Stuck between stations

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1407
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Είναι ένα συγκρότημα που το λένε The Hold Steady. Αμερικάνοι από τη Μινεάπολη, εσωτερικοί μετανάστες στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης – Μπρούκληδες. Δεν είναι πολύ γνωστοί. Κι ούτε θα γίνουν ποτέ. Γιατί; Ακριβώς για τους λόγους που μου αρέσουν:

1. Τα τραγούδια τους δεν έχουν ρεφρέν. Συναξάρουν, κυρίως. Της σχολής Αγγελάκα, τρόπον τινά. (Κι αυτή ήταν μία πρόταση που δεν περίμενα να γράψω στη ζωή μου.)
2. Ο Craig Finn, ο τραγουδιστής τους (και στιχουργός και βασικός συνθέτης), είναι… Πώς είναι; Φανταστείτε έναν ροκ σταρ και μετά περάστε απέναντι. Γυαλάκια, πουκαμισάκια, υφασμάτινα παντελόνια, φαρδύ μέτωπο, ατσούμπαλος: ο λογιστής της διπλανής πόρτας. Κι από φωνή, μπουκωμένος ψάλτης σε παρεκκλήσι αίρεσης. Σε ψέλνει, δηλαδή, αλλά όχι κανονικά.
3. Λέγεται ότι στις ζωντανές εμφανίσεις τους είναι καλύτεροι απ’ ό,τι στους δίσκους. (Κάποτε αυτό είχε μεγάλη σημασία. Κάποτε.)
4. Οι κιθάρες τους τα σπάνε. Κεντάνε με βαριοπούλες.
5. Γράφουν κόνσεπτ άλμπουμ πάνω στον θεματικό άξονα «εξάρτηση – καθολικισμός – εξιλέωση». Τουρλουμπούκι, εν ολίγοις.
6. Θεωρούν ότι κατάγονται από Hüsker Dü, Bruce Springsteen, Jim Carroll, τέτοια πράματα. Και πήραν την απόφαση να φτιάξουν συγκρότημα όταν είδαν την ταινία The Last Waltz (την κινηματογραφημένη τελευταία συναυλία των The Band, το 1976, δια χειρός Martin Scorsese) και είπαν ότι είναι κρίμα να μην υπάρχουν πια τέτοιες μπάντες. Εμένα μου κάνουν.
7. Το καλύτερό τους: οι στίχοι. Τώρα, όταν λέμε «στίχοι», μην πάει ο νους σας στο κακό. Τα τραγούδια τους μοιάζουν με σύντομα διηγήματα: διαβάζονται.

Stuck between stations

There are nights when I think Sal Paradise was right.
Boys and girls in America have such a sad time together.
Sucking off each other at the demonstrations
Making sure their makeup’s straight
Crushing one another with colossal expectations.
Dependent, undisciplined, and sleeping late.
She was a really cool kisser and she wasn’t all that strict of a Christian.
She was a damn good dancer but she wasn’t all that great of a girlfriend.
She likes the warm feeling but she’s tired of all the dehydration.
Most nights are crystal clear
But tonight it’s like it’s stuck between stations
On the radio.
The devil and John Berryman
Took a walk together.
They ended up on Washington
Talking to the river.
He said “I’ve surrounded myself with doctors
And deep thinkers.
But big heads with soft bodies
Make for lousy lovers.”
There was that night that we thought John Berryman could fly.
But he didn’t
So he died.
She said “You’re pretty good with words
But words won’t save your life.”
And they didn’t.
So he died.
He was drunk and exhausted but he was critically acclaimed and respected.
He loved the Golden Gophers but he hated all the drawn out winters.
He likes the warm feeling but he’s tired of all the dehydration.
Most nights were kind of fuzzy
But that last night he had total retention.
These Twin Cities kisses
Sound like clicks and hisses.
We all tumbled down and
Drowned in the Mississippi River.
We drink
We dry up
Then we crumble to dust.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart https://ift.tt/2KJmuom
via IFTTT