zougla: Vintage

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1202
DJ της ημέρας, η Νάση Αναγνωστοπούλου

Πριν λίγες μέρες έτυχε να πέσω σ’ ένα όχι πολυτραγουδισμένο, πολυπαιγμένο, πολυακουσμένο τραγούδι των Beatles.

Ναι, τ’ ομολογώ: δεν ήμουν φαν των Beatles, αν και αναγνωρίζω τη μουσική ευφυΐα τους και την προσφορά τους στο μουσικό σύμπαν, την καθοριστική συνεισφορά τους στην αλματώδη εξέλιξη του μέχρι τότε γνωστού κόσμου της μουσικής, τη δημιουργία των συνθηκών για ένα μουσικό big bang μέσα —και παράλληλα— στις ήδη πολύπλοκες διενεργούμενες εξελικτικές διαδικασίες του αρχέγονου.

Όμορφο τραγούδι, διαφορετικό από τα συνήθη τους, με εμφανή ανατολίτικα στοιχεία, ή μάλλον όχι απλώς εμφανή αλλά καθοριστικά. Κατάλαβα πως θα πρόκειται για ένα από τα δημιουργήματά τους μετά την ανακάλυψη ενός άλλου μουσικού «υποσύμπαντος» που αναπτυσσόταν κι εξελισσόταν, αενάως και αυτό, κάπου στην Ινδία.

Χαρακτηριστική η επιρροή της ινδικής μουσικής σε αυτό το κομμάτι, σκέφτηκα.
Κι αφού όποιος ψάχνει βρίσκει, ανακάλυψα κι εγώ με τη σειρά μου πως επρόκειται για το Within You Without You, που βρίσκεται στην ευρύτερη αγκαλιά του άλμπουμ
Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967) :

Όμως, το μυαλό μου είχε κολλήσει για μέρες… Ένοιωθα πως κάτι μου διέφευγε… Κάτι οικείο… κάτι αφανώς… προφανές.

Δεν ήταν που το ίδιο το τραγούδι δεν μου θύμιζε κάποιο μπιτλικό άκουσμα από παλαιά…

Δεν ήταν που το τραγούδι αυτό μου άρεσε…

Δεν ήταν που αυτό το τραγούδι με παρέπεμπε… δεν είχα ιδέα πού…

Ήταν που, ακούγοντάς το, έγινα ξανά παιδί… Με την πρώτη νότα, ο χρόνος (μου) ξεκίνησε ένα ακόμη ταξίδι προς τα πίσω, στα βάθη του, τότε που ως παιδί έκανα τα πρώτα εξερευνητικά βήματα στον αβάσταχτα συγκλονιστικό μουσικό κόσμο. Αλλά δεν μπορούσα ούτε να αντιληφθώ ούτε να ακολουθήσω τη διαδρομή… Κι ενώ συνήθως ο χρόνος, με όχημα ένα μουσικό άκουσμα, ακόμη και προς τα πίσω ταξιδεύει με τη γνωστή ταχύτητά του, στην περίπτωση αυτή ταξίδευε απίστευτα και δαιδαλωδώς αργά…

Πέρασαν μέρες, το τραγουδάκι εκεί, βιδωμένο στο μυαλό μου. Ώσπου χθες, καθώς περπατούσα προς τη δουλειά για τον άρτον ημών τον επιούσιον, η μνήμη μου, κάνοντας μια παράξενη πιρουέτα, πέταξε σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι αυτό το τραγουδάκι και μου σφήνωσε ένα άλλο:

Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις

Ουπς! Τί έχουμε εδώ; Βούλα Πάλλα; Μη χειρότερα… αφού ως παιδί δεν είχα χειρότερο…

Ως παιδί, λοιπόν, έτρεχα με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός, που τότε ακόμη την αγνοούσα, για να κλείσω το ραδιόφωνο που έβαζε εκεί τη στιγμή το συγκεκριμένο άσμα, ή ν’ αλλάξω σταθμό ή ακόμη θα μπορούσα και να σπάσω το ραδιόφωνο αλλά ήταν μια παμπάλαιη Marelli συσκευή, πλέον vintage, που τώρα πια, αν και χαλασμένη, κοσμεί υπερηφάνως τον επίσης vintage «μπουφέ» στο οικογενειακό πατρογονικό εξοχικό.

(Μεγαλώνοντας βέβαια αναθεώρησα πολλά «χειρότερα» προς το καλύτερο, όχι με την έννοια πως άρχισαν να μου αρέσουν αλλά με τη συνείδηση της αξίας που αποκτούν κάποια πράγματα με την πάροδο του χρόνου, με τη συνειδητοποίηση πως ακόμη κι αυτά τα «χειρότερα», με τον άλφα ή βήτα τρόπο, βάζουν τη σφραγίδα τους στην εξελικτική πορεία του εκάστοτε τομέα τους. Πώς κατά κάποιον τρόπο γίνονται και αυτά…»vintage»).

Και τότε οι συνάψεις μου άρχισαν να τρελαίνονται, το κρανίο ζήλεψε τις υπερδραστηριότητες του CERN (και τις επιχορηγήσεις ζήλεψε αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα), τα εγκεφαλικά απειροελάχιστα σωματίδια που το γεμίζουν και που απαρτίζουν τον εγκέφαλό μας άρχισαν τα δραματικά επιταχυνόμενα πέρα δώθε, αδιανόητες εκρήξεις ξεκλείδωσαν τις κυψέλες του μνημονικού μου και — τατάν!!!
Βρε λες να έκλεψαν τα μπιτλάκια; Όχι βέβαια το ελληνικό τραγουδάκι αλλά ένα άλλο.

Βρε λες να έκλεψαν ένα παλιότερο και μακρινότερο ινδινό τραγουδάκι;

Σκέφτηκα πως μπορεί να έκαναν ό,τι κι ο Μπάμπης Μπακάλης που το διασκεύασε, ακριβώς όμως, για τη χώρα μας πάνω σε στίχους του Δημήτρη Γκούτη!

Τι ακριβώς «έκλεψε» ο Μπάμπης Μπακάλης; Μα το ινδικό τραγούδι Duniya Mein Hum Aaye Hain (We came to the world) που τραγουδούσε η Nargis στην ταινία Mother India.

Δεν ξέρω αν τελικά έκλεψαν τα μπιτλάκια ή αν απλώς ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή τους από την ινδική μουσική, εγώ πάντως το ταξιδάκι μου στο χρόνο το έκανα χάρη σε αυτούς.

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *