Αυτό δεν είναι τραγούδι #1210
DJ της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου
Στο βόρειο ημισφαίριο της Αμερικής, εκεί γύρω στις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου και ενώ αρχίζει η προέλαση του χειμώνα, συνήθως μετά τον πρώτο παγετό, συμβαίνει το εξής: για λίγες μέρες ο καιρός ξαναλλάζει, οι μέρες γίνονται ζεστές και ηλιόλουστες, σαν μια τελευταία αναλαμπή του θέρους. Είναι οι μέρες του Ινδιάνικου Καλοκαιριού.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες γιατί ονομάστηκε «Ινδιάνικο Καλοκαίρι». Μία εκδοχή είναι των Ινδιάνων Algonquian οι οποίοι πίστευαν ότι αυτό το ζεστό αεράκι που επικρατεί εκείνες τις μέρες τούς το έστελνε ο θεός Cautantowwit που ζούσε νοτιοδυτικά.
Άλλη εκδοχή θέλει η ονομασία αυτή να έχει δοθεί από τους πρώτους αποίκους στην Νέα Αγγλία (τις Βορειανατολικές Πολιτείες) όπου με το που έπιαναν τα πρώτα κρύα μπορούσαν να αφήνουν σχετικά αφύλακτες τις περιφράξεις των οχυρών τους, κι αυτό γιατί οι Ινδιάνοι σταματούσαν τους πολέμους μεταξύ των φυλών ή τις εφόδους στα οχυρά των λευκών. Έλα όμως που, πάνω που ησύχαζαν, ερχόντουσαν αυτές οι ηλιόλουστες και ζεστές μέρες και οι ιθαγενείς είχαν άλλη μια ευκαιρία να κάνουν μια τελευταία εξόρμηση στους γείτονες. Έτσι, για να μην χαλαρώνουν και τελείως!
Υπάρχει όμως και η ανάποδη εκδοχή, ότι οι λευκοί σταματούσαν τις επιδρομές στους Ινδιάνους τον χειμώνα. Όπως και να έχει, είτε από τους μεν είτε από τους δε, το Ινδιάνικο καλοκαίρι ήταν σαν να λέμε οι μέρες του «άντε, πάμε άλλη μία τελευταία φορά να δαρθούμε ή, ακριβέστερα, να σφαχτούμε, προτού όσοι απομείνουμε ζωντανοί —με ήσυχη πλέον τη συνείδηση, αφού κάναμε το καθήκον μας— τυλιχτούμε με τις κουβέρτες, γιατί χορεύουν κλακέτες τα δόντια μας από το κρύο.
Μπορεί πάλι να ονομάστηκε έτσι γιατί εκείνες τις μέρες οι Ινδιάνοι συνέλεγαν την σπορά τους.
Ο Paul Auster στο βιβλίο του Το παλάτι του φεγγαριού αποδίδει μαγικές ιδιότητες στο Ινδιάνικο Καλοκαίρι: «Ο ήλιος βγήκε την τελευταία μέρα. Δεν θυμάμαι να το κάνω, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σύρθηκα έξω από την σπηλιά και να τεντώθηκα πάνω στο χορτάρι. Το μυαλό μου βρισκόταν σε τέτοια σύγχυση, ώστε φαντάστηκα ότι η θαλπωρή του ήλιου μπορούσε να κάνει τον πυρετό μου να εξατμιστεί, να ρουφήξει, κυριολεκτικά, την αρρώστια από τα κόκαλά μου. Θυμάμαι που έλεγα ξανά και ξανά μέσα μου τις λέξεις ινδιάνικο καλοκαίρι, τις είπα τόσες πολλές φορές που στο τέλος έχασαν το νόημά τους».
Οι Κομάντσι πάλι το τραγουδάνε χωρίς να το ονοματίζουν· άλλωστε δικό τους είναι, ό,τι θέλουν το κάνουν.
Ζυγώνω μες στις σκέψεις μου,
ζυγώνει ο Θεός του ήλιου
ως τα πέρατα της γης ζυγώνει,
ζυγώνει στην καρδιά του Ετσανατλέχι
στο όμορφο χνάρι ταξιδεύοντας και στον καλό καιρό.
Πολλοί εμπνευστήκαν και έγραψαν τραγούδια για το Ινδιάνικο Καλοκαίρι, μέχρι και ο Τζο Ντασέν που φυσικά δεν θα βάλω το τραγούδι του όταν υπάρχει αυτό!
Ζεστούλα σήμερα ε; Τι; Όχι; Ε, περιμένετε λίγο, που θα πάει, θα έρθει και από εδώ το Ινδιάνικο Καλοκαίρι. Μα κι αν δεν έρθει, θα γυρίσει πάλι το δικό μας, το καλό!
* * *
Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι• αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.
* * *
Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια
Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Κομάντσι, Χριστίνα Παπαβασιλείου, Paul Auster, The Doors
from dimart http://ift.tt/2kt5P9n
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου