Πέρ’ απ’ τα δάση του κυνηγιού
—Ντόναλντ Τζάστις—
μετάφραση: Αλέξης Τραϊανός
Μιλώ για κείνο το μεγάλο σπίτι
Πέρ’ απ’ τα δάση του κυνηγιού
Πυργωτό κι υψωμένο
Στου δεκατοένατου αιώνα το ύφος,
Με τις πυγολαμπίδες εκατοντάδες
Να πηδούν στο ψηλό χορτάρι,
Τη μυρουδιά του γιασεμιού
Και των τριαντάφυλλων των φαγωμένων απ’ τις κάμπιες,
Ανακαλώντας φημισμένα χρόνια
Τότε που δέσποινα και κόρη ρουφούσαν
Αμερικάνικη δάφνη ή άγριας
Αφροξυλιάς κρασί,
Ενώ, μακριά, μες στα δάση του κυνηγιού
Οι άντρες πίσω από τα κόκκινά τους κυνηγόσκυλα
Το μυθικό ζώο κυνήγαγαν.
Ρωτώ αυτό από ‘ναν ξένο,
Μη βρίσκοντας σ’ όλο εκείνο το μεγάλο σπίτι
Κανένα ζωντανό πράγμα,
Ή απ’ τον άνεμο και τον καιρό,
Ποια γητειά ήταν σ’ εκείνο το κρασί
Που θα εξαφανίζονταν έτσι
Κυρίες με το αλύγιστό τους κόκαλο
Και τ’ αμόλυντα μέλη,
Και πέρα απ’ τα δάση του κυνηγιού
Ποια ομίχλη τους τρέλανε
Έτσι που οι κύριοι θα ‘χαναν
Απ’ τα μάτια τους όχι μόνο το ζώο
Αλλά και τη Μπιλ και την Τζίντζερ ακόμα,
Που δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι
Απ’ τα δάση του κυνηγιού;
* * *
Εδώ άλλα ποιήματα, άλλων εβδομάδων
from dimart https://ift.tt/2uup3kU
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου