zougla: Awase

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1374
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Κυκλοφορεί πολλή μουσική σήμερα. Φρέσκια μουσική. Περισσότερη από ποτέ. Τόσο πολλή που είναι πρακτικά αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς όλες τις νέες κυκλοφορίες. Ακόμα κι αν επικεντρωθείς σε ένα και μόνο είδος (το αγαπημένο σου, προφανώς), πάλι δεν γίνεται να ακούσεις τα πάντα.

Θα πει κάποιος, «Έτσι δεν γινόταν πάντα;». Και ναι και όχι. Υπήρχαν εποχές που, μολονότι η πληροφόρηση ήταν υποτυπώδης, αν είχες χρόνο (και χρήμα), μπορούσες να ακούσεις σχεδόν τα πάντα. Το παράδοξο που ζούμε σήμερα έγκειται στο ότι οι πληροφορίες (και η πρόσβαση σε αυτές) είναι πρακτικά άπειρες, αλλά ο κόσμος που ασχολείται συστηματικά με την αξιολόγησή τους είναι σαφώς λιγότερος σε σύγκριση, ας πούμε, με το (φανατικό) μουσικόφιλο κοινό των τελευταίων δεκαετιών του περασμένου αιώνα. (Δεν έχω αριθμούς να παραθέσω για να υποστηρίξω αυτό που μόλις ισχυρίστηκα, αλλά –διαισθητικά– πιστεύω ότι δεν πέφτω έξω.)

Αυτό είναι, λοιπόν, το παράδοξο: μπορούμε πλέον να ακούσουμε σχεδόν τα πάντα και δεν ακούμε σχεδόν τίποτα. (Σε αντίθεση με το παρελθόν που δεν μπορούσαμε να ακούσουμε παρά ελάχιστα πράγματα, τα οποία όμως ακούγαμε λες και απ’ αυτά εξαρτιόταν η ζωή μας.) Και πάλι, θα πει κάποιος (αυτός ο «κάποιος» όλο αντιρρήσεις είναι!), «Οι “άρρωστοι” ήταν πάντα μια μειονότητα· οι περισσότεροι άκουγαν (και ακούνε) μουσική για να επενδύσουν ηχητικά όψεις τους ζωής τους, ενώ οι “άρρωστοι” επένδυαν (και επενδύουν) τη ζωή τους σε όψεις της μουσικής». Σωστό είναι αυτό, αλλά δεν μιλάω εδώ για τη διάκριση μεταξύ «υγιούς» και «άρρωστου» μουσικόφιλου – άλλη κουβέντα αυτή. Εδώ λέω κάτι πολύ πιο απλό: Με το που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, οι περισσότεροι αποκτήσαμε δυσανεξία στη λακτόζη.

Αυτό που ακολουθεί είναι απόσπασμα από μια νέα κυκλοφορία της ECM (Nik Bärtsch’s Ronin, Awase, Μάιος 2018). («Ώχου, ρε φίλε. Λυπήσου μας!») Άπατη θα πάει, ουδεμία αμφιβολία. (Πού πας, ρε Καραμήτρο, χωρίς στίχοι, χωρίς γυμνά μπαλέτα, χωρίς ανοίξαμε και σας περιμένουμε;) Θα πει κάποιος (όχι που θ’ άφηνε!), «Πάντα έτσι ήταν». Αληθές. Μόνο που η κατάσταση μάλλον χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου. (Κάποιος: «Ή αυτό ή γερνάς». Εγώ: «Και αυτό και γερνάω και πά’νε παίξε παραπέρα, μ’ έπρηξες!») Η ψαλίδα ανοίγει. Περιχαρακωνόμαστε, λες κι ετοιμαζόμαστε για πόλεμο χαρακωμάτων. Το μαζικό γίνεται μαζικότερο – κι όσο απλώνει, χάνει σε βάθος (σαν λεκές). Όσοι, δε, ακούνε ακόμα αυτά που δεν ακούει ο «κοσμάκης», λοιδορούνται (από τον «κοσμάκη») και μουλαρώνουν. Πόλεμος! Και ξέρετε ποιος θα νικήσει στο τέλος, ε; (Η ερώτηση δεν είναι ρητορική μεν, είναι όμως παγίδα· ενέδρα! Μην απαντήσετε χωρίς πολεμοφόδια, γιατί μπορεί να πέσετε σε διασταυρούμενα πυρά.)

Ναι, αλλά η μουσική (υποτίθεται ότι) εξημερώνει τα ήθη! Τι, όχι;

Σημ.: Διαβάζω κάτω από το γιουτουμπάκι:
«“Awase”, a term from martial arts, means “moving together” in the sense of matching energies.»
Μάλιστα. Καλώς. Ό,τι έχει ο καθένας, θα φέρει.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *