστα τα τραγούδια της. Την συμπαθώ από τότε που την «ξέρω», από το 1979. Δεν αμφιβάλλω ότι είναι ενίοτε «bitch» (άλλωστε το παραδέχεται και η ίδια), λιγάκι τσούγδω, κάπως τζόρας. Όλα τα βουνά έχουν χαράδρες, έτσι πάει. Κι εδώ δεν απασχολεί ο χαρακτήρας της (σάμπως θα την κάνουμε παρέα;), αλλά η επιθυμία της να μην χρησιμοποιεί το κοινό κινητά όταν η ίδια βρίσκεται στη σκηνή. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα; Χμ…
Δεύτερον, αντιπαθώ τα κινητά. Γενικώς, αλλά και ειδικώς – στις συναυλίες. Μου έχει τύχει να εκνευριστώ μέχρι του σημείου να φύγω (αφορμή έψαχνα, αλλά και πάλι…) όταν μυριάδες κόσμου μπροστά μου είχαν σχεδόν όλοι σηκωμένα τα χέρια πάνω από τα κεφάλια τους, όχι επειδή βρίσκονταν σε έκσταση, αλλά επειδή κατέγραφαν σε βίντεο τα τεκταινόμενα στη σκηνή. Βρίσκω τη συγκεκριμένη πρακτική, που έχει πλέον γίνει κανόνας, απολύτως αφύσικη (χώρια που μου κρύβουν τελείως τη σκηνή!). Τους απασχολεί περισσότερο να καταγράψουν το τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, παρά να το ζήσουν. Μπαίνουν στον κόπο να παρευρεθούν σε μία εκδήλωση όχι για να τη χαρούν, αλλά για να δηλώσουν (εκ των υστέρων, ανεβάζοντας βίντεο και φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) την παρουσία τους εκεί. Kilroy was here! Εικονική πραγματικότητα – κυριολεκτικά.
Μετά από τις δύο αυτές παραδοχές, είναι φανερό ότι είμαι προκατειλημμένος. Εντούτοις, δεν θα βιαστώ να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά της αγαπημένης μου Chrissie Hynde. Ρητά και κατηγορηματικά: δεν ήταν τρόπος αυτός. Από τη στιγμή που έφτασε μέχρι το Ντουμπάι η χάρη της, θα έπρεπε να υποστεί και την αγένεια των «πιστών» της. Μέρος του παιχνιδιού είναι κι αυτό. Κάτι παίρνεις (λεφτά), κάτι δίνεις (χαρά). Και όταν κάνεις ζωντανές εμφανίσεις, ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Αυτοί είναι, βάσει αυτών συμφώνησες να παίξεις. Δεν γίνεται να τους αλλάξεις μονομερώς στην πορεία. Δεν επιτρέπεται! Αλλιώς παίζεις άλλο παιχνίδι, με κανόνες που ξέρεις μόνο εσύ. Δηλαδή, ένα παιχνίδι αυτιστικό, ένα παιχνίδι άκυρο.
Από την άλλη, συναισθηματικά είμαι με την Chrissie. Πολύ θα ήθελα να πλακώσω στα μπινελίκια όλους εκείνους που έχουν ενσωματωμένο κινητό στην άκρη του χεριού τους. Στην προσπάθειά τους να πιστοποιήσουν την παρουσία τους παντού και πάντα (αλλά και να κοινοποιήσουν αναίτια και ανούσια κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους) έχουν καταντήσει να ζουν μέσω εικόνων. Δεν υπάρχει πιο μάταιη ματαιοδοξία.
Θα έπαιρνα αναφανδόν το μέρος της, αν —αφού είχε κάνει όσα έκανε στο Ντουμπάι— αρνιόταν να εισπράξει την αμοιβή της και απαιτούσε να επιστραφούν τα χρήματα στους θεατές. Από τη στιγμή, όμως, που πληρώθηκε για μια δουλειά, θα έπρεπε να τη φέρει σε πέρας.
Γερνάμε, Chrissie. Η γενιά μας κολλάει τα τελευταία ένσημα για τη σύνταξη. So what? Αφού σταθήκαμε αρκετά τυχεροί για να ζήσουμε τα γεράματά μας, πρέπει τώρα να φροντίσουμε να μην μείνουμε πίσω από τις εξελίξεις. Δηλαδή, να αποφύγουμε να πεθάνουμε εν ζωή. Ασφαλώς και θα γκρινιάζουμε όταν οι επίγονοι επιμένουν να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο· ασφαλώς και θα τους τα χώνουμε δια ζώσης, αλλά και μέχρι να εξαντληθούν όλα τα μη αναγνώσιμα σύμβολα του πληκτρολογίου· ασφαλώς θα τους λέμε απαρέγκλιτα και όπου δει: «το κάρο πίσω από το άλογο, ρε στραβάδια!», ναι. Αλλά όχι αδιακρίτως – δεν θα γίνουμε γραφικοί, όχι! Και οπωσδήποτε όχι βάσει κανόνων που υπάρχουν μόνο μέσα στο κεφάλι μας. (Ή, ακόμα χειρότερα, απαγορεύοντας.) Πρώτος να παραδεχτώ ότι ο πελάτης σπανίως έχει δίκιο. Αν όμως θέλεις να έχεις «πελάτες», αν αποφασίσεις ότι αξίζει τον κόπο να παίξεις το παιχνίδι, θα παίξεις με τους παγκοίνως αποδεκτούς κανόνες. Με άλλα λόγια, καλά κάνεις και σιχαίνεσαι τα κινητά, δικαίωμά σου. (Και συμπάσχω, είπαμε!) Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, τέλος. Τι να κάνουμε; Το ερώτημα αυτή τη φορά δεν είναι ρητορικό· κάτι μπορούμε να κάνουμε: να προτείνουμε νέους κανόνες (λ.χ., «μην φέρνετε κινητά στις συναυλίες μου» – εσύ το κάνεις ήδη αυτό, και μπράβο σου). Αν γίνουν δεκτοί, έχει καλώς. Αν όχι (που είναι και το πιθανότερο), τότε είτε παίζουμε μπροστά στα γ#$%^&*@ τα κινητά είτε τα παρατάμε και πάμε σπίτια μας. Εκείνο το «άλογο», για να πείσει ότι δουλειά του είναι να σέρνει (και όχι να σπρώχνει) το κάρο, πρέπει να έχει λόγο· πρέπει να γίνει έλλογο.
* * *
Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Μουσική
Στο:Μουσική Tagged: Chrissie Hynde, Γιώργος Θεοχάρης, Μουσική, Pretenders
from dimart http://ift.tt/2lZxLWo
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου