zougla: Στη μέση του δρόμου

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1224
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Δεκαετία του ’70. Ο George Thorogood με το συγκρότημά του, τους Destroyers, είναι σε περιοδεία ανά την επικράτεια. Παίζουν boogie-blues σε κλαμπάκια – διασκέδαση εγγυημένη. Ο Jimmy Thackery με το δικό του συγκρότημα, τους Nighthawks, είναι επίσης σε περιοδεία. Blues παίζουν κι αυτοί αλλά με πιο παραδοσιακό τρόπο. Ο George και ο Jimmy είναι φίλοι. Παίζουν και οι δύο κιθάρα, λατρεύουν τα blues και ανήκουν στην ίδια γενιά. Ζουν από τη μουσική· αυτό όμως δεν τους κάνει ανταγωνιστές αλλά συναγωνιστές. Ο δρόμος χωράει τους πάντες.

Ένα βράδυ οι Destroyers είναι να παίξουν στην Georgetown, στο κλαμπ Cellar Door. Κατά σύμπτωση, το ίδιο βράδυ, οι Nighthawks είναι να παίξουν στην ίδια πόλη, στο κλαμπ Desperados, το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Cellar Door, επί της M Street. Τα συγκροτήματα –όλα τα μέλη φίλοι μεταξύ τους– συναντιούνται και χαίρονται με την σύμπτωση. Πόσες είναι οι πιθανότητες να παίζουν σε γειτονικά κλαμπ της ίδια (ξένης) πόλης το ίδιο βράδυ; Λίγες. Η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη. (Για τι πράγμα; Δεν έχει σημασία: μια ευκαιρία είναι μια ευκαιρία είναι μια ευκαιρία.)

Κανονίζουν να παίξουν ακριβώς τα μεσάνυχτα το ίδιο τραγούδι, το «Madison Blues», το κάθε συγκρότημα με τον τρόπο του – αλλά στον ίδιο τόνο (είναι σημαντική αυτή η λεπτομέρεια). Το δε «Madison Blues» (1960) είναι ένα τραγούδι του Elmore James (του αποκαλούμενου «βασιλιά της slide guitar»), ένα χαρακτηριστικό δείγμα της σχολής του Σικάγου.

Ο λόγος της συμπαιγνίας (κι εδώ η γλώσσα –μη χάσει!– μας βγάζει πάλι τη γλώσσα) είναι ότι οι δύο κιθαρίστες έχουν την ιδέα να αλλάξουν θέσεις κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Ενώ έχουν αρχίσει να παίζουν το προσυμφωνηθέν τραγούδι –οι μεν εδώ, οι δε εκεί–, κάποια στιγμή ο George και ο Jimmy καταβαίνουν από τις σκηνές τους, βγαίνουν από τα κλαμπ όπου παίζουν και συναντιούνται στη μέση της M Street. Εκεί ανταλλάσουν στα γρήγορα τα καλώδια που συνδέουν τις κιθάρες με τους αντίστοιχους ενισχυτές (για λόγους συμβατότητας), μπαίνουν στα αντίθετα κλαμπ και συνεχίζουν να παίζουν το τραγούδι (του οποίο στο μεταξύ οι υπόλοιποι συντηρούν τη ρυθμική βάση) με το συγκρότημα ο ένας του άλλου. Με άλλα λόγια, το τραγούδι τελειώνει με τον Thorogood και τους Nighthawks στο Desperados και με τον Thackery κα τους Destroyers στο Cellar Door. Δεν γνωρίζουμε το ηχητικό αποτέλεσμα της αλλαγής, αλλά σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον. Ακούστε το από τους Nighthawks, με τα απολύτως απαραίτητα–

–στη συνέχεια από τους Destroyers, οι οποίοι τα σπάνε, όπως πάντα–

–και μετά προσπαθήστε να φανταστείτε τους συνδυασμούς.

Όμως το επιμύθιο της ιστορίας δεν είναι μουσικής φύσης: είτε έτσι το παίξεις το «Madison Blues» είτε αλλιώς, η ουσία παραμένει η ίδια. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η συνάντηση του George και του Jimmy στη μέση του δρόμου. Για εκείνους, η όλη φάση ίσως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ευκαιρία να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα τη βραδιά τους. Για μένα, είναι κάτι παραπάνω. Τους φαντάζομαι να ανταλλάσσουν καλώδια μέσα στο ψοφόκρυο στη μέση του δρόμου μετά τα μεσάνυχτα και να γελάνε με τον παρανοϊκό τρόπο των φαρσέρ, την φάρσα των οποίων δεν καταλαβαίνει κανείς (κυρίως επειδή δεν είναι βλαπτική). Αυτό που (θα ήθελα να) λένε μεταξύ τους –χωρίς λόγια– δεν είναι «πάμε να τους δείξουμε τι φοβεροί κιθαρίστες είμαστε», αλλά «ουδείς αναντικατάστατος – εκτός από εμάς τους δύο, μεταξύ μας» ή «εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις» ή –απλούστατα– «πω, ρε φίλε, κάτι πλάκες!». Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό ήταν η όλη φάση: μια πλάκα, δοθείσης της ευκαιρίας. Αν το πάμε όμως λίγο παρακάτω, εδώ έχουμε την επιτομή μιας ειλικρινούς φιλίας: είναι σαν να λέει ο ένας στον άλλον: «εδώ είμαι για σένα· ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να συν-πέσουμε (για να συν-ανέβουμε) – και τότε θα είναι στο χέρι μας να συναντηθούμε στη μέση του δρόμου».

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *