zougla: 867-5309/Jenny

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1190
DJ της ημέρας, ο Αργύρης Μεθωνίτης

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 υπήρχε στην Καλιφόρνια ένα μέτριο power pop συγκρότημα που το έλεγαν Tommy Tutone. Στον δεύτερο δίσκο τους, με τον πρωτότυπο τίτλο Tommy Tutone – 2 (1981), τους έκατσε μία αναπάντεχη (πρώτη και τελευταία) επιτυχία (#4 στο Billboard Hot 100) με το τραγούδι «867-5309/Jenny». Ως αποτέλεσμα, η πιτσιρακαρία της εποχής καλούσε τον αριθμό και ζητούσε την Jenny. Ο αριθμός αντιστοιχούσε σε διάφορους συνδρομητές στις ΗΠΑ, ανά πολιτεία και ανά πόλη. Οι άτυχοι που τον είχαν αναγκάστηκαν να ζητήσουν αλλαγή για να μη λαλήσουν. Ακόμα και σήμερα, ο αριθμός δεν δίνεται σε κανονικούς συνδρομητές (αν και κάποιες επιχειρήσεις έχουν σπεύσει να επωφεληθούν) γιατί το τραγούδι κάθε τόσο διασκευάζεται και ξανάρχεται στην επιφάνεια.

Ποία ήτο η Jenny, τελικά, με τον αριθμό που καλούσε μανιωδώς όλη η Αμερική για μερικούς μήνες; Υπήρξε στην πραγματικότητα ή μήπως ήταν πλάσμα της φαντασίας; Αυτές είναι ερωτήσεις που δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες!

Το τραγούδι είναι σύνθεση του Jim Keller, κιθαρίστα του συγκροτήματος, και του Alex Call, ενός άλλου κιθαρίστα, ο οποίος μετά τη διάλυση του δικού του συγκροτήματος, των Clover, προσπαθούσε εκείνη την εποχή να κάνει σόλο καριέρα, κυρίως ως συνθέτης.

Ο Keller, σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό People το 1982, δήλωσε: «Η Jenny είναι ένα κανονικό κορίτσι, δεν είναι “επαγγελματίας”. Κάτι φίλοι μου είχαν γράψει το όνομα και τον αριθμό του τηλεφώνου της στην τουαλέτα ενός μπαρ. Όταν με προκάλεσαν ότι τάχα δεν τολμούσα να την πάρω τηλέφωνο, την πήρα, της έκλεισα ραντεβού και στην πορεία τα φτιάξαμε για λίγο. Δεν της έχω μιλήσει από τότε που το τραγούδι έγινε επιτυχία, αλλά μαθαίνω ότι πιστεύει πως είμαι μεγάλος παπάρας που το έγραψα».

Χρόνια αργότερα, το 2008, ο Tommy Heath, ο τραγουδιστής των Tommy Tutone, δήλωσε σε συνέντευξη στην τηλεοπτική εκπομπή WGN Morning News ότι ο αριθμός ήταν αληθινός και τον είχε ένα κορίτσι που ήξερε τότε. Η αφορμή για το τραγούδι προέκυψε όταν έγραψε για πλάκα τον αριθμό στον τοίχο μιας τουαλέτας στο μοτέλ που έμενε το συγκρότημα. «Η φάση έγινε εσωτερικό αστείο για χρόνια», είπε.

Τέλος, ο Call, ο έτερος των συνδημιουργών, δήλωσε σε εφημερίδα της Τάμπα, στη Φλόριντα, το 2009: «Ο αριθμός; Εγώ τον σκαρφίστηκα, από το πουθενά».

Ποιον να πιστέψουμε; Αν κόβει ακόμα το ξυράφι που μας άφησε ο Όκαμ, μάλλον τον Call, γιατί η δική του εκδοχή είναι η απλούστερη. (Ο Keller λέει κατά πάσα πιθανότητα ψέματα και ο Heath ήταν απλώς το εκτελεστικό όργανο.)

Πάντως, οι συνέπειες της ευρείας διάδοσης του συγκεκριμένου τηλεφωνικού αριθμού ήταν πέρα για πέρα αληθινές. Είναι γεγονός ότι οι άτυχοι συνδρομητές που τον είχαν έσπευσαν να υποβάλουν αίτημα για αλλαγή μετά τον κατακλυσμό από κλήσεις νεαρών που ζητούσαν την Jenny. Είναι επίσης γεγονός ότι κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις ήταν τόσο σοβαρές που πέρασαν έως τα ψιλά των εφημερίδων.

Πολλοί απείλησαν με μηνύσεις τούς Tommy Tutone και κάποιοι όντως τους μήνυσαν, αλλά δεν ακούστηκε ποτέ αν κάποιος κέρδισε (ή έχασε) τη δίκη, ούτε αν η υπόθεση έφτασε ποτέ σε δικαστήριο. Εκείνο που έγινε γνωστό ήταν οι απειλές που εκτόξευσε εναντίον του συγκροτήματος το 1982 ο Jimmy Lombard, ο τότε αρχηγός της αστυνομίας του Μπάφαλο, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. «Αν τολμήσουν και πατήσουν το πόδι τους στο Μπάφαλο, θα τους μπουζουριάσω», είχε δηλώσει σε συνέντευξη τύπου (με άλλη αφορμή, υποθέτω). Ο λόγος; Η κόρη του, ονόματι κατά σύμπτωση Jenny, η οποία ζούσε στη Νέα Υόρκη, είχε αριθμό τηλεφώνου 867-5309. Οι Tommy Tutone, σοφά ποιώντας, απέφευγαν το Μπάφαλο στις περιοδείες τους.

To 1982, στην Τοπέκα του Κάνσας, κάποιος Patrick E. Dullwater υπέβαλε αίτηση διαζυγίου με την αιτιολογία ότι η σύζυγός του, Jennifer, ήταν η Jenny του τραγουδιού. Επίσης, το τηλέφωνο του ζεύγους ήταν 867-5399 (δηλαδή, διέφερε κατά ένα μόλις ψηφίο από τον επίμαχο αριθμό). Το διαζύγιο βγήκε, αλλά όχι προς δικαίωση του ενάγοντος. Η Jennifer Porbusky (πρώην Dullwater) δήλωσε στην εφημερίδα Topeka Capital-Journal μετά την έκδοση του διαζυγίου: «Απίστευτο θράσος! Ο κύριος Dullwater ήταν ο μόνος άνθρωπος που με φώναζε Jenny. Όλοι οι υπόλοιποι με λένε Jen (σημ.: προφέρεται “Τζεν”). Κι άμα θέλετε να ξέρετε, το μεσαίο του όνομα, εκείνο το “E”, ξέρετε τι σημαίνει; Eugene! (σημ.: προφέρεται “Γιουτζίν”) Γιατί να μην είναι εκείνος η Jenny, στην τελική;»

Επίσης το 1982, η Lucy “Candy” Banks, κάτοικος του Γκρίλει στο Κολοράντο, η οποία είχε κι αυτή αριθμό τηλεφώνου 867-5399, κατέγραψε σε μαγνητόφωνο μέσα σε διάστημα δύο μηνών 837 κλήσεις, στις οποίες απαντούσε ως Jenny, με αποτέλεσμα να συνομιλήσει σε εκατοντάδες άγνωστους από λίγα δευτερόλεπτα μέχρι τρεις ώρες. Χρησιμοποίησε αυτό το υλικό για να γράψει έναν θεατρικό μονόλογο με τίτλο Jenny Speaking που παίχτηκε από τον ερασιτεχνικό θίασο της ενορίας της. Με την ευκαιρία της πρεμιέρας, δήλωσε στην εφημερίδα Greeley Tribune ότι ήδη διασκεύαζε το υλικό σε μυθιστόρημα και έψαχνε για εκδότη. Δεν βρήκε.

Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες ιστορίες, αλλά αρκετά με την Jenny, το πήραμε το μήνυμα. Δυστυχώς, εκείνο που θα ήθελα να εξακριβώσω μιας εξαρχής όταν έψαχνα στο διαδίκτυο διάφορα για το τραγούδι, δεν κατάφερα να το διασταυρώσω, αλλά θα το πω: Πιστεύω ότι το «867-5309/Jenny» έδωσε το έναυσμα σε μία πολύ διαδεδομένη τηλεφωνική φάρσα που σίγουρα οι περισσότεροι γνωρίζουν, έστω και ως ανέκδοτο. Λέω για τη φάση όπου τα μέλη μιας παρέας παίρνουν διαδοχικά τον ίδιο (τυχαίο) αριθμό και ζητούν πάντα το ίδιο πρόσωπο, λ.χ., την Τζένη. Τελευταία καλεί τον αριθμό μια τσούπρα, η γκαουλάιτερ της παρέας, και λέει στον ήδη εκνευρισμένο συνομιλητή της στην άλλη άκρη της γραμμής: «Εδώ Τζένη. Με ζήτησε κανείς;»

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *