Τα χέρια της μάνας μου

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1420
DJ της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Τα χέρια της μάνας μου ήταν πολύ ωραία. Έτσι έλεγε η ίδια και δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω. Άλλωστε το έλεγαν κι άλλοι. Εγώ πήρα του πατέρα μου, εκείνα τα λίγο παιδικά κοντόχοντρα. Νέα τα περιποιόταν συνέχεια. Έβαζε κρέμες για να είναι μαλακά και έβαφε τα νύχια κόκκινα, φλογερά. Χέρια αδούλευτα, που ήταν μόνο για χειραψίες και χειροφιλήματα.

Τα χέρια της μάνας μου που γνώρισα εγώ ήταν το μέτρημά μου στον χρόνο. Ήταν τα δαχτυλίδια και οι αλλαγές στις θέσεις τους. Ξεκίναγαν από τον μέσο, πήγαιναν στον παράμεσο και έπειτα κατηφόριζαν στον μικρό. Ήταν η βέρα της που πήγαινε να της τη μεγαλώσουν και στεκόταν φρουρός να την ξαναπάρει πίσω. Ήταν η βέρα που πήγαινα να της μεγαλώσουν αφού είχα μετρήσει το ιερό δάχτυλο με μια κλωστή πορφυρή. Όπως ήταν κάποτε τα νύχια της.

Τα χέρια της μάνας μου ήταν πάντα κρύα και όταν σε χάιδευαν αναρριγούσες. Στους πυρετούς σε τίναζαν όταν καθόντουσαν στο μέτωπό σου και τα καλοκαίρια παρακαλούσες να τα βάλει στην πλάτη σου. Άσπρα κάτασπρα, ζέστη δεν τα κατέλαβε ποτέ.

Τα χέρια της μάνας μου έχουν δικιά τους ζωή, κινούνται ασταμάτητα, κάτι κάνουν μονίμως, ησυχασμό δεν έχουν, ύπνο δεν ζητούν, διαγράφουν κύκλους γύρω από τις ζωές μας σαν τους γλάρους που ζυγιάζονται στον αέρα, βουτάνε σε νερά, κόβουν συζητήσεις, τρέμουν σε ταραχές που δεν θέλει να δείξει για αυτό τα σφίγγει το ένα με το άλλο, ένα κράτα με να σε κρατώ, τα πλέκει μεταξύ τους όταν θυμώνει για να μην ξεφύγουν, τα αφήνει άτονα σε λύπες και τα χτυπάει σε χαρές.

Έχουν πια κόμπους σε κάθε δάχτυλο κι εκείνη η βέρα δεν θα μπορέσει να ξαναβγεί. Είναι λίγο τραχιά και γδέρνουν όταν σε χαϊδεύουν. Όχι πολύ. Λίγο. Όσο πρέπει για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι την ξεγέλασες και σε ξύνει και είναι αυτό το χάδι-ξύσιμο όσο το προλάβεις ωραίο και ζητάς κι άλλο αλλά τα χέρια της δεν προλαβαίνουν, έχουν πάντα ανοιχτές δουλειές.

Δεν ξέρω αν τα χέρια της μάνας μου ήταν ωραία, δεν τα πρόλαβα ή δεν τα θυμάμαι στην ομορφιά που τους καταχωρούσε.

Τα χέρια της μάνας μου είναι ωραία. Τώρα. Με όλα τα σημάδια και τον χρόνο πάνω τους.

* * *

Εικόνα εξωφύλλου: André Kertész, Τα χέρια της μητέρας μου, Βουδαπέστη 1919

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart https://ift.tt/2A3rJLJ
via IFTTT