Ο ξένος των άστρων
—Δ. Π. Παπαδίτσας—
Ξέρετε από ποιο κρησφύγετο του μυαλού μου έρχεστε
κι από ποιο άνοιγμά μου που φυσάνε ζέφυροι περνάτε
αρχαία αποδημητικά πουλιά;
Α εγώ, και μέσα στης ματιάς μου το ήμερο πλήθος αριθμών
και στης ματιάς μου τους μαγνήτες ελάσματα λαμποκοπούν
σαν να ΄ναι κάτοπτρα που μέσα τους η Κολχίδα κατευόδωσε την άγρια κόρη
και τ’ όνειρο γίνηκε αντίληψη πραγμάτων. Ναι
δεκαεφτά γενιές δικές μου σμίλεψαν τα πυρωμένα μάτια του Ιέρωνα
και η Σικελία υπήρξε περιδέραιο ευφυών κυττάρων
όπου του Είναι οι ώρες εκατομμυριοστές της φύσεως απορρίψεις
λάμψεις από εγκέφαλο σ’ εγκέφαλο και υπέρηχοι τάφων
ερευνούν αστροφεγγιές και υδροχαρείς εμβρυονίδες
Αν μπορείς τώρα μέτρησέ μου την αίσθηση
κι ονόμασέ την Δίκη ή έρκος ή δόξα που αμφιέζει νεύρα
ή νου αθέριστο άνθος
Ξένε πες μου ποια η πατρίδα σου
ποια σου άφησε με το στόμα το λουλούδι της στου αφαλού σου τη γούβα
ποιος καρπός πήγε πιο κάτω κι από ποιο δέντρο έπεσε
και σε ποια στιγμή της αιωνιότητας
Ξένε του Δία και των φόνων φύτρα
Αρκεσίλαε, Δημήτριε, Αμυθάων, Μόψε με μαντικά πουλιά στα χέρια
Κάλαϊ και Ζήτη με ουρανόφωτα φτερά στη ράχη
για του Παγγαίου τα ύψη και τα θρακιώτικα μαϊστράλια
Ξένε των άστρων κάθε αυγή που σβήνουν.
1983
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart https://ift.tt/2MEwcqc
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου