zougla: Invitation to the Blues

Αυτό δεν είναι τραγούδι #1201
DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ
(ένα πεζοτράγουδο βασισμένο στο «Invitation to the Blues» του Tom Waits)

Την κοιτάζεις έτσι που ακουμπάει στον πάγκο της καντίνας. Φοράει άσπρη ποδιά κι ένα γελοίο σκουφί, όπως άλλοι φοράνε το πένθος. Πίσω της στοίβες τα χαρτόκουτα με τις προμήθειες, φύρδην μίγδην, κι ένας μαυροπίνακας με τις προσφορές της ημέρας. Είναι ένα όνειρο, απ’ την κορφή ως τα νύχια. Μια ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ.

Έτσι θα έμοιαζε η Κέιτ Μπλάνσετ πίσω από έναν πάγκο. Κι εσύ, τότε, είσαι ένας άυπνος και στραπατσαρισμένος Αλ Πατσίνο, από την άλλη μεριά. Αναρωτιέσαι αν είναι ελεύθερη, αν της αρέσει να είναι μόνη ή μήπως προτιμάει τα μπερδέματα. Πρέπει να κάνεις υπομονή μέχρι να καταλάβεις για ποιον είναι η ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ.

Σε ρωτάει πώς το θέλεις, καλοψημένο ή όχι; Της λες, «όπως να ’ναι», δεν σου κάνει διαφορά. Το ζήτημα είναι εκείνη πώς σε θέλει. Βλέπει τη βαλίτσα δίπλα σου, τα φθαρμένα σου παπούτσια, στο χέρι το εισιτήριο για κάπου αλλού. Σ’ έχουν κουράσει οι σταθμοί λεωφορείων, έχεις βαρεθεί να φεύγεις. Είσαι μια ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ.

Και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια μου από πάνω της. Ζητάς άλλον έναν καφέ μόνο και μόνο για την δεις να σ’ τον σερβίρει. Αστειεύεται με το αφεντικό, «φεύγω την άλλη Παρασκευή, Παρασκευά – ίσως την Κυριακή, με την Κυριακή». Γελάει και ραγίζεις. «Δεν ξαναγυρίζω στην πόλη, να κάνω τι; Δεν έχει μείνει τίποτα εκεί, παρά μόνο ένα ρημάδι κι ένα όνειρο που τσάκισε – και μια μπουκάλα με δάκρυα διπλής απόσταξης». Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ.

Κάποτε είχε κάποιον να φροντίζει, λέει. Ποτέ δεν της είπε ότι τη νοιαζόταν –«ένα πράγμα είχε μόνο στο μυαλό του»–, αλλά και τίποτα δεν τους έλειπε – μέχρι κοινό λογαριασμό στην τράπεζα είχαν ανοίξει. Ώσπου την παράτησε για μια πιτσιρίκα. Έφυγε νύχτα, σαν τον κλέφτη, παίρνοντας μαζί του το βιβλιάριο, το αυτοκίνητο και τα καινούρια της παπούτσια. Το μόνο που της άφησε ήταν μια ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ.

Ένας από δίπλα λέει ότι πάει να βγάλει εισιτήριο, σε λίγο θα περάσει το λεωφορείο για τα βόρεια. Του λες, «σου πουλάω το δικό μου, λέω να κάτσω λιγάκι εδώ». Θα πιάσεις ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο απέναντι και θα τρως εδώ πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Τι έχεις να χάσεις; Έτσι σου ήρθε, έτσι θα κάνεις. Θα μείνεις, το αποφάσισες. Και θα δεχτείς την ανοιχτή πρόσκληση για μπλουζ.

«Invitation to the Blues» (from Small Change LP, 1976)
–Tom Waits–

Well she’s up against the register with an apron and a spatula,
Yesterday’s deliveries, tickets for the bachelors
She’s a moving violation from her conk down to her shoes,
Well, it’s just an invitation to the blues

And you feel just like Cagney, she looks like Rita Hayworth
At the counter of the Schwab’s drugstore
You wonder if she might be single, she’s a loner and likes to mingle
Got to be patient, try and pick up a clue

She said «How you gonna like ’em, over medium or scrambled?»,
You say «Anyway’s the only way», be careful not to gamble
On a guy with a suitcase and a ticket getting out of here
It’s a tired bus station and an old pair of shoes
This ain’t nothing but an invitation to the blues

But you can’t take your eyes off her, get another cup of java,
It’s just the way she pours it for you, joking with the customers
Mercy mercy, Mr. Percy, there ain’t nothing back in Jersey
But a broken-down jalopy of a man I left behind
And the dream that I was chasing, and a battle with booze
And an open invitation to the blues

But she used to have a sugar daddy and a candy-apple Caddy,
And a bank account and everything, accustomed to the finer things
He probably left her for a socialite, and he didn’t love her ‘cept at night,
And then he’s drunk and never even told her that he cared
So they took the registration, and the car-keys and her shoes
And left her with an invitation to the blues

‘Cause there’s a Continental Trailways leaving local bus tonight, good evening
You can have my seat, I’m sticking round here for a while
Get me a room at the Squire, the filling station’s hiring,
And I can eat here every night, what the hell have I got to lose?
Got a crazy sensation, go or stay? now I gotta choose,
And I’ll accept your invitation to the blues

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *