Ten million slaves

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1326
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Είδα χθες το Public Enemies του Michael Mann (2009). Γκαγκστερικό φιλμ που διαδραματίζεται στο Σικάγο το 1933-34, κάτι σαν βιογραφία του John Dillinger, τον οποίον παίζει ο Johnny Depp. Παρά τον Depp (που είναι πάντα plus) και γενικά το casting (δεν γίνεται να μην αναφέρουν τη Marion Cotillard), παρά την αβανταδόρικη εποχή και θεματολογία, παρά τις γενικώς καλές προϋποθέσεις, η ταινία δεν σκίζει. Δεν είναι χάλια, απλώς έχει διάφορα επιμέρους θέματα που δεν της επιτρέπουν να είναι κάτι παραπάνω από συμπαθητική για ένα βράδυ που θες να χαζέψεις. Ένα από τα θεματάκια της είναι οι διορθώσεις στα γεγονότα (έστω, στις λεπτομέρειές τους) προκειμένου να ταιριάξουν με το σενάριο (π.χ. ο Pretty Boy Floyd στην ταινία σκοτώνεται πριν από τον Dillinger ενώ στην πραγματικότητα η σειρά ήταν ανάποδα). Ξέρω, ταινία είναι, ίσως δεν χάθηκε ο κόσμος για τέτοιες μικροπαρεμβάσεις. Μπορεί να είναι δική μου παραξενιά, πάντως, όταν βλέπω ταινίες όπου πρωταγωνιστούν γνωστά ιστορικά πρόσωπα θέλω να είναι και οι λεπτομέρειες σωστές· ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης ας συμπληρώσουν σε λεπτομέρειες, ας φωτίσουν λιγότερο γνωστές πτυχές κι ας επινοήσουν εκδοχές της πραγματικότητας εκεί που υπάρχουν ιστορικά κενά.

Η ταινία έχει γενικά καλή μουσική. Tα πρωτότυπα μέρη του Elliot Goldenthal είναι άκρως κινηματογραφικά και διαλέγονται με τη δράση και την εξέλιξή της χωρίς να είναι «μουσική εποχής». Τη σύνδεση με την εποχή την κάνουν τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στο soundtrack της ταινίας· την πρωτοκαθεδρία την έχει η Billie Holiday, επιλογή που ήταν —και πολύ σωστά— οδηγία (ή παραγγελιά!) του σκηνοθέτη.

Σε δυο-τρεις σκηνές δράσης πρόσεξα ότι ακούγεται ένα φοβερό κομμάτι, ένα ηλεκτρικό μπλουζ με κιθάρα σε ανοιχτό κούρδισμα και με παίξιμο πολύ αφρικάνικο. Και ναι, ακούγεται (και πολύ μάλιστα) και στο trailer:

Το δε παίξιμο μάλλον σωστά μού φάνηκε αφρικάνικο: ο Otis Taylor κουρντίζει και παίζει την ηλεκτρική κιθάρα του σαν μπάντζο και επικοινωνεί έτσι με την πηγή των blues — «where it all began». Κι ούτε είναι τυχαίο, βέβαια, ότι το παίξιμό του και ο ήχος του είναι τόσο κοντά στο παίξιμο και στον ήχο των καλύτερων εκπροσώπων των «african blues», από τον Ali Farka Touré μέχρι τους Tinariwen.

Το κομμάτι δεν έχει την παραμικρή σχέση με την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ταινία, ούτε με το θέμα της: είναι του 2002 (ο Otis εμφανίστηκε στα μπλουζ στα τέλη της δεκαετίας του ’60, παράτησε τη μουσική για να κάνει άλλες δουλειές το 1977 και επανέκαμψε το 1995) και δεν αναφέρεται στους celebrity gangsters της δεκαετίας του 1930 αλλά στο δουλεμπόριο από την Αφρική προς την Αμερική τον 18ο αιώνα: Ten million slaves.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart https://ift.tt/2H4na2F
via IFTTT