Περι βλαχιάς και ψευδογκλαμουριάς το ανάγνωσμα

—του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη—

Βλέπω μια διάθεση αναδρομών στο παρελθόν και αιφνιδίως διαπιστώνω, μετά μεγάλης μου θλίψης, κουβέντα περί τον Κωστόπουλο. Το να συζητάμε με τον Αντώνη και τους λοιποί χριστιανοί περί τον Κρόιφ και τον Πούσκας το καταλαβαίνω… Αλλά όχι και για τον Τίποτε, ρε παιδιά, ήμαρτον…

Τον εν λόγω τύπο, λόγω κυρίως μπλιαχ προς το ύφος το μπλαζέ και την αμετροέπεια του, τον απεχθανόμουν ακόμα και όταν διάφοροι τον αντιμετώπιζαν ως αναμορφωτή ηθών. 

Και κόψτε την πλάκα εσείς που πρώτοι ορμήξατε, επειδή ζούμε ακόμη και δεν ψοφήσαμε, ώστενα θεωρείτε ότι όλα αυτά ξεχάστηκαν. Και ιδίως ομιλώ προς πασόκους, αγωνιστάς της πρώτης γραμμής, της μάχης κατά της αποικιοκρατίας, που, αγκαλιά με τον Σαμίρ Αμίν, μας ζαλίζατε τον έρωτα, για την αλήθεια που ηύρατε, όλως αιφνιδίως, στο κέντρο και την περιφέρεια… Και προσπαθούσατε να απαγκιστρωθείτε από τα συνθήματα των όποιων μαρξιστών, τροτσκιστών και άλλων φαιδρών που είχαν χωθεί στο μαγαζί και χαλούσαν την πιάτσα…

Ο τύπος, αν δεν με γελά η μνήμη μου η ρουφιάνα, εμφανίστηκε στην κονίστρα στο πρώτο Πανσπουδαστικό το 1976. Πασόκια, μην κρύβεστε σας λέω, σας κάνει κακό. 

Τι εισήγαγε ο λεβέντης στην αγορά, εκείνη την εποχή;

Μα φυσικά την καμπαρτίνα με τον σηκωμένο γιακά, που ήταν αυστηρότατο ντρες κοουντ των νεοπασόκων ή νεοαποίκων ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους… 

Ναι, έτσι ήταν. Αυτός τους έμαθε να φοράνε καμπαρτίνα μακριά, στο εκρού ή σι μπιζάκι με γιακά ψηλοανασηκωμένο.

Και μετά, όταν ήρθε ο πολύς ο πλούτος, εκείνος ο αλόγιστος πλούτος, που έπνιγε τα πάντα στο διάβα του, ο τύπος, με τις πλάτες του Λαλιώτη, που εκείνη την εποχή δημιουργούσε τα δικά του τσεσίτια, και της Μελίνας, απρεπώς σκεπτομένης περί το θέμα αυτό, έστησε μιαν αυτοκρατορία, από αυτές που μας βουλιάξανε και παρακάτω δεν πάει. 

Για όσους λησμονούν, έχουμε ενισχυτικά για τη μνήμη. 

Μπήκε στα μεγάλα τα σαλόνια και συναλλάσσονταν με τύπους όπως ο Κόκκαλης και τα διάφορα ζωντανά του και φυσικά, ως αμετροεπής και βουλιμικός, έφτασε εκεί που έφτασε, καταστρέφοντας και χιλιάδες δυνατότητες γιατί, όπως ξέρετε, αυτά τα καθάρματα παρασέρνουν στο βούλιαγμα τους ότι βρουν. 

Πάρτε το ως αρρώστια της εποχής, αλλά παράκληση θερμή: όχι δεν τον είδαμε και δεν τον απαντήκαμε, τον «Πέτρο τον αρχιληστή».

Κι ένα ενσταντανέ πραγματικό επίσης: Όταν το παλικάρι εμφανίστηκε στο πρώτο πανσπουδαστικό στην Πάντειο, ως αντίπαλος του ενεφανίσθη ο μέγας Ρινάλντι, ή αλλιώς ερυθρός πρίγκηψ, ο οποίος, αφού είδε ότι ο Βολιώτης του κάνει χαλάστρα, ενεφανίσθη στους διαδρόμους της Παντείου με καμπαρτίνα βέβαια κι αυτός αλλά —τσου ρε βλάχε από τον Βόλο— καμπαρντίνα δερμάτινη, που πήγαινε μέχρι κάτω στον αστράγαλο και τον έκανε ένα χάλι μαύρο. Και πανταλόνι δερμάτινο το 1976 μιλάμε και ο λjιι και νjιι Βολιώτης, έφαγε η μούρη του χώμα…

Πασόκια, χαμπάρι δεν πήρατε: βλάχοι παραμείνατε, παρά τις προσπάθειες του αγοριού απέναντι.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα

from dimart https://ift.tt/2vkwCgO
via IFTTT