Teenage Kicks

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1388
DJ της ημέρας, ο Αργύρης Μεθωνίτης

Στις 16/6/1978 (δηλαδή, σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια) ηχογραφήθηκε ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Ο τίτλος του ήταν «Teenage Kicks» και το συγκρότημα ονομαζόταν The Undertones.

Ήταν το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε το συγκρότημα από τη Βόρεια Ιρλανδία και ήταν το κορυφαίο τους στα δέκα χρόνια της πρώτης τους φάσης (που αποδείχτηκε, όπως σχεδόν πάντα, η καλύτερή τους). Όχι πως δεν έγραψαν κι άλλα καλά τραγούδια· έγραψαν. Μερικά, μάλιστα, ήταν πολύ καλά και σήμερα θεωρούνται κλασικά (π.χ. «Here Comes the Summer», «My Perfect Cousin», «It’s Going to Happen»). Αλλά εκείνο το πρώτο ήταν το κάτι άλλο.

Λέγεται ότι ο John Peel (1939-2004), ο θρυλικός DJ του BBC Radio1, είχε βάλει τα κλάματα την πρώτη φορά που το άκουσε. Ο ίδιος είχε πει ουκ ολίγες φορές σε συνεντεύξεις του ότι αυτό ήταν το καλύτερο τραγούδι που είχε ακούσει στη ζωή του (και είχε ακούσει άπειρα). Όταν τον ρωτούσαν αν είχε όντως βάλει τα κλάματα εκείνη την πρώτη φορά, όχι μόνο το επαλήθευε, αλλά ισχυριζόταν ότι όποτε το άκουγε έκλαιγε. Επιπλέον, έλεγε ότι συνήθιζε να βάζει αστεράκια στα καινούργια τραγούδια που άκουγε, για να διαλέγει τα καλύτερα για την εκπομπή του. Η κλίμακά του ήταν από 1 έως 5 αστεράκια. Ε, στο «Teenage Kicks» είχε βάλει 28! Είναι επίσης γεγονός ότι σε κάποια εκπομπή του το είχε παίξει δύο φορές στο καπάκι. Σε ερώτηση ακροατή γιατί το έκανε αυτό, απάντησε, «It doesn’t get much better than this».

Υπερβολές; Ίσως. Εξαρτάται αφενός από το πότε γεννήθηκες και αφετέρου από το τι άκουγες στα κρίσιμα χρόνια που διαμόρφωσαν τον αισθητικό σου κανόνα.

Αν το εξετάσουμε ψυχρά, κλινικά, πρόκειται για ένα απλό τραγούδι. Ως σύνθεση δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο: μια κλασική αλληλουχία ακόρντων συν ένα συμπαθητικό ριφ. Η μελωδική γραμμή είναι το δυνατό του σημείο: ξεχειλίζει από φρεσκάδα και ένταση – αλλά ως εκεί. Τυπική η δομή του: κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ. Από όργανα, τα αναμενόμενα: δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς και μια κάπως ιδιόμορφη πρώτη φωνή. Και καμία καινοτομία στην ενορχήστρωση. Οι δε στίχοι μιλούν για το φωτεινό αντικείμενο του πόθου ενός πιτσιρικά. Πιο απλό δεν γίνεται. Τότε;

Δεν ξέρω. Αυτό το τραγούδι έχει κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Και μάλλον καλύτερα έτσι. Δεν είναι όλα προς ανάλυση· οι εξηγήσεις κάποτε φτάνουν σε ένα τέλος.

“Are teenage dreams so hard to beat?”

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart https://ift.tt/2ldWwLt
via IFTTT