zougla: Ma muse m’abuse

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Ma muse m’abuse

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1174
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Ο Ραμπί Αμπού Χαλίλ γεννήθηκε στη Βηρυτό πριν από εξήντα χρόνια. Ζει μεταξύ Μονάχου και Νότιας Γαλλίας. Παίζει ούτι και στις συνθέσεις του μπερδεύει την παραδοσιακή αραβική μουσική με την κλασική μουσική της Δύσης και με την τζαζ.

Τον άκουσα πριν από αρκετά χρόνια στην Αθήνα. Η μουσική του μου αρέσει αρκετά, αλλά αυτό που με ενθουσιάζει είναι οι τίτλοι που δίνει συχνά στα κομμάτια του ή οι ιστορίες από τις οποίες παίρνει αφορμή για μια σύνθεση. Ιδού μερικά παραδείγματα: «Το πικνίκ του Σουλτάνου», «Ο χαρούμενος σεΐχης», «Το βιενέζικο σνίτσελ του δόκτορος Γκάγιερ», «Φράουλες και κρέμα γάλακτος», «Ma muse m’abuse», «Το κοτέτσι της Μάλτας», «Η επιστροφή του μαλτέζικου κοτόπουλου», «Καλύτερα να φορούσες λιγότερα», «Ο γλάρος που είναι εσύ», «Ο Ορνέτ δεν κοιμάται ποτέ» (για τον Ornette Coleman, τον οποίον λατρεύει ο Ραμπί), «Η ιστορία μιας ομπρέλας», «Το μπλε τρένο», «Η μπλε καμήλα», «Όχι πλαστικά ποτήρια, παρακαλώ», «Το ξύρισμα είναι βαρετό, η χαλάουα επώδυνη», «Το πράγμα που βγήκε από τον βάλτο», «Πώς να χορέψουμε που δεν ξέρω βαλς», «Το χαμένο δόντι», «Ένα στρείδι στο Παρίσι», «Τα αγαπημένα μου πόδια», «Καντάδα σε ένα μουλάρι», «Όταν ο Φράνκι πυροβόλησε τη Λάρα» κ.ο.κ.

Α, αν δεν το είπα ήδη, ο Ραμπί είναι και φαν του Φρανκ Ζάπα.

Ακούμε το Lewinski March, εμπνευσμένο από την περιπέτεια του Μπιλ και της Μόνικα, που συντάραξε τις ΗΠΑ στα 90s.

Ακολουθεί το Ma muse m’abuse:

Ο Χαρούμενος σεΐχης:

Και το Business as usual:

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *