Yтверждение

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1430
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Περιμένοντας φίλους απόψε μαγείρευα διάφορα, μεταξύ των οποίων μανιτάρια α λα κρεμ. Η εν λόγω κρεμ δεν είναι και η αγαπημένη μου επιλογή όταν μαγειρεύω, ωστόσο το συγκεκριμένο πιάτο ομολογώ πως είναι δυνατό — άριστος μεζές για κρασί, ως εκ τούτου το φτιάχνω πότε πότε. Και, βεβαίως, τα μανιτάρια α λα κρεμ θέλουν σκόρδο. Με το σκόρδο επίσης δεν έχω την καλύτερη σχέση· εν προκειμένω επέλεξα να μην το παραλείψω, ωστόσο έβαλα μια σκελίδα ολόκληρη με σκοπό να την αφαιρέσω στο τέλος, μην τη χάψει κανείς κι έχουμε άλλα. Έλα όμως που, όταν μπήκε η κρέμα, η όψη του φαγητού έγινε ένα γενικό μπλιατς (να ένας λόγος που δεν τρελαίνομαι για την cream fresh: ισοπεδώνει το φαγητό και εικαστικά, όχι μόνο γευστικά) και η σκελίδα δεν ξεχώριζε από τα μανιτάρια. Βρε αμάν, έψαχνα με την κουτάλα, τσίμπαγα με το πιρούνι — τίποτα.

Κόντευα να παραιτηθώ και να ρισκάρω την κατάποση ολάκερης σκελίδας όταν κάποια στιγμή εντόπισα κάτι που θεώρησα πως ήταν το σκόρδο. Το τσίμπησα θριαμβευτικά, το αφαίρεσα αλλά, προτού το πετάξω, είπα να βεβαιωθώ. Η εικόνα δεν ήταν ακριβώς εικόνα σκελίδας σκόρδου. Βέβαια, ούτε εικόνα μανιταριού ήταν — ούτε φυσικά εικόνα ψιλοκομμένου μαϊντανού, που είχα προσθέσει στο τέλος. Το πλησίασα στη μύτη, σκεπτόμενος ότι θα με πάρει η σκορδίλα: τίποτα. Εν πάση περιπτώσει, το πέταξα, δεχόμενος πως ήταν το σκόρδο το οποίο με το μαγείρεμα είχε αλλάξει μορφή και είχε χάσει τη μυρωδιά του.

Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Απέρριψα την πιθανότητα να ήταν ζουζούνι που έπεσε μέσα κάποια στιγμή που δεν κοιτούσα — σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζε με ζουζούνι. Σκέφτηκα λοιπόν το μόνο λογικό: ότι δεν αποκλείεται να ήταν κάποιος εξωγήινος οργανισμός —και ποιος δηλαδή εγγυάται ότι όταν έρθουν θα είναι πράσινα ανθρωπάκια; Μόνο το Χόλιγουντ— ο οποίος, παρά την περίεργη αυτή μορφή είναι νόημων, και πολύ μάλιστα, και ο οποίος ήρθε στη Γη ίσως όχι εχθρικά —και πάλι, μόνο η επιστημονική φαντασία στη λογοτεχνία και στο σινεμά στήνει πολέμους με εξωγήινους, και ποιος λέει ότι αποκλείεται να έρθουν ειρηνικά;— αλλά με φιλική διάθεση, για να πιάσει επαφή. Μπορεί η σκελίδα —αυτό που νόμισα πως ήταν σκελίδα— να ήταν στην πραγματικότητα ένας απεσταλμένος, ένας πρεσβευτής, από κάποιον ανώτερο πολιτισμό ο οποίος έχει λύσει το ζήτημα του διαστημικού ταξιδιού μεγάλων αποστάσεων (πιο πέρα από το φεγγάρι, δηλαδή) και ήρθε στη Γη για να μας πει ότι δεν είμαστε μόνοι μας, ότι οι κάτοικοι του τάδε πλανήτη στο σύστημα, ξερωγώ, του Ντενέμπ ή του Αλτνεμπαράν ή του Βέγα θέλουν να γίνουμε φίλοι κι ότι ξέρουν το φάρμακο για τον καρκίνο και τη λύση στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, αλλά έπεσε σε έναν βλαμμένο που μαγείρευε ακούγοντας σοβιετική τζαζ που, όχι μόνο δεν πήρε χαμπάρι τίποτα από όλα αυτά γιατί είχε τη μουσική στο τέρμα, αλλά σε μια επίδειξη ακραίας και κυνικής βαρβαρότητας πέταξε τον Κύριο Πρέσβη μέσα σε ένα καυτό σκεύος με πράγματα που τσιτσίριζαν και άρα οι τύποι είναι καθίκια και καλύτερα να στείλουμε μια μοίρα διαστημοθωρηκτών να ισοπεδώσει σε ντε τε τον γαμωπλανήτη τους που, εδώ που τα λέμε, ψιλοάχρηστος φαίνεται, ούτως ή άλλως. Και μάλλον επικίνδυνος.

Αν είναι όντως έτσι —ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Μόνο το Χόλιγουντ— ζητώ συγγνώμη από την ανθρωπότητα. Γιαυτό δεν πρέπει κανείς να έχει βεβαιότητες.

Yтверждение — «βεβαιότητα», άλμπουμ του Igor Nazaruk από το μακρινό 1978 και από την επίσης μακρινή ΕΣΣΔ.

* * *

Ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com
για να γίνετε ο Dj της ημέρας.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart https://ift.tt/2CGAs6V
via IFTTT