zougla: Άσε με να κάνω λάθος

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1356
DJ της ημέρας, το Αυτό-δεν-είναι-παιδί-μου

Κύριοι, αυτό είναι το ένα και μοναδικό κόμμα που θα δείτε από μένα. Στο θέμα μας κατευθείαν. Δεν ξέρω τι τους έχει κάτσει τώρα τελευταία οι γέροι μου το βράδυ αντί να τσακώνονται για τα πάντα όλα συριζαίοι φιλελέδες φάση ανακούρκουδα αρπάζονται για το αυτό_δεν_είναι_τραγούδι σας. Λέει ο ένας μέρα λέει η άλλη νύχτα σκοτωμός. Άσχετο αλλά έχει και παρακάτω υπομονή. Κάτι παίχτηκε την Κυριακή στο σπίτι που είχε την πλάκα του και οι γονείς μου άτσα ευγένεια μη μου πείτε! την είδαν να κάνουν τα δικά μου τα νεύρα χαρτοπόλεμο. Κάτσε ρε μικροπίτουρα μου λένε αν έχεις άντερα να το γράψεις να το στείλουμε στο αυτό_δεν_είναι_τραγούδι να γίνεις ρόμπα ντουμπλφάς. Μπορείς? Δε μπορείς. Γαμώ τα ελληνικά που σου μαθαίνουνε ο Όμηρος δεν έγραφε γκρίκλις θα σέβεστε και τέτοια. Σε ποιον? σεμένα που έχω 17 στα νέα ελληνικά! Σοβαρά τώρα? Θα το γράψω και θα το παραγράψω αφού μου τη λέτε. Αλλά άμα το στείλετε να πείτε εκεί στους παρατρεχάμενους να το βάλουν έτσι νέτο. Μόνο από σπελτσέκερ θα το περάσω για τα χοντρά κι αυτό επειδή είσαστε όλοι σε ηλικία εμφράγματος. Αφού δεν ξέρω να βάζω κόμματα και τα βάζω όλα λάθος δε θα βάλω καθόλου. Είδα και σας που βάζετε και προκόψατε. Ούτε έντερ θα βαράω στις ενότητες έτσι για να στραβωθείτε. Ούτε αποστρόφους θα βάλω να σας δω ναφρίζετε. Μη μπας όμως και πάτε και το περάσετε από τόρνο και το δω χαριτωμένο γιατί θα σας χακερέψω το μπλογκάκι και από αύριο θα πουλάει ρωσίδες και καλάσνικοφ ξηγημένοι. Ήταν που λέτε Κυριακή η γιορτή της μητέρας σάλια-μάλια και τι μούρθε τώρα πήγα κι έκοψα κάτι τριαντάφυλλα απέξω βρήκα και μια καρτούλα πούχε ξεμείνει από του βαλεντίνου έγραψα χρόνια πολλά ρε μάνα καρδούλα και τάφησα όλα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Τα βλέπει πρώτος ο άντρας της και τα παίρνει όχι τα λουλούδια στο κρανίο. Ρε μάνα! σε ποιαν μιλάς έτσι ρε αλητάμπουρα? σειριακή σύνδεση. Ε άμα τη λέω Κατινάκι πάλι τα παίρνεις του λέω. Εμένα γιατί δε με λες Άρη? μου λέει. Γιατί άμα ήσουνα παπάς ξέρεις πώς θα σε φωνάζανε? του λέω. Τον ακούς? γυρίζει και λέει στο Κατινάκι. Καλά λέει το παιδί λέει το Κατινάκι. Το οποίο Κατινάκι μπάι δε γουέι έχει στο μεταξύ ξετρελαθεί με την κάρτα. Μου έβαλε και καρδούλα το καλό μου τσάκισμα φωνής. Και το πίστευα χωρίς πλάκα. Η μάνα όσο μεγαλώνω το βλέπω καθαρά από υπερδυνάμεις έχει. Το Κατινάκι ξεκατινιάζεται για πάρτι μου δεν το βλέπω? Το βλέπω. Άρα καρδούλα. Ο Άρης πάλι άσε κομμένη γιατί θα το διαβάσει και θα με τρέχει. Σκοτωθήκανε που λέτε για τη γαμωκάρτα γιατί σαν νάχω παραπάρει θάρρος ο ένας εσύ να κοιτάς τα χάλια σου η άλλη. Εγώ καλό πήγα να κάνω και πέσαμε χωρίς στάση στο πάτα το ρε Κιμ. Τέσπα κάτσαμε να φάμε ξεχαστήκανε ηρεμήσαμε. Για λίγο. Γιατί μόλις τέλειωσε το φαΐ το ξανάπιασαν αποκεί που τόχανε αφήσει. Και χώσανε στη μέση ξανά και το αυτό_δεν_είναι_τραγούδι δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν. Εκείνο που μπήκε πάνω στην κότα της γιουροβίζιο ψάξτε το. Και είσαι άσχετη να λέει ο ένας άει μωρή ρούχλα που ξέρεις εσύ από μουσική να λέει η άλλη όλο το πακέτο χωρίς συντομεύσεις. Λέει ο Άρης μιλάς εσύ που πήγαινες κι άκουγες λλλάιβ τον Κομοδίνο και φώναζες Βασίλη Ζούμε Για Να Σακούμε και θα μου πεις εμένα? Λέει το Κατινάκι σιγά ρε πουρόκερ σούπεσε ένα κομμάτι μουστάκι. Με λίγα λόγια έγινε το σπίτι φέισμπουκ. Και είναι κρίμα γιατί όταν μπαίνουν σε μόουντ η μηχανή του χρόνου γίνομαι του αγοριού απέναντι και τους χαζεύω ξανανιώνουν. Κανένας τους δεν ξέρει από μουσική να τα λέμε αυτά. Δεινόσαυροι. Παίζουν κάτι γιουτουμπάκια καλύτερα κι από φιδάκια δε μένει κουνούπι. Για να ξαναγυρίσουμε στο σκηνικό βριστήκανε κάμποσο ξεθυμάνανε πάμε γιάλλα. Κάπως καλύτερα τώρα. Ξεράθηκαν στον καναπέ. Και τότε μούρθε. Γιατί οκέι είναι τσουρεκοβιομήχανοι αλλά τους πονάω. Αυτοί φταίνε που κλειδώθηκαν στον περασμένο αιώνα γιατί τότε όλα ήτανε καλύτερα και τραβάγαν τους σκυλάδες με τα λουκάνικα νια-νια-νια? Δε φταίνε αυτοί. Και ναι η μάνα την έχει την πετριά της με τον Μύτο-Γούφερ τι να την κάνουμε? Βίτσια ειναυτά. Λες κι ο Αρούλης πάει πίσω. Αφού έχει σώσει στα φέιβοριτς ένα κλιπάκι από ταινία άστα να πάνε ρε φίλε κάτι οργισμένα νιάτα προ χριστού που δεν είναι ούτε νιάτα ούτε οργισμένα. Και κάθε τόσο μπαίνει ο καλός σου και το βλέπει στα όρια του και ένα δάκρυ αν θα κυλήσει και ακούει το τραγούδι που θα σας παίξω παρακάτω όταν τα παίξετε. Στα κρυφά λες και βλέπει τσόντα το άτομο. Τέτοιο κόλλημα. Τους τα λέω στα ίσα αυτά φόρα παρτίδα για το καλό τους νομίζω και τσιτώνονται πάλι. Έτσι μούσαστε? Τώρα θα δείτε. Πάω και φέρνω το λάπτοπ του Άρη το ανοίγω. Πού βρήκες τον κωδικό? Τι να του πεις τώρα? Έχει βάλει για πάσγουορντ τα γενέθλιά του το πάσγουορντ του αλτζχάιμερ και νομίζει ότι έδεσε κάβο ο σάιμπερ γουίζαρντ. Δεν του λέω τίποτα άστον να νομίζει ότι σπάω τα πάντα να με φυλάγεται. Χτυπάω το βιντεάκι από την ταινία εκείνο το μουσείο που λέγαμε πριν και βάζω τον ήχο στα κόκκινα τσίτα. Αχ ναι λέει το Κατινάκι και λιγώνει. Νταξ το μόνο που αντέχεται λέει ο Άρης ο σκληροπυρηνικός. Νάτα μας τώρα κοιτάζονται κάπως κιόλας. Επ! Γιατί πιανόσαστε ρε παιδιά? Πλάγια βηματάκια εγώ κύριος. Φεύγω και τους αφήνω ασυνόδευτους στον καναπέ. Άντε χαλάλι τους. Μπορεί και νάναι η μέρα τους σήμερα ξερωγώ. Γιορτή έχουμε.

Ανκόρ!!! (τρία τα θαυμαστικά έτσι? μη μου τα πειράξετε) Χωρίς την ταινία αυτή τη φορά για να πιάσουμε όλες τις ηλικίες όχι μόνο τα συμπεθέρια. Για να βλέπω αναμμένους αναπτήρες!

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *