Ληγμένα φάρμακα, γάζες, σύριγγες

—του Στέλιου Φραγκούλη—

Όποτε βρίσκω συσκευασμένες σύριγγες τις μαζεύω. Συνήθως κάποιο χαρτόκουτο με διάφορα μπιχλιμπίδια της γιαγιάς ακουμπιέται πλάι στο μπλε κάδο. Και μια μικρή ή μεγάλη έκπληξη τυχαίνει. Κάτι παλιό, χειροποίητο ή βιομηχανικό που σήμερα κυκλοφορεί σε άλλο κουτί, χωρίς τα καθαρευουσιάνικα «ν» στις καταλήξεις. Κι όταν βρω σύριγγα τη βάζω στην τσέπη. Σε κάτι τέτοια φαίνεται πως εκδηλώνεται η παιδικότητά μου. Θέλω να έχω σύριγγες στο συρτάρι κι ας μην τις κάνω τίποτα. Φαντάζομαι ότι θα φτιάξω φυσοκάλαμο και θα καρφώνω το βελόνα στις πόρτες. Παίρνεις τη βελόνα, κολλάς με σελοτέιπ ένα μπαμπάκι τόσο όσο να καλύπτει τη διάμετρο του σωλήνα και ρίχνεις. Έχει πλάκα. Κάποτε, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια που δεν είχα μελάνι για τις πένες μου, ούτε λεφτά να αγοράσω, τράβηξα με μια σύριγγα το μελάνι από την κύστη μιας μεγάλης σουπιάς που υπήρχε στο ψυγείο και γέμισα την πένα. Τι έγραψα, θα σας γελάσω· έχω πετάξει τα πάντα. Και μια και λέμε για μελάνι, ακόμη με σύριγγα τραβάω απ’ το μελανοδοχείο για να γεμίσω ένα μαρκαδοράκι διαρκείας που με βολεύει τρομερά στο γράψιμο και δεν βρίσκω να πάρω δεύτερο. Το καλοκαίρι, το νυχτολούλουδο είχε πιάσει κάτι βαμβακώδη παράσιτα και κιτρίνισε, έτοιμο ήταν να σαλπάρει, δε μπορούσα να λύσω το πρόβλημα ό,τι κι αν έκανα. Στο τέλος έριξα καθαρό οινόπνευμα με το βελόνα της σύριγγας πάνω στους εγκληματικούς, ανήθικους οργανισμούς και τους ξέκανα. Μα οι λίγοι που έμειναν αναπαράχθηκαν και ξαναγέμισε και πάει το νυχτολούλουδο. Άλλη φοβερή χρησιμότητα της σύριγγας είναι στο μεγάλωμα ορφανών νεοσσών. Τα στρουθοειδή (σπουργίτια, καρδερίνες, φλώροι κ.λπ.) ανοίγουν το στόμα και τους βάζεις λίγο-λίγο χυλό πιέζοντας προσεκτικά. Τα περιστεροειδή επειδή ταΐζονται αλλιώς, χώνοντας κυριολεκτικά το ράμφος στον οισοφάγο των γονιών τους και ρουφώντας, για να τα ταΐσεις φτιάχνεις με τη σύριγγα κανονικό καθετήρα και τους τον προωθείς στον πρόλοβο. Ας είναι. Πολλά μπορείς να κάνεις με μια σύριγγα. Ακόμη και αυτή τη στιγμή μού έρχονται αόριστες ιδέες, που δε θα αποπειραθώ να τις γράψω.

Όταν βρίσκω αυτά τα ληγμένα από δεκαετίες φάρμακα, γάζες, σύριγγες, τηρώ μέσα μου ενός λεπτού σιγή· επειδή η προχωρημένη τρίτη ηλικία περιορίζει το χώρο της μπροστά στην τηλεόραση και το μόνο που αδιαφιλονίκητα της ανήκει είναι τα φάρμακά της, αυτά που ο γιατρός τους τους διατάζει σαν κηδεμόνας να παίρνουν για να είναι καλά, συνεχίζοντας κατά κάποιο τρόπο το νήμα από εκεί που το άφησαν, από το μουρουνόλαδο που τους επέβαλαν –μικροί– οι πάλαι ποτέ αγαπώντες. Έτσι αυτά τα σύνεργα της υγείας τους, σαν μέλη τους τα αισθάνομαι. Τα βιολογικά τους υπολείμματα ξεκουράζονται σε οικογενειακούς τάφους, οστεοφυλάκια και χωνευτήρια, ενώ αυτά τα ψυχικά υπολείμματα για λίγες στιγμές έχουν απάνω τους τον ίσκιο μου και το βάρος που του προσθέτει η ματαιότητα της στιγμής.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις του Ρακοσυλλέκτη

from dimart https://ift.tt/2EH03OP
via IFTTT